♥. I will show you my sunbeams. ♥ #28

Ik word wakker van geschreeuw. Versuft kom ik overeind en even heb ik geen idee waar ik ben. Dan weet ik het weer. Gisteren zijn alle Jounins bij elkaar gekomen in het speciale vergadergebouw. Ik mocht mee van pap maar het was zo saai dat ik volgens mij in slaap ben gevallen. Het enige wat ik me verder nog kan herinneren is dat Kakashi me daar naar bed heeft gebracht.
Even denk ik dat ik het geschreeuw verbeeld heb, maar dan hoor ik het weer. Luid en duidelijk. Ik sla mijn deken weg, spring mijn bed uit en kleed me razendsnel om. Ik ren naar buiten en kijk om me heen. Het stadion doemt voor me op maar ik zie niemand. En dat is het probleem. Er is niemand! Geen enkele Jounin!
Ik ren richting de stad waar het geschreeuw vandaan kom. Hoe dichterbij ik kom, hoe luider het wordt. Ik ren net de eerste huizen voorbij als ineens een Kunai langs mijn oren vliegt. Ik grijp meteen naar mijn eigen en gooi ze in de richting waar het mes vandaan kwam. Ik verstijf als ik zie wie daar staat.
Een Akatsukilid… Hij komt dichterbij.
‘Hey! Kakuzu! We hebben hier een verdwaald meisje, geloof ik.’ Zijn grijns staat me absoluut niet aan.
Uit de schaduwen komt nog iemand aanlopen. Ugh. Hij is eng.
‘Hidan… Is dat niet…’
De vent die ik als eerst zag, kijkt me onderzoekend aan. Ja dáág! Ik grijp naar mijn Kunai en gooi ze richting hem. Natuurlijk ontwijkt hij hem maar het geeft me wel de kans om mijn wind-Jutsu te maken. Het volgende moment worden ze allebei omver geblazen door mijn windstorm.
Ik grijns. ‘Dat krijg je ervan als je me aanstaart.’
Ineens worden mijn polsen gepakt door lange, zwarte…aderen lijken het wel. Ik ruk maar ik krijg mezelf niet los. Ik zie Hidan en Kakuzu dichterbij komen en mijn hart klopt in mijn keel.