#21.

“Je echte vader belde ons.” Ik kromp in elkaar bij die woorden. “Pap, zeg dat niet zo”, mompelde ik terwijl ik hem bedroefd aankeek. Ik had maar een echte vader en die zat hier met mij aan de keukentafel. Hij was degene die me opgevoed had, die me leerde fietsen en die me naar school bracht. Mijn ouders wisselden een blik uit en ik kreeg de indruk dat ze me wel begrepen. “Goed dan”, kuchte hij. Ik wachtte tot er meer informatie kwam, maar in plaats daarvan bleef het stil en hing er een onprettige sfeer in de ruimte. Het duurde een aantal seconden voordat de stilte doorbroken werd. “Hij, ehm, moet je iets vertellen.” Ik keek mijn ouders verbaasd aan. Wat kon een man die mij niet eens kende en die ik nog nooit in mijn leven gezien had mij te zeggen hebben? “Het heeft iets met jou te maken”, mompelde mijn moeder toen ze mijn verwarde uitdrukking zag. “Met mij? Maar hij weet helemaal niets van mij”, zei ik luider dan dat ik wou. Mijn moeder begon aan haar trouwring te frunniken, terwijl mijn vader heel hard zijn best deed om zijn zenuwen in bedwang te houden. “Hij moet je iets belangrijks vertellen, over jezelf.” Ik had mijn vader nog nooit zo langzaam weten spreken. Het was alsof hij over ieder woord nagedacht had. Ik schrok er enigszins van. Langzaam smeerde ik een boterham met choco, zodat ik hen even niet zou moeten aankijken. “Moet ik me ongerust maken?” Ik nam snel een hap, zodat ik iets had om me op te concentreren, want ik voelde dat er iets vreemds aan de hand was. Ik kauwde twee keer zolang op iedere hap. Mijn moeder haalde twijfelend haar schouder op. “Hij zei alleen maar dat hij wou wachten tot je achttien geworden was.” Ik had mijn vader nog maar zelden zo serieus bezig gezien. Ik kon de blik in zijn ogen niet thuisbrengen, maar ik wist dat ik me aan iets ergs mocht gaan verwachten. “En wanneer gaat Maarten me het vertellen?” vroeg ik nieuwsgierig. Het was verschrikkelijk moeilijk om zijn naam uit te spreken in het bijzijn van mijn ouders, maar liever dat dan hem mijn biologische vader te noemen. “Om eerlijk te zijn is hij van plan om naar hier te komen.” De ogen van mijn moeder stonden angstig. Ik wist totaal niet wat ik van de situatie moest denken. “Wanneer?” Ik probeerde om mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken, zonder al te veel succes. Ik zag mijn moeder even aarzelen. “Deze maand.” Ik schrok zo hard dat ik me verslikte in een slok chocomelk. Onmiddellijk bleef er een stuk boterham in mijn keel haperen wat het alleen maar erger maakte. Mijn vader klopte een paar keer hard op mijn rug zodat ik terug normaal kon ademen. “Ik zei je toch dat ze in shock zou zijn”, hoorde ik mijn moeder hem toefluisteren. “Maak je niet druk, het is vast een of andere uitvlucht om je te kunnen ontmoeten”, zei hij zachtjes om me te sussen. Het hielp niet. Mijn gedachten waren volop aan het speculeren en ik bedacht alle mogelijke scenario’s die er ook maar konden gebeuren.