Wij zijn vrienden (hoofdstuk1)

Yara
Zondag 17:15
“Oké, wordt het Mean Girls of Wild Child?” vroeg Yara aan Mila, haar beste vriendin. Ze zaten samen op het bankje in Yara’s grote kamer. Zoals altijd op zondagmiddag als ze samen film gingen kijken. Yara had twee dvd’s in haar handen.
Mila zuchtte. “Ik heb ze allebei al tien keer gezien.” Met een vaag handgebaar wuifde ze het voorstel weg.
Yara keek haar niet begrijpend aan. Ze keken altijd films die ze al heel vaak hadden gezien. Yara dacht dat Mila dat juist leuk vond. “Maakt toch niks uit?” vroeg ze tenslotte schouderophalend.
“Dan zijn ze stom.” Mopperde Mila.
Yara stopte de dvd’s weer in haar kast. “Dan niet.” Ze ging naast Mila zitten, die onderuitgezakt op Yara’s lichtbruine bankje zat.
Opeens stond Mila op. “Ik denk dat ik maar naar huis ga. Ik moet nog wat… dingen doen. Huiswerk.”
“Maar het schooljaar is pas net begonnen.” Zei Yara verbaasd.
“Ja, dat jij nou geen huiswerk hebt!” Zei Mila ineens geïrriteerd. “Ik heb het gewoon druk, oké! Ik ga. Zie je morgen wel ofzo.” Mila beende snel Yara’s kamer uit en liep de trap af naar beneden.
Yara rende achter haar aan. “We fietsen samen, toch?” vroeg ze snel.
“Ik heb het eerste uur vrij, zie je!” Mila sloeg de voordeur dicht.
Yara ging een beetje teleurgesteld op een traptrede zitten. Ze had gedacht dat ze met Mila weer een leuke middag van de saaie zondagmiddag ging maken, zoals hun traditie was. Waarom had Mila ineens andere plannen?
Yara en Mila waren al beste vriendinnen sinds de tijd dat hun ouders hen samen in de box hadden gezet. En dat is al een hele tijd terug. Ze waren rond dezelfde tijd naar de basisschool gegaan en deden alles samen. Ze hadden zelfs een vriendschapsbandje voor elkaar gemaakt, die Yara nog steeds op haar linkerenkel droeg.
Nu zaten ze allebei in het vierde jaar van de middelbare school en hadden beiden een ander profiel gekozen. Yara zat in een klas met kinderen die ze nog maar net kende, Mila met haar oude klasgenootjes en vriendinnen.
Yara hoorde gerommel aan de voordeur. Was het Mila? Haastig liep ze erheen en ze zag dat haar moeder naar binnen stapte.
“Hoi schat.” Zei haar moeder Diane Colette met een warme stem. “Ik zag Mila net wegfietsen. Is de film al af?”
“Nee, ze had huiswerk.” Antwoordde Yara schor.
“Nu al, aan het begin van het schooljaar?”
“Ja.”
Diane trok een perfect geëpileerde wenkbrauw op. “Maar, even iets heel anders,” begon ze ineens, “ik ben er vanavond niet. Ik ga ergens eten met ehm, met vrienden.” Diane rommelde in haar fake Chanel handtasje en haalde er een donkerrode lipstick uit en een spiegeltje.
Yara zuchtte geërgerd terwijl ze keek hoe haar moeder té veel lipstick aanbracht. Ze heeft zeker weer een etentje met haar nieuwe ‘vangst’, schoot het door haar hoofd heen.
Mevrouw Colette was zoals je zegt een succesvolle vrouw. Ze had een druk leven, een goede baan als… en veel society vrienden. Alleen een man ontbrak nog. Twee jaar geleden was ze gescheiden met haar man en Yara’s vader, die nu aan de andere kant van het land woonde.
“Wat moet ik dan eten?” Yara sloeg haar armen over elkaar heen. Nee, zeg niet dat ik weer pizza uit de diepvries moet eten.
Alsjeblieft.
“Oh, er ligt nog wel een pizza in de diepvries, toch? En anders bestel je chinees ofzoiets.” Zei Diane luchtig. “Maar ik ga, schat. Love ya!”
Yara die naar de woonkamer was gelopen hoorde haar niet meer, of ze deed alsof ze haar niet hoorde.