#22.

Het werd steeds duidelijker dat mijn ouders iets voor me achterhielden, aangezien ze me met de kleinste dingen probeerden te plezieren. Ze schonken mijn drinken in, gaven me een flink pak extra zakgeld voor deze maand en namen me mee de stad in om te shoppen, zoals ieder hecht gezin af en toe wel eens doet. Ik daarentegen vond het uiterst abnormaal, maar genoot tegelijkertijd wel van de aandacht. Diezelfde avond zaten we samen met Lana en Mirco aan tafel. Ons gezin werd voor eventjes herenigd. Alles verliep goed totdat Lana me begon uit te vragen over mijn vakantie. “En wie verschijnt er over zo’n vier maanden aan jouw arm? Het is Bill, is het niet?” Het was duidelijk dat ze naar haar huwelijk verwees en dat ontging ook mijn vader niet. Ik gaf haar een schop onder tafel, maar kwam blijkbaar bij Mirco terecht die een luide gil maakte. Ik keek hem waarschuwend aan. “Spierkramp. Verschrikkelijk.” Wonderbaarlijk kwam het nog geloofwaardig over ook. Enkele spastische bewegingen maakten het af. “Mis ik soms iets?” vroeg mijn moeder die plotseling erg aandachtig werd bij het horen van een jongensnaam. Ze was de hele avond afwezig geweest, alsof ze haar gedachten over iets aan het pijnigen was. Er zat niets anders op dan het haar uit te leggen. Gedeeltelijk toch. “Ehm, ik denk dat ik jullie vergeten te zeggen ben met wie ik op reis geweest ben”, begon ik langzaam. Mijn vader fronste zijn wenkbrauwen. “Wie is Bill? Ik dacht dat Ashley…” “Nee”, onderbrak ik hem. “Weten jullie nog met mijn verjaardag, dat festival?” Ik vroeg me af hoe ik dit het best mogelijk kon uitleggen. Mijn moeder knikte bedachtzaam. “Dan kunnen jullie je vast nog die meet and greet herinneren?” “Chaya! Alsjeblieft!” Mijn moeder staarde me met open mond aan. Volgens mij had ze al door waar ik naartoe ging. “Ja mam, ik heb min of meer iets met mijn idool.” Mijn vader verslikte zich. “Voel je je wel goed?” Ik zuchtte. Fantastisch, hij dacht dat ik gek geworden was en me dingen begon in te beelden. “Pap, ik ben doodserieus hoor.” Hij keek Lana aan met een hulpeloze blik. Ze sloeg haar ogen langzaam neer. Ik kon de spijt in haar ogen zien. Als ze hier niet over begonnen was… “Hoe haal je het ook in je hoofd om met vreemden zomaar op een vliegtuig te stappen? En waar ben je eigenlijk naartoe geweest?” Zijn gezicht werd steeds roder en roder. “De Malediven”, antwoordde ik droogjes. “En het zijn geen vreemden, niet meer. Ik voel me goed bij hen.” Ik zag hoe Mirco wat ongemakkelijk op zijn stoel aan het schuifelen was. Hij had deze gezinsdiscussie waarschijnlijk graag gemist. Mijn moeder keek mijn vader angstig aan en alweer had ik het gevoel dat iets me ontging. Mijn vader opende zijn mond om iets te zeggen, maar ik onderbrak hem. Ik was volwassen en kon dus doen wat ik wou. Ze konden me niet tegenhouden. “Weet je, moesten jullie wat vaker thuis zijn, dan zou de drang om even weg te kunnen uit dit huis veel kleiner zijn. Trouwens, ik ben achttien. Ik ben jullie geen verantwoording verschuldigd.” Die was raak, dat zag ik meteen. Er ging een helse pijn doorheen mijn knie. In tegenstelling tot mij kon Lana veel beter mikken. Ik beet op mijn lip om het niet uit te schreeuwen. Ik schoot recht en liep naar de deur. Dit gesprek duurde al veel te lang. “Chaya!” De dwingende stem dwong me om nog even achterom te kijken. Zo hoorde ik mijn moeder zelden bezig. “Je hebt het toch niet gedaan met hem?” Haar ogen stonden groot, alsof haar leven van mijn antwoord afhing. Ik draaide me om en liep stampvoetend de trap op. Dat soort dingen hoefde ze niet te weten en ze hoefde me al helemaal niet uit te vragen voor een volle eetkamer. Ik sloot de deur achter me en liep naar mijn stereo, waar ik de muziek meteen keihard opzette. Het was waarschijnlijk wel hoorbaar tot beneden, maar het kon me niet schelen. Ik mistte Bill en dat mocht iedereen horen.