0.09

“Het is niks” zei ik zacht en ik draaide mijn hoofd weg. “Amy, ik weet dat er iets is, vertel het gewoon” zuchtte Robin en hij liet me los. “Oke, er is iets, maar ik kan het gewoon niet vertellen” zei ik en de tranen stroomden alweer over mijn wangen. “En waarom kan je het niet vertellen?” vroeg Robin. Ik keek hem diep in zijn ogen aan, ik zag een gekwetste blik. Fijn nu kwets ik hem ook nog doordat hij denkt dat ik hem niet vertrouw. “Nou gewoon, het kan gewoon niet” mompelde ik. “O Amy kom op, je weet dat je alles maar dan ook echt alles kan vertellen” zuchtte Robin. Ik kan het toch maar beter zeggen, ook al denkt hij dan dat ik gek ben. Het is altijd beter dan deze situatie, nu ziet hij er zo gekwetst uit en dat alleen maar door mij. ”Robin, ik heb echt het gevoel dat ik gek word”snikte ik terwijl ik mijn hoofd in zijn borst begroef. “Vertel eens wat er aan de hand is dan, dan weet ik tenminste wat ik kan doen” fluisterde Robin terwijl hij zijn armen strak om me heen sloeg. “ Ik hoor gewoon steeds van die vage geluiden, alsof er iemand hier is” snikte ik. “Eh, oke. Wat bedoel je precies?” vroeg Robin niet begrijpend. “Nou als ik ’s middags thuis kom, dan hoor ik gewoon geluiden. Of als ik tv zit te kijken. Allemaal dingen die verschoven worden, of ineens een knal of iets dergelijks” mompelde ik. Daarna bleef het stil. “Jij denkt ook dat ik gek word” snikte ik. “Nee nee, ik ben gewoon verbaasd” suste Robin. “Ik trek het niet meer. Ik word echt gestoord van die geluiden. Het lijkt alsof ik ze alleen hoor, want als jij er bent gebeurd er nooit iets” zei ik zacht. Straks hoor ik niet alleen geluiden, nee dan zie ik ook nog iets of iemand. Een persoon in een spiegel, zoals je wel vaker ziet in films. Ik gaf een kopstoot tegen Robin zijn borst. Normaal doen Amy! Je wordt echt gek! “En wie zegt dat ik ze nooit gehoord heb?” vroeg Robin zacht terwijl hij een traan weg veegde. “Wat bedoel je?” snikte ik. “Amy, denk je nou echt dat ik die geluiden niet gehoord heb? Ze zijn onmisbaar, ze zijn zo luid” zei Robin zacht. “Maar hoe, he. Dat kan toch niet? Ik heb ze steeds gehoord als jij er niet was, of als je in een andere kamer was ofzo” mompelde ik. “Dat betekend nog niet dat ik ze niet gehoord heb. En buiten dat om, ik ben ook wel eens alleen thuis hoor” zei Robin zacht. “Maar, ik word dus niet gek?” mompelde ik. “Nou, of we worden beiden gek, of geen van ons” zei Robin met een grijns. Ik keek hem lachend aan en drukte daarna mijn lippen op die van hem. Na een paar seconden trok Robin zich terug. “Ik zei toch dat je me kon vertrouwen” zei Robin zacht. “Sorry” mompelde ik. Ineens klonk er een luide klap en ik keek Robin geschrokken aan. “Zie je, ik hoor het ook”zei Robin en hij gaf me een knipoog. Oke, het wordt met de dag vreemder, als we het beide horen wat kan het dan in godsnaam zijn?!