*28

Christine POV.

Ik lig nu al de hele zomervakantie in mijn bed. Ik heb me nog nooit zo gebroken gevoeld. Ik snap niet dat Embry me dit aandeed en al helemaal niet van Mara! Van haar had ik het ook niet verwacht. Serieus ik heb dag en nacht liggen huilen, huilen totdat mijn ogen begonnen te branden en het gewoon niet meer wou. Jacob en Sasja zijn heel vaak langsgekomen om me op te vrolijken maar niks, maar dan ook echt niks hielp. Waarom zou ik nog leuke dingen gaan doen? Ik hield van Embry, nee dat zeg ik fout. Ik houd van Embry! En dan doet hij zo iets. Ik dacht serieus dat het voor altijd zou zijn, zo voelde het. Maar nee, ik was niet goed genoeg, Embry moest zo nodig met Mara zoenen. Wat ben ik ook een sukkel! Waarom moest ik nou juist voor Embry vallen, waarom niet voor een ander? Ik sloot mijn ogen en probeerde in slaap te vallen zodat de beelden van Embry vervaagden. Meestal lukt het niet, meestal komen de beelden juist terug. Deze nacht was anders dan alle andere nachten, ik weet niet waarom maar ik sliep perfect. Waarschijnlijk omdat Embry dit keer niet voorkwam in mijn dromen.

Toen ik 's ochtends wakker werd leek de wereld vol met kleuren te zitten, alsof ik de afgelopen weken gewoon in een slap aftreksel van de waarheid heb geleefd. Ik stond op uit bed en ging naar beneden. Om heel eerlijk te zijn heb ik geen idee wat voor dag het is, is het woensdag? Of zou het vrijdag zijn? Ik heb echt werkelijk geen idee. Ik liep de keuken in en pakte wat brood en liep naar de tafel toe. "Sorry ik had niet voor je gedekt, ik had niet verwacht jou te zien" zei papa terwijl hij me iet wat bezorgd aankeek. "Ach ja, ik moet toch doorgaan met mijn leven" zei ik. "Ik ben trots op je" zei papa met een glimlach. Ik gaf hem een glimlach terug en begon aan mijn ontbijt. "Papa" zei ik en ik keek hem aan. "Ja?" vroeg hij en hij keek me nieuwsgierig aan. "Ik zit er over na te denken om mijn haar te verven" zei ik zacht. Papa is er altijd fel op tegen geweest, hij vond mijn haar kleur prachtig! Daar moest ik niks aan veranderen. "En aan welke kleur zit je te denken?" vroeg hij met een glimlach. "Donker bruin, heel donker" zei ik. "Ik zal een afspraak voor je maken, maar nu moet ik wel naar mijn werk. Ik bel je wel als het gelukt is" zei papa en hij gaf me een knipoog. Hij stond op en pakte zijn spullen. Ik stond ook op en ruimde de spullen van het ontbijt op. Daarna liep ik naar papa toe en gaf hem een knuffel. "Sorry voor de afgelopen tijd" mompelde ik. "Het maakt niet uit lieverd, ik begrijp het wel. Ik ben al blij dat je uit je bed bent gekomen" zei hij met een glimlach. Ik zag de tranen in zijn ogen staan, volgens mij heb ik hem echt bezorgd gemaakt. "Ik houd van je" zei ik met een glimlach en ik drukte een kus op zijn wang. "Lot, ik houd ook van je" zei papa en hij knuffelde me stevig. Daarna liet hij me los en ging hij naar zijn werk. Ik zwaaide hem net zolang uit totdat hij uit het zicht was verdwenen, net als vroeger dus. Na een paar seconden kreeg ik al een smsje.In de kast heb ik een aantal dingen voor je liggen, en niet alleen in de kast. In de vriezer ook. Xx Papa. Oke, wat zal er liggen? Ik liep snel naar de kast toe en opende hem. Hij lag vol met chocoladerepen, van die heerlijke met nootjes en praline. Wat houd ik toch van papa! Hij heeft gewoon alvast spullen gekocht zodat ik me lekker vol kan eten. Ik liep snel naar de diepvries toe en opende die. "Ah! Ben en Jerry's ijs" gilde ik. Oke, ik hoef niet tegen mezelf te praten maar dit is echt lekker! Ik pakte een bak en ging voor de tv zitten. Oke, het is niet normaal om net na je ontbijt een bak met ijs binnen te werken maar ik heb de afgelopen weken amper gegeten dus het mag wel voor een keer.

Na een bak ijs en twee chocolade repen verder werd ik gebeld. "Ja?" vroeg ik. Ik had niet eens gekeken wie het was. "Je mag over een kwartier naar de kapper" zei papa. "Aah dankje!" riep ik en ik hing op. Ik vloog snel onder de douche en trok wat fatsoenlijke kleren aan. Daarna ging ik in een sneltempo naar de kapper toe. Toen ik de kapperszaak binnenkwam schrok ik wel even. Dit is natuurlijk de zaak van Embry zijn moeder. Great.. Er werd een stoel aangewezen waar ik kon gaan zitten. Ik ging zitten en keek eens om me heen. "Dus, je wou je haar verven?" vroeg de vrouw achter me. Gelukkig is het niet de moeder van Embry! "Ja, donkerbruin graag" zei ik met een glimlach. "Dat zal je prachtig staan" zei de vrouw met een glimlach. "Ik hoop het" zei ik met een glimlach. De vrouw begon met het verven van mijn haar, het zou wel een poosje duren voordat het klaar was. We hebben samen een kopje thee gedronken en de moeder van Embry kwam er nog even bij staan. Ze had niks gezegd over Embry en dat is maar goed ook! Na een aantal uurtjes was het eindelijk klaar, ze had gelijk een stukje van mijn haar afgehaald. En om heel eerlijk te zijn het resultaat is echt goed! "Bedankt" zei ik tegen de vrouw en ik liep de kapperszaak uit. Het was wel wat prijzig, maar ja voor wat hoort wat. Ik smste papa hoe het resultaat was geworden en ik liep regelrecht naar de bus. Ik ga maar eens langs Sasja, kijken hoe ze gaat reageren. De busreis ging voor het eerst een keer snel voorbij, jammer genoeg is dat niet zo als ik naar school moet. Ik stapte bij de bushalte uit en liep richting het huis van Sasja. Zo ver is het gelukkig niet, dus ik ben hooguit tien minuutjes onderweg. En inderdaad na ongeveer tien minuten kwam ik bij het huis aan. Ik liep naar de deur en belde aan. Hoe zou Sas gaan reageren? "Ik kom eraan!" hoorde ik Sasja roepen en na een paar seconden werd de deur open getrokken. Sasja keek me verbaasd aan. "Christine?!" riep ze verbaasd. "Yes, here I am" zei ik met een grijns.