23. Nur Freunde. Ich wusste es.

Ik nam een slok van mijn aardbeien smoothie en ging toen ook op Bill zijn bed zitten. “ En wanneer heb je wedstrijd?” vroeg Bill plots. Ik keek hem aan en zei : “ Eind volgende week, waarom?” “ Ach,gewoon. Uit interesse.” Zei hij en hij lachte waardoor ik ook een glimlach op mijn gezicht kreeg. “ En bij jou? Wat staat er bij jou op het plan?” vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Misschien kon ik wel het één en ander te weten komen, nog voor de andere fans. “ Wij houden nu even een pauze van een paar maanden.” Zei hij “ Af en toe nog wel eens repeteren met de band, en af en toe een vergadering met de crew, maar voor de rest niets speciaals.” Bill nam een laatste slok van zijn drinken en zette het glas op zijn nachtkastje. Ik volgde zijn voorbeeld en zei terwijl : “ Wat een droom job zeg.” Hij grijnsde : “ Nu niet zeggen dat het gene wat jij doet niet zo speciaal is,hé.” Ik moest even nadenken. Eigenlijk had hij wel gelijk. “ Je hebt gelijk, niet iedere 16 – 17jarige kan zeggen dat hij aan topsport doet en zo al geld verdient. En veel kansen krijgt ook natuurlijk.” Voegde ik er nog snel aan toe. Hij zat nog steeds te glimlachen. “En weet je al wat je wil doen, eenmaal je carrière voorbij zou zijn?” vroeg hij geïnteresseerd. “ Ja, daar heb ik al over nagedacht.” Bekende ik. “ Ik ben vrijwel zeker dat ik werk als trainster zal aangeboden krijgen van mijn coach, Irina Vinner. En dat is ook wat ik wil. Ik zal zelfs meer zeggen, moest Irina dan ooit stoppen met werken, wil ik de school zelfs overnemen.” “Zo zo, jij ziet het goed zitten.” Grinnikte Bill. “ En jij, wat zou jij willen dan na Tokio Hotel? Ik bedoel, moest het ooit gedaan zijn.” Hier was ik echt wel nieuwsgierig naar. Ik zag dat Bill even nadacht. “Wel euh…” Begon hij “ Eigenlijk weet ik het nog niet zo goed. Ik zou willen manager worden van een paar bands, misschien een eigen platenlabel, maar ik denk dat dit te hoog gegrepen is. Maar aan de andere kant zou ik ook wel graag iets in de modewereld doen. Daarom niet speciaal modellenwerk ofzo.” Ik knikte. “ Dat zie ik jou wel nog doen.” Zei ik serieus. Er verscheen een scheef glimlachje op zijn gezicht. “ Je bent echt te lief.” Zei hij. Ik draaide eens met mijn ogen lachte. “ Zullen we maar naar beneden gaan? Voor Tom en Friedolien daar ietsje te ver gaan naar mijn zin.” Vroeg Bill. ik moest lachen om zijn uitspraak. “ Hahaha, dan ken je Friedolien nog niet zo goed. Als ze niet wilt, wilt ze niet.” Bill grinnikte en zei : “ Dan ken jij Tom zijn koppigheid nog niet.” Ondertussen stond hij recht en ik keek hem aan. “ Kom je mee, mevrouw ?” en hij reikte zijn hand naar mij uit. ik nam zijn hand vast en Bill hielp me recht. Zou het toch… Ach nee, we zijn gewoon vrienden, anders had hij wel net iets laten merken of iets gezegd ofzo. Ik liet zijn hand los toen ik rechtstond en samen wandelden we naar beneden.

Toen we beneden aankwamen zaten de twee tortelduifjes in de zetel. “ Wel, dat duurde nogal lang. Moest dat T-shirt nog ontworpen worden misschien?” vroeg Tom en hij keek sneaky van mij naar Bill. “ We hebben wat gepraat.” Zei Bill tegen zijn broer. “ Ja ja, liggen flikflooien zeker?” zei Tom. Hij vond zichzelf blijkbaar grappig want hij begon te lachen. Ik zag dat Bill terug wat bozer werd. “ Waarom denk jij alleen maar aan één ding?” vroeg hij zich luidop af “ Er is niets tussen ik en Maaike, zoals jij denkt, we zijn gewoon vrienden.” De woorden gonsden door mijn hoofd. Gewoon vrienden… ik wist het. Gewoon vrienden. Teleurstelling vulde mijn lichaam. Friedolien zag het, dat er iets scheelde. Ze keek me bezorgd aan. Ik deed teken naar haar, dat ze er zich niets van hoefde aan te trekken en ik probeerde terug te glimlachen.