Breakfast In Time.

Zijn bruine ogen staarde me aan vanaf de grond, zijn mondhoeken verdwaasd tussen een glimlach en kreun. Kimey’s grinnik verdween met het zien van zijn blik, de stilte keerde weer. Ik stak mijn hand naar hem uit, wachtte tot hij hem zou grijpen maar hij bleef gewoon liggen.
“Ga je niet opstaan?”
Hij wreef langs zijn voorhoofd, voelde vast de schade die ik aangericht had en schudde grijnzend zijn hoofd. “Ik lig goed…”
Kimey wisselde een blik met me, haar wenkbrauw twijfelachtig opgetrokken alsof ze iets zag dat ik niet merkte. Hij zuchtte luid, duwde zichzelf recht en kwam wankelend overeind. Hij greep zich vast aan de rand van mijn wagen en zocht zijn evenwicht weer. Ik grijnsde ongezien, had plezier in zijn lijden. Het duurde even voor hij terug op zijn beiden voeten kon staan, zijn ogen in een waas van gedachten waar geen einde aan leek te komen. “Ga je mee?”
Hij schudde zijn hoofd, klopte de het vuil van zijn broek af en keek me twijfelachtig aan. Ik wilde weten wat hij dacht maar kreeg er de kans niet toe. Hij grijnsde naar Kimey, gaf haar een knipoog en trok me mee naar de velden aan de zuidvleugel van de het gebouw. Hij bleef niet staan, rende door tot de tribunes opreisden voor ons en duwde me neer. “Niet weg gaan…”
Waar kon ik heen? Hij had mijn nieuwsgierigheid doen brandden en dat liet me vasthangen aan de bank. Voor even verdween hij in de verte, die zelfde grijns nog steeds spelend om zijn perfecte lippen maar kwam bijna onmiddellijk terug. Hij rende naar me toe en zette zijn tas tussen ons in. Ik keek naar de omtrekken van zijn gezicht, probeerde de veranderingen te zien die ik na al die tijd gemist had. Hij leek wel 10 jaar ouder dan me te zijn, was de 2 jaar verschil ontgroeid en straalde zijn verantwoordelijkheid uit in de glans van zijn ogen. “Kijk in de tas,” knikte hij. Ik fronste, bracht mijn vingers naar zijn rits en wilde het open doen maar hij hield me tegen. Zijn enorme vingers klemde zich om mijn hand, lieten het ophouden en zijn stem fluisterde verder. “Doe je ogen dicht.”
Ik wist niet waarom, maar ik vertrouwde het niet en dat was in vele opzichten zijn eigen schuld. Na een korte stilte deed ik wat hij me opdroeg, luisterde naar het ritsen en de nieuwe geluiden die door mijn oren slopen. “Ik hoop dat je honger hebt…”
Ik opende langzaam mijn ogen, grijnsde naar al het voedsel dat hij voor me had gelegd. Koeken, een bus melk en fruitsap dat boven de bekers uit torende, smeulende koffie die hij enkel zou drinken en boter dat hij er trots naast zette. “Ontbijt?”
“Net als vroeger…” grijnsde hij, stopte me een croissant toe zodat ik niets kon zeggen. Ik voelde mijn ogen vullen met nieuwe tranen en hij mekte het. “Ik wilde enkel…”
Ik schudde snel mijn hoofd, liet hem ophouden voor hij teveel zei; “Het is erg lief…”
Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen en ik voelde zijn hart vertragen onder zijn borstkas. We aten in stilte, zeiden duizenden woorden met blikken en negeerde de bellen die over het veld weergalmde. Niets verprutste het moment. Hij ruimde alles snel op, stopte alles zorgvuldig terug in zijn tas zodat ik me afvroeg waar zijn boeken waren maar stelde geen vragen. Hij liep aan mijn zijde terug naar het gebouw waar we hoorden te zijn, grijnsde gemeen naar de jongens die voorbij liepen. Trots om wat hij gedaan had. ik rolde ongezien mijn ogen en gniffelde om mijn gedachten. “Lotte, snel!” schreeuwde Kimey over de resterende meters heen. Ik keerde me om naar Taylor, kuste zijn wang en vond mezelf vechten om terug weg te gaan bij hem. Hij fluisterde in mijn oor, stopte iets in mijn handen voor hij verdween. “Net als vroeger…”
Ik keek hem na, zag hem verder rennen tot hij helemaal verdwenen was en ik eindelijk kon neerkijken. Kimey verscheen aan mijn zijde, keek naar het zelfde zakje. “Is dat Flakes?”
Ik knikte trots, keek grijnzend op naar de plek waar hij verdwenen was. “Net als vroeger…” zei ik zacht en met doe woorden keerde ik terug naar het aangepaste leven op school.