001 Départ

'Juliana, doe rustig' Ik draaide met mijn ogen en deed op mijn eigen tempo verder. Ik ging me niet laten opjagen door haar waardoor ik vast nog wel wat zou vergeten. 'Wil je je vlucht missen dan?' Ik schudde mijn hoofd. 'Doen we niet, vertrouw me maar' zegde ik om haar gerust te stellen. Juliana was al sinds mijn 5de mijn aller beste vriendin. Ik herinnerde nog het moment toen ik haar voor het eerst zag. Haar ouders die ons aan elkaar voorstelden, en dan moesten we samen spelen zonder we elkaar wouden kennen. Ze pakte mijn ken af, en ik kon niet stoppen met huilen toen ze hem had onthoofd. Maar toch, dankzij alles, was ze mijn beste vriendin geworden.
'Vergeet je zonnebril niet' Ze wees naar de tafel die buiten mijn bril helemaal leeg was. Ik nam hem vlug en stak hem in mijn handtas. 'Volgens mij zijn we nu klaar om terug te vertrekken.' Ik keek de kamer rond en zocht naar iets wat ik nog nodig zou hebben.
'Tot binnen enkele maanden' zei ik mijn appartement gedag. De volgende weken zaten we aan de andere kant van het land, bij jongens waar ieder meisje wel hoopte te zitten. Bij de jongens, de voetballers van Spanje.

'Hallo' zei een man als ik ging zitten op één van de lege stoelen in het vliegtuig. Juliana kwam naast me zitten en keek net zo verbaasd als ik rond. Ik zei de man naast me ook gedag en lachte vriendelijk naar hem. 'Ben ik blij dat we dit niet zelf horen te betalen' Ik was het met Juliana eens. Het vliegtuig was prachtig, geweldig groot en je moest een rijk iemand zijn om zoiets te kunnen en willen betalen. Godzijdank dat alles door mijn baas betaald werd. Een paar stewardessen die rondliepen en duidelijk ook bij de prijs inbegrepen waren. Ze hadden haast niets aan, of het scheelde toch niet veel. Waarom konden er nu geen leuke jongens zijn die de taak van stewardess op zich konden nemen? Ik zou klacht moeten neerleggen...

'Ga je Lucas missen?' Ik knikte zachtjes. Ik was nog nooit zolang van hem gescheiden geweest. Lucas is mijn vriendje, maar hij betekent meer voor mij dan wie dan ook. Zoals ze wel zeggen, mijn zuurstof, wereld, alles. Ik hoopte dat hij me zou kunnen bezoeken, maar dat is onmogelijk. Hij heeft een drukke en belangrijke baan en kan niet zomaar een paar dagen verlof nemen. Lucas had me belooft om me regelmatig te bellen, elke dag. Ik keek er al naar uit om zijn stem te horen vandaag. Gisteren avond had hij me mee uitgevraagd. Het was een avond om nooit te vergeten. De vraag waar ik heel mijn leven op had gewacht. 'Het is echt een mooie ring' Juliana nam mijn hand in haar handen en bewonderd hem voor de honderdste keer. Verloofd, wij waren verloofd.