De Vieze Man

Verbaasd keek ik naar hoe de deur krakend langzaam openviel. Vijf jaar lang had ik hier gezeten, en nooit was het in me opgekomen om te ontsnappen, en zeker niet met een nagelvijltje. Ik zette voor het eerst in vijf jaar een stap buiten deze deur. Het stonk hier al net zo erg naar seks als in het kamertje waar ik in opgesloten zat. Dit was schijnbaar de opslagplaats voor zijn seksspeeltjes. Om mij heen stonden al de vieze apparaten die hij jaren lang op mij had gebruikt. Ik rilde. Ik keek verder om mij heen. Waar moest ik er nou uit? Hoe kwam hij hier binnen? Opeens viel mij iets op. Een groot, vierkant ding stond op een lege plek, tussen alle apparaten in. Dat moest het zijn. Ik schoof het opzij, het was niet zo zwaar. Er verscheen een gat. Ik hurkte neer, en zag tot mijn grote vreugde een deurtje. Ik pakte de hendel vast, en trok het deurtje open. Mijn ogen deden pijn; voor het eerst in jaren zag ik weer zonlicht. Ik kroop door het deurtje heen, en kwam met mijn hoofd tegen iets zachts aan. Ik schoof het opzij. Ik was terecht gekomen in een rommel kamertje. Er stonden verschillende dingen, die geen verband met elkaar hadden. De deur van de kamer stond open. Ik stond op, en liep wankelend door de deur heen. Een overloop. Ik hoorde muziek en stemmen van beneden komen. Daar moest hij zijn. Mijn woede begon op te borrelen. Jarenlang houdt hij mij daar verborgen, en ondertussen heeft hij nog een normaal leven ook! Eindelijk, eindelijk zou ik hem terug kunnen pakken. De woede nam mijn lichaam over. Ik zag alleen nog maar vlekken voor mijn ogen. Ik nam de trap naar beneden, en smeet de deur open. Daar nam de woede mijn ziel over…

Vijf jaar geleden was ik een dertienjarig meisje, onderweg met kerstmis, om geld op te halen voor de folders die ik liep. Verschillende mensen hadden mij al geld gegeven, maar sommige mensen deden niet eens open. Deze man deed echter wel open, natuurlijk. Het was koud, dus of ik even binnen wilde komen. Dat wilde ik wel, want het sneeuwde een beetje. Eenmaal binnen, ben ik nooit meer buiten gekomen. Geblinddoekt werd ik naar een kamertje gebracht. Vermoedelijk een zolderkamertje, maar het had ook een kelder kunnen zijn geweest; er zat nergens een raam. Daar begon de ellende. Jarenlang werd ik gebruikt voor het behagen van een man in de vijftig. Nooit zei hij zijn echte naam, waar hij nou precies woonde of, of ik ooit werd vrijgelaten. Jarenlang zat ik opgesloten in onzekerheid. Het enige wat ik wist, was dat ik mijn oude leven miste.

De jaren gingen maar traag voorbij. Hij kwam iedere dag langs om gebruik van me te maken. Geen idee of hij een vrouw had, ik hoopte maar van niet, want ik zou het heel zielig voor haar vinden. Als ze er ooit achter zou komen, zou ze weten dat ze al die tijd niet bevredigend genoeg voor hem was. En wat als hij kinderen had? Wat als die van mijn leeftijd waren? Hoe zou hij tegen hun aankijken? Het was allemaal heel verwarrend, maar ik kon er niet, niet aan denken; ik had immers niet veel te doen.
Ontsnappen leek geen mogelijkheid voor mij. Hij deed altijd de deur op slot, en dat was voor mij dus een hint: “Niet ontsnappen, dan staat je nog iets heel ernstigs te wachten.” Ik was jong, dus dan snap je niet dat je alsnog de mogelijkheid hebt om te ontsnappen. Je hoeft niet altijd te luisteren naar volwassenen, niet als ze je er kwaad mee willen doen. Het was dan ook toeval dat ik die dag met mijn nagelvijltje in het slot zat te vijlen.
Ik verveelde me, en vaak ging ik uit verveling dingen glad schuren met mijn vijltje. Dat sloeg natuurlijk nergens op, maar dat maakte mij niets uit. Beter iets te doen dan niets te doen. Ik had het sleutelgat nog nooit gevijld, dus besloot ik om dit keer het sleutelgat te vijlen. Ik had er geen idee van dat het vijltje zo sterk was, of dat het slot zo slap was, maar opeens viel de deur open.

...

“Ik ben het zat, hoor je me?! Jarenlang heb ik daar boven gezeten, jarenlang heb ik bestaan om jou te bevredigen. Nou, ik ben er helemaal klaar mee! Ik wil een normaal leven! Ik wil niet meer het goedkope hoertje uithangen! Ik ben het zat! Ik ben jou zat! Al vanaf het begin dat ik daar zat!”
Stilte. De muziek was het enige wat nog speelde. Alle blikken in de kamer waren op mij gericht. Ik werd me weer bewust van de werkelijkheid. Ik keek om me heen, en ik keek naar mezelf. Een meisje, met vet, lang haar, in een veel te schaars gekleed pakje. Wat zouden die mensen wel niet van me denken?
“Jasmijn?” De stilte werd gebroken door een persoon die mijn naam zei. Ik keek in de richting van de stem. De vrouw stond er met tranen in haar ogen. Maar dat was… mijn moeder. Ik kreeg ook tranen in mijn ogen. Ze rende op mij af en sloeg haar armen om mij heen.
Vanaf daar ging het heel snel. Er ontstond paniek. Er werd 112 gebeld, de vieze man werd half in elkaar gerost, er moesten heel veel vrouwen huilen. Het enige wat ik wist, was dat ik in de armen van mijn moeder lag. Het kon me allemaal gestolen worden. Ik had mijn oude leven weer terug.

De volgende dag hoorde ik dat zijn feestje echt uit de hand was gelopen. Schijnbaar was het een personeelsfeestje, en daarom was mijn moeder daar ook; de vieze man was haar collega. De vieze man werd op zijn eigen feestje ontslagen, die avond nog heeft zijn vrouw een scheiding aangevraagd, en de vieze man werd vanmorgen naar het politiebureau vervoerd waar hij op het moment nog steeds ziet. De hele buurt was in rep en roer. Best logisch, er waren, volgens mijn moeder, drie politiewagens en zelfs drie ziekenwagens. Eentje voor mij, eentje voor de in elkaar geslagen vieze man, en eentje voor een vrouw die was flauw gevallen.

Alhoewel ik nu zelf ook in het ziekenhuis lag, en ik er niet zo best aan toe was, voelde ik me beter dan ik me ooit gevoeld had in al die jaren. Zijn feestje was jaren geleden al uit de hand gelopen, en nu zijn feest werkelijk was afgelopen, was het eindelijk mijn beurt om te feesten.