Chapter 38. Can't believe your heart survived all this

'Heb je al je spullen?' vraagt mijn moeder voor de duizendste keer. Ik kijk haar geïrriteerd aan. 'Ik had nauwelijks iets mee en ik heb die vraag al beantwoord.' 'Oké, ik wilde het alleen zeker weten,' antwoord mijn moeder. Ik pak mijn krukken en loop de kamer uit, gevolgd door Faith die in een rolstoel zit en word voortgeduwd door mijn moeder. 'Justin, kan ik je even spreken?' vraagt Chaz en hij kijkt me serieus aan, want aardig zeldzaam is. 'Ehm ja hoor,' zeg ik verbaasd. 'Ik moet nog even iets met Chaz bespreken. Ik zie jullie bij de auto,' roep ik naar Faith en mijn moeder. Dan richt ik me weer op Chaz. 'Ik heb gepraat met Faith,' zegt hij. 'Alhoewel, ze praatte meer in zichzelf dan tegen mij. Maar wat ze zei was zorgwekkend.' 'Wat zei ze dan?' vraag ik nieuwsgierig. 'We waren aan het praten over jou. En ik zei dat je van haar hield waarop zij antwoordde: 'Hij betekent ook veel voor mij.' Ik grapte dat je ook een naam had, maar kwam erachter dat ze dat bewust deed en dat ze weigerde je naam te zeggen. Daar zouden ongelukken van komen ofzo. Toen begon ze te zeggen dat al haar geliefden weg waren, en dat het door haar kwam. Iets anders had het gedaan en het zou op ongelukken moeten lijken, zoiets brabbelde ze. Daarna begon ze mensen op te noemen. Haar ouders en pleegouders maar ook gewone namen. En aan het eind meneer en mevrouw Oakham. En ze fluisterde dat ze niet van je mocht houden, omdat je dan dood zou gaan ofzo,' eindigde Chaz zijn verhaal. 'Dus waarschijnlijk heeft ze een zwaar verleden.' Ik denk na over de droom. Dat zwarte figuur zou dat "iets" kunnen zijn waar Chaz het over heeft. 'Bedankt man,' zeg ik tegen hem en we geven elkaar de box. Ik strompel naar de parkeerplaats toe. Mijn moeder en Faith zitten al in de auto. Ik trek een deur open en stap achter in. Faith zit weggedoken in een hoekje. Ze kijkt gespannen voor zich uit. De auto start en we rijden weg. Ik kijk naar Faith. Haar ogen zakken een beetje dicht maar schieten dan weer open om daarna angstig heen en weer te kijken. 'Ben je bang?' vraag ik, zacht genoeg zodat mijn moeder het niet hoort. Ze lijkt even te twijfelen, maar knikt dan. Ik kom dichterbij haar zitten en sla mijn armen om haar heen. 'Het komt wel goed. ik zal je beschermen tegen het.' Ze kijkt me met grote ogen aan en ik weet dat ik goed zat. 'Je weet het nog?!' fluistert ze. Ik knik. 'Ik heb je belooft dat ik nooit weg zal gaan. En ik kom altijd mijn beloftes na.' En kleine glimlach verschijnt op haar gezicht. Even later valt ze tegen me aan in slaap. Gedachtes schieten door mijn hoofd. Wat als zij míj verlaat?