27. Een wel zeer vriendelijke Irina.

“En net vandaag heb ik natuurlijk een kleine rugzak mee.” Mopperde Friedolien toen ze haar nieuwe turnpakken zo klein mogelijk probeerde op te plooien. Ik lachte en zei : “ Frie, toch. Dan krijg je eens iets, en ben je weer niet blij.” “ Ik ben wel blij!” zei ze “ Alleen is mijn rugzak te klein.” Ondertussen had ik ook mijn turnpakken zo proper mogelijk proberen op te plooien en in mijn rugzak gestoken. Terwijl had ik mijn douche gel uit mijn rugzak gehaald. “Ik ga alvast douchen.” Zei ik tegen Friedolien zonder haar eigenlijk aan te kijken. “Oké.” Antwoordde afwezig. Ik keek om en zag dat ze met haar gsm bezig was. Drie keer raden naar wie ze aan het sms’en is, dacht ik.

Na een kwartier was ik al terug van onder de douche. Het deed goed om na een training meteen te kunnen douchen. Plots besefte ik dat Friedolien zich al had omgekleed. “ Moet jij niet douchen?” vroeg ik. Ze keek me aan en zei :” Euh, ik moet eigenlijk nu meteen naar huis. Ik ga mij thuis douchen, meteen eten en dan ga ik…” ze zweeg even. “ Dan ga je naar Tom.” Vulde ik haar aan. “Ja.” fluisterde ze. Ik lachte waterachtig en zei: “ Is niet erg,hoor, ik snap het wel.” Friedolien glimlachte breed en zei : “ Dank je.” Ze gaf me een knuffel en zei dat we elkaar morgen terug zouden zien. Friedolien liet me terug los zei nog eens dag en liep bijna de kleedkamer uit. ik bleef even staren naar de deur die ze net had dichtgegooid. Ik zou haar toch niet verliezen,hé? Het was nog geen 3 dagen aan tussen hun, en ik had het gevoel dat ik haar kwijtspeelde. Ach, het waren misschien gewoon gedachten. Friedolien zou me niet laten vallen voor een jongen. Ik begon me af te drogen en deed mijn gewone kleren weer aan.

Even later liep ik ook de kleedkamer uit. Helemaal alleen, dat was niet de gewoonte. Het voelde op de een of andere rare manier, vreemd en leeg aan. snel probeerde ik maar mijn gedachten te verzetten, ik had geen zin in depressieve gevoelens nu. Toen ik aan de inkom passeerde stond Irina er nog. Ze draaide zich om toen de deur hoorde dichtvallen achter mij. ze glimlachte. Dat was niet echt van haar gewoonte. Ik denk dat ze een goed gevoel had, over de komende wedstrijd in Mie. “ Goed getraind vandaag Maaike. Bijna geen fouten! Morgen nog beter, en we kunnen de competitie in Mie winnen.” Zei ze en ik knikte. Had ik het niet gedacht, daarom was ze zo goed gezind. “ Ochja, niet vergeten, we vertrekken donderdag middag al naar Mie, dus gelieve op tijd op de luchthaven te zijn, en niets vergeten,hé.” “Oké coach.” Zei ik. “Nog een fijne avond en tot morgen.” Zei Irina nog en ze liep weg. Ik stond stom verbaasd voor me uit te staren. Ze moet er echt een goed gevoel bij hebben. Zo vriendelijk had ik haar nog nooit meegemaakt. Ik schudde even mijn hoofd om uit mijn gedachten te komen en liep dan maar door naar buiten. Het was bewolkt. Ik hoopte dat het niet ging beginnen regenen, of ik was nog eens gedoucht tegen dat ik thuis zou aankomen. Een blies een frisse wind en ik deed de rits van mijn trui wat dichter. Ik liep naar mijn fiets, die er nu alleen stond, aangezien Friedolien al weg was. Ik opende mijn fietsslot en voor ik op mijn fiets sprong, nam ik nog even mijn gsm. Geen berichtjes zag ik en ik stak mijn gsm terug in mijn broekzak. Ik wou net op mijn fiets stappen toen ik me doodschrok. Iemand tikte mijn schouder aan ik draaide me vliegensvlug om.