34. “Ik heb iets voor je.” Zei hij.

Die dag hadden ik en Bill nog wat zitten sms’en en ’s avonds hadden we uren zitten chatten met elkaar. Friedolien had die avond ook nog een goed 2 uur bij me gezeten en was toen ook naar huis gegaan. Nu zat ik thuis, te genieten van mijn vrije dag. Mijn moeder had deze morgen al mijn koffer in mijn kamer gezet en nu was ik bezig met hem te maken. Eerst en vooral had ik er mijn sportkledij in geploft, maar natuurlijk ook nog gewone kledij. Voor de rest deed ik er nog een bus haarlak, rekkers en speldjes in. Als laatste legde ik er zorgvuldig mijn nieuwe turnpakken in de koffer en deed hem dicht. Ik zette hem al aan de trap. Die zou ik straks wel naar beneden doen, hij woog nogal zwaar. Mijn koffer was sneller gemaakt dan ik had verwacht, dus ik raapte al mijn moed bij elkaar en besloot om maar nog eens bij Bill binnen te springen. Hij wist van niets, dus ik hoopte dat hij thuis zou zijn. Ik liep de trap af, en liet mijn koffer nog even boven staan, en deed mijn schoenen aan. ik opende de deur en schrok me rot.

“ Dat is timing.” Zei hij. “ Oh mijn god! Jij gaat mij nog eens een hartaanval bezorgen!” riep ik. Gelukkig waren mijn ouders niet thuis, dus was het niet erg dat hij hier onverwacht was. “ Oei, heb ik je doen schrikken?” vroeg Bill terwijl ik hem binnen liet. “Ja, en nog geen beetje.” Zei ik “ Ik wou net naar jou komen, om nog even dag te zeggen.” “Haha, dan zijn we op elkaar ingesteld, ik ben hier ook om dag te zeggen.” Lachte hij. Ik was alweer wat bekomen van de schrik en moest ook lachen. “ Zullen we naar boven gaan?” vroeg ik. “Is goed.” Zei Bill terwijl hij knikte en hij volgde mij mee naar boven. “Je hebt je koffer al gemaakt zie ik.” Zei hij terwijl hij mijn koffer passeerde. Ik knikte en zei : “ Ja, en hier is mijn kamer.” Ik wandelde binnen en Bill volgde mij. Ik zag dat Bill zijn ogen mijn kamer doorgleden en zag ze rusten op de poster die naast mijn bed ging. het was dan ook een poster, waar hijzelf opstond. “ Dit is de eerste keer dat ik een kamer betreed van een fan.” Lachte hij “ Het is raar om mezelf op die poster tegen je muur te zien hangen.” En hij knipoogde naar mij. Toen hij dat deed kriebelde het in mijn buik. Oh man, wat zag ik hem graag! Ik bleef hem maar aanstaren en besefte plots dat Bill me raar aankeek. “ Euh…” ik probeerde mijn rare gedrag recht te zetten. “ Ga maar zitten hoor.” Brabbelde ik er zomaar uit en ik wees naar mijn bed. Bill liep ernaar toe en zette zijn handtas naast hem op de grond. “Kom je even naast me zitten?” vroeg hij. Ik knikte en ging naast hem gaan zitten? Wat zou hij willen vragen? Het zou toch niet waar zijn,hé. Zou hij dan toch.. ? ik keek hem hoopvol aan. “Ik heb iets voor je.” Zei hij. Bill nam zijn handtas terug en zocht er iets in. Wat voerde hij in zijn schild? Vroeg ik mezelf af. Plots haalde hij er een blauw pakje uit. “ Voor jou!” riep hij vrolijk. Een brede glimlach sierde zijn gezicht. “ Oh, wat lief. Maar waarom?” vroeg ik. “ Maak eerst maar open.” Zei hij. Ik prutste het blauwe papier open. In mijn handen had ik nu een fluwelen doosje. Ik opende hem en mijn mond viel open “Wat mooi.” Fluisterde ik. Tussen mijn vingers hield ik een zilveren kettinkje met daaraan een klavertje vier. “ Waarom krijg ik dit nu?” vroeg ik. Bill glimlachte breed. “ Vanaf nu is dit je geluksbrenger!” ik lachte, ik snapte het nog steeds niet waarom hij het voor me had gekocht. Ik denk dat Bill het moest gezien hebben aan mijn gezicht en zei : “ Voor in Mie, zodat je goede resultaten haalt.” Hij lachte zijn tanden bloot. “ Dank je.” Zei ik. Ik aarzelde even, maar boog dan toch naar hem toe en gaf hem een knuffel. Even later liet ik hem los en zei : “ Ik zal hem onder mijn turnpak dragen terwijl ik turn. Want normaal mag je dat niet aanhebben.” Ik kreeg ook een brede lach op mijn gezicht.