What About You?

Ik grijnsde gemeen naar hem, staarde in zijn ogen en wachtte tot hij dichter zou komen. Hij nam zijn tijd, leek geen haast te hebben. Ik wachtte tot hij zichzelf zou worden. Hij zette een paar stappen terug, verborg zich tussen de balderen en kwam als mens terug. “Bang om gezien te worden, Jake?”
Hij grijnsde speels maar zei niets. Ik bleef stil zitten, keek hoe hij iedere seconde dichter kwam. Eindelijk was het beeld in mijn gedachten kompleet.
“Ik had je al vroeger verwacht,” zei ik zacht terwijl hij me recht trok van de grond en me zonder iets te zeggen meetrok naar de bomen. “Ik werd opgehouden door de jongens…”ik wilde knikken maar wist niet precies wat hij bedoelde. Zijn huid was koeler dan die van mij en toch voelde ik de warmte in mijn hele lichaam. Ik wilde dingen vragen maar wist niet precies wat. Hij bleef doorgaan, zocht zich een weg door de bomen en planten tot hij gevonden had wat hij zocht. Ik schudde lachend mijn hoofd, zag de bekende plek en kneep zacht in zijn handen. Het was een plek die we ons toegeëigend hadden, net als mijn ouders hun plek hadden. Het was aan de rand van het bos.
Een riviertje kabbelde er zacht door heen dat zo vaak overstroomde dat het veld vulde met stralende witte bloemetjes.
Onze plek.
Ik grinnikte, toen hij over het water sprong en zijn hand naar me uitstak. Ik deed wat hij van me verwachtte, nam zijn hand en sprong sierlijk over het water heen. De geuren waren zo zuiver hier, alsof ik ze altijd wel een beetje in mijn neus of gedachten had. Hij zei niets, nog steeds niet. Hing gewoon aan mijn hand en liet me soms duizelen. Hij ging zitten bij de verste boom, een prefect uitzicht over alles wat deze plek betekende. Hij trok me langzaam neer, liet me tegen zijn borst leunen.
“Jake?”
Hij gaf een korte grom als antwoord. Ik keek om, zag dat zijn ogen gesloten waren en hij even ergens anders leek te zijn. “Wat betekent liefde voor jou?”
Ik bleef hem aanstaren, zocht naar iets in zijn uitdrukking die veranderde maar hij bleef zijn perfecte gelaatstrekken aanhouden.
Ik zuchtte, keerde me terug om en staarde naar het licht dat opsteeg vanaf het wateroppervlak. Ik luisterde naar zijn ademhaling, hoopte dat hij mijn vraag wel gehoord had en niet sliep. “Weet ik niet,” zei hij na een veel te lange stilte. Ik keek deze keer niet om, bleef naar het veld kijken. Ik wist niet precies waarom maar dat leek veiliger dan hem in de ogen staren.
Hij zuchtte en ik voelde hoe hij zich recht zette. Schuld overviel me, alsof ik hem uit zijn slaap gewekt had. “Wil je weten hoe ik me voel?”
Ik knikte, te nieuwsgierig om het achterwegen te laten, schuld of niet.
“Het is als de zwaartekracht verliezen maar toch proberen op aarde te blijven, want daar is zij. Alsof ze de adem is in je longen en het gevoel van de eerste zonnestralen na een lange winter, dat ben jij…”
Hij had zich missproken, zei niet meer ‘zij’ maar ‘jij’, ik was zijn adem en licht na een donkere tijd. Hij grinnikte toen hij het zelf ook door had maar verbeterde zich niet. De stilte keerde weer maar het gevoel bleef, brandend door mijn hele lichaam.
Ik kon het niet verklaren of zeggen wat het was maar het voelde goed.
Zo ontzettend goed.
Ik luisterde naar de achtergrond geluiden die zich vermengde met zijn zware ademhaling. Hij was echt moe, leek iedere second in slaap te kunnen vallen. “Mijn huis is dichter, kom op…”
Ik stond op, trok hem recht en duwde hem richting het huis. Hij wekte zichzelf uit zijn zwak moment en rende met me mee; sneller en sneller. Mijn ouders zeiden niets toen ik hem de trap opduwde, gaven enkel een korte glimlach en richtte zich dan weer op de televisie. Ik bleef gaan tot ik voor mijn kamer deur stond en hij de rest zelf kon doen. Ik wilde verder gaan, terug naar beneden om met mijn ouders mee tv te kijken maar hij klemde zijn hand om mijn pols en trok me mee naar binnen. Ik wilde hem er aan doen herinneren aan wat hij me beloofd had maar dat hoefde niet. Hij ging op mijn bed liggen, negeerde het kraken van de planken en trok me naast zich. Hij deed niets, hield me gewoon in zijn armen en viel in slaap. Het klonk vreemd, maar ik had spijt dat hij sliep… Alsof ik wilde dat hij zijn belofte vergat. Ik zuchtte, legde me tegen zijn borst aan en luisterde naar het zachte gemompel in het huis. Waarom was dit zo ingewikkeld?