12

'Wauw?!' zei hij spottend. Ik knikte ontzet, met open mond.
'Je bent... prachtig.' mompelde ik met mijn ogen nog steeds strak op zijn lichaam gericht. Hij schudde gekweld zijn hoofd. Hij bromde wat, maar ik lette al niet meer op. Waarom vertelde hij me dit? Wat moest ik hier van denken? Ik had mijn conclusie getrokken. Ik geloofde hem. Jasper was een vampier. Ik slikte toen ik maar één reden kon bedenken waarom hij me dit vertelde. Hij wou me... leegzuigen... Ik zette langzaam een stap naar achteren. Hij had zijn ogen gesloten, en ik zijn mijn kans. Zo hard als ik kon rende ik weg. Ik sprintte door het bos. Ik hoorde nog geen voetstappen achter me aan komen. Nog niet... Het zou niet lang duren voordat hij doorhad dat ik er niet meer stond. En binnen een paar seconden zou hij me gevonden hebben en leeggezogen hebben. Ik slikte en knipperde de tranen in mijn ogen weg. Ik ging dood. Het was eigenlijk al zeker, maar ik zou er alles aan doen om te overleven. Nog steeds rennend probeerde ik een weg door het bos te vinden. Een weg uit het bos het liefst. Een weg waardoor ik hem zou kwijt raken. Nooit, maar dan ook nooit, had ik dit van hem verwacht. Jasper was een vampier... Dat had hij me wel even eerder mogen vertellen! Niet dat dat veel had geholpen. Focus Yasmine! Ik rende op een moord tempo door het bos heen. Ik wist niet dat ik zo hard kon rennen. Zelfs niet als het nodig was, zoals nu! Snel wierp ik een blik over mijn schouder. Waar was hij nou? Hij had me allang kunnen in halen. Hij was toch zo snel? Of maakte hij zonet toch een grapje? Was het toch allemaal een truc? Ik hoorde ergens een takje kraken. Of brak ie nou? Ach wat boeide het ook. Metteen begon ik nog harder te rennen. Mijn benen deden ongelofelijk zeer. Ik voelde mijn kuiten branden. Ik had ook helemaal niet de goede schoenen aan om te rennen! Ik was echt bek af. Maar ik moest en zou een weg uit dit bos vinden! Als ik nou eens wist waar hij me helemaal heen had gebracht! Ik had ook beter moeten opletten! Misschien had ik gewoon nooit met hem mee moeten gaan! Oké ik hield dit niet lang meer vol. Correctie; ik hield dit gewoon helemaal niet meer vol. Ik stopte even snel en leunde tegen een boom. Zwaar uitgeput keek ik nog snel even om me heen. Ik kon mezelf heel zwaar horen hijgen. Weer hoorde ik een geluid - nee het was niet mijn gehijg - en ik zweer dat ik net iets voorbij zag lopen. Nouja, lopen. Rennen. Ongelofelijk snel rennen! Bang keek ik om me heen en langzaam begon ik achteruit te lopen. Naar een paar stappen sloeg ik een gil en viel ik hard achterover op de grond. Juist. Ik moest weer net over een tak vallen op dit moment! Weer zag ik wat voorbij flitsen. Angstig begon ik achteruit te kruipen.
'Yas, alstublieft, luister naar me' hoorde ik zijn fluwelen stem zeggen. Ik wist niet precies waar hij was want ik kon hem niet zien. En ik had ook niet goed genoeg geluisterd om te ontdekken waar het geluid weg kwam. Ik keek wat verward om me heen. En toen kwam ie tussen de struiken weg.
'Yasmine, luister alstublieft naar me, je hoeft niet bang te zijn' herhaalde hij wat hij zonet zei, maar dan met andere woorden. Niet bang zijn?! Hoe kon ik nou niet, niet bang zijn?!
'Of misschien kun je beter wel bang zijn...' mompelde hij, hij schudde snel zijn hoofd en focuste zich weer op mij.
'Ga weg' stootte ik moeilijk uit. Hij keek me smekend aan. En langzaam kroop ik nog wat naar achteren. Hoe verder ik bij hem weg kroop hoe dichterbij hij weer naar mij toe kwam lopen.
'Ga weg.' herhaalde ik, 'Freak' Ik kon aan zijn gezicht zien dat, dat kleine woordje iets brak. Diep binnen in hem... Ik kreeg de neiging om sorry te zeggen. Maar ik zag ergens ook geen reden waarom. Het was waar. Hij was een freak. Een doodenge, beangstigende freak! En ineens stond hij niet meer waar hij net stond. Ik knipperde met mijn ogen. Ik keek verbaast om me heen. Ik zuchtte opgelucht toen ik hem nergens zag. Ik sloot mijn ogen en zakte onderuit tegen een boom die vlakbij stond. Ik voelde een zachte wind langs me gaan. Zo bleef ik nog even zitten. Ik deed langzaam mijn ogen open en keek recht vooruit het bos in. Ik stond op en klopte mijn broek af. In mijn ooghoeken zag ik wat, ik draaide mijn hoofd een stukje en stapte geschrokken achteruit.
'H-h-oe lang z-zit je d-a-a-ar al?!' kreeg ik er geschrokken uit. Jasper keek me... ja hoe moest ik het beschrijven... verlegen? Ik had geen idee... Zijn gouden ogen stonden zacht, maar ik wist beter. Dat was één grote camouflage.
'Ik zit hier al vanaf dat jij hier ging zitten.' fluisterde hij. Ik slikte. Maar ik dacht ineens weer even helder na. Hij had me de hele tijd al kunnen leegzuigen. Maar hij had het niet gedaan. Ik keek hem verbaast aan. Ontzet... Hij stond langzaam op en uit automatisme zette ik nog een stap achteruit.
'Rustig maar,' fluisterde hij kalmerend, 'ik zal je niks doen.' En voor dat ik het wist stond hij naast me. Ik schrok natuurlijk opnieuw maar bleef dit keer staan. Hij glimlachte ligt.
'Beter.' prevelde hij zachtjes. Het bleef even stil, maar toen liep hij naar de boom waar we eerst ook zaten - ook al wist ik eerst niet dat hij er ook zat - en wenkte me. Hij ging zitten en langzaam liep ik naar hem toe. Ik gleed langzaam met mijn rug langs de boom naar beneden. Hij sloeg voorzichtig zijn arm om me heen en trok me tegen zich aan. Ik liet het allemaal maar toe en leunde tegen hem aan.
'Het heeft zeker geen nut meer om terug naar school te gaan?' vroeg ik doelloos. Ik moest gewoon even van de stilte af. Hij schudde lachend zijn hoofd.
'Tenzij je nog heel graag terug wilt...' mompelde hij in mijn haar. Ik schudde ook mijn hoofd.
'Het is zo ook wel goed.' mompelde ik terug. Er viel weer een lange stilte tussen ons. Ik slikte en zuchtte. Verbaast keek Jasper me aan. Voordat hij kon vragen wat er was begon ik al met praten.
'Mag ik je wat vragen?' vroeg ik zachtjes. Zijn blik werd zacht en hij knikte.
'Alles.' fluisterde hij.