I think I love a Jonas Brother ♪ #4.

*Faith POV*

Stil doe ik de deur van onze hut open en glip naar binnen.
’Daar ben je!’ zegt Demi. ’We gingen net eten’. Blijkbaar ben ik dus wat later dan ik dacht.
’Waar was je?’ vraagt Lies als ze de deur achter ons dichtdoet.
’Gewoon wat rondhangen, ik kon niet meer slapen’ waarom ik de waarheid niet zeg weet ik niet. Het was gewoon mijn moment, een moment dat ik alleen kon zijn. Alleen met mijn muziek.
Druk pratend lopen Lies en Demi voor me naar de eetzaal, zelf ben ik nog in gedachten verzonken. Hoe raak ik elke ochtend ongemerkt weg?
’En nu pak je een bord’ zegt Demi en ze pakt mijn handen vast, ’En dahaan leg je er eten op!’ zegt ze op zo’n vrolijke toon die volwassenen tegen baby’s gebruiken. Ik kijk haar ontstelt aan.
’Voel je je wel goed?’ vraag ik.
’Ik?’ vraagt ze verbaasd, ’Ik ben niet degene die hier aan het dromen is en elke mooie jongen die voorbij komt niet ziet’ ze kijkt me aan. ’Ben je ziek?’ vraagt ze dan en ze houdt haar hand tegen mijn voorhoofd.
’Nee’ zeg ik en sla haar hand weg. ’Ik was gewoon even slaperig’ ze kijkt me nog eens raar aan en haalt dan haar schouders op.
Ik neem wat eten op mijn bord en loop dan naar de tafel waar Lies en Demi al zitten eten. Ik prop me tussen hen in om moeilijk te doen en begin dan ook aan mijn ontbijt.
’Code rood!’ zegt Lies en Demi duwt me onder tafel.
’Is Faith hier?’ hoor ik dezelfde stem als gisteren vragen.
’Nee’ zegt Lies snel.
’Maar er staat een 3de bord’ zegt Ruben verward.
’Euhm’ zegt Lies, ik kan me nu al inbeelden hoe het eruit ziet. Lies kijkt Demi hulpeloos aan.
’Euhm, dat is voor mij’ zegt Demi, ik hoor hoe ze het bord naar zich toe trekt. ’Ik eet ’s morgens veel’ zegt ze dan. ’De kust is veilig’ hoor ik iets daarna en ik klim terug op mijn stoel.
’Thanks’ zeg ik.
’Is niets’ zegt Demi en pikt een aardbei van mijn bord.
’Die wou ik eigenlijk nog opeten’ zeg ik verontwaardigt.
’Ooh sorry wil je hem terug?’ vraagt ze nadat ze er aan gezabberd heeft.
’Laat maar’ zeg ik en eet op wat er nog overschiet van mijn ontbijt.
Er komen verschillende monitoren vooraan in de eetzaal staan, ’Ok ons programma vandaag’ begint 1 monitor. ’Een keuze-activiteit en daarna de rest van de dag vrij. Hier hangt de keuzelijst, over 5 minuten buiten verzamelen’ en ze zijn weer weg.
’Wat zou er te doen zijn?’ vraagt Lies.
’Hopelijk niets stom zoals een vlot bouwen ofzo’ zeg ik [weet ge da ik da volgend jaar met sportdag moet doen!! zo erg:X].
’No way dat ik dat doe’ vult Demi me aan.
’We gaan maar beter naar buiten, iedereen is al bijna weg’ zegt Lies en staat op. Snel prop ik nog een aardbei in mijn mond en volg haar met Demi in mijn kielzog [wat heb k met da woord? -_-‘] naar buiten. Als ik voorbij de lijst kom, kan ik nog net ‘tennis’ lezen, dat wordt dus mijn keuzeactiviteit. Buiten ga ik bij de monitor staan die een bordje met tennis op omhoog houdt.

-op het tennisplein-

’Sorry!!’ roep ik naar Ruben die pijnlijk over zijn hoofd wrijft. ’Eigenlijk had ik de bal iets lager gemikt’ zegt ik met een grijns tegen Lies.
’Iets, veel lager’ zegt ze ook met een grijns. Ik zie aan de andere kant Demi haar duim opsteken en ik moet hard lachen. Ruben kijkt verward achter zich, waar Demi fluitend naar de lucht zit te kijken.
’Gaan we verder spelen?’ vraag ik.
Ruben knikt en weer sla ik op. Ditmaal –spijtig genoeg- geen van Rubens lichaamsdelen rakend.

*Nick POV*

Dromerig zit ik voor mij uit te staren en denk aan het meisje dat ik deze morgen heb gezien. ’Hebben we contact met Nick?’ vraagt Joe en hij wuift uitbundig met zijn hand voor mijn ogen. Snel sla ik zijn hand weg.
’Jaja’ zeg ik lichtelijk geïrriteerd.
’Ok dan mr Grumpy. Let’s take it from the top’ zegt hij en hij begint te zingen. Bij de 2de strofe val ik in. Nog steeds met mijn gedachten bij het meisje. Als het liedje afgelopen is, hoor ik verschillende stemmen buiten. Ik kijk Joe en Kevin aan en ze kijken me met angstige ogen aan.
’Zijn de ramen bedekt?’ vraagt Kevin.
’Zover ik weet wel’ antwoordt Joe. Ik besluit om te gaan kijken aan het raam wat er buiten aan de hand is. Lichtjes schuif ik het gordijn aan de kant, zodat ik zeker ben dat niemand me ziet. Als ik buiten kijk, verschijnt er een lach op mijn gezicht. 3 meisjes –wie oh wie zouden dat toch maar zijn?-, waarschijnlijk vriendinnen, lopen met elk een tas over hun schouder richting het meer. Daar leggen ze hun tassen op de grond en gaan ze elk op een handdoek liggen. Als ik beter kijk, herken ik in 1 van de meisjes, het meisje van deze morgen. Ik zie hoe ze rechtstaat haar kleren uittrekt tot ze alleen in bikini staat, dan een aanloop neemt en met een luide plons in het meer belandt. Mijn lach wordt groter en Kevin en Joe komen kijken wat er aan de hand is.
’Wie zijn dat?’ vraagt Joe en zijn mond valt open. Ook Kevin kijkt met grote ogen naar buiten.
’Weet niet’ zeg ik schouderophalend. Maar ik zou het wel graag willen weten..


ze willen het alle3 wel wete:XxD