3/4 We’ll celebrate the pain together

‘Eindelijk!’ Met een zucht sta ik op als de bel gaat. Middagpauze!
Ik steek mijn boeken en pennenzak in mijn rugzak en daarna loop ik het klaslokaal uit. Terwijl ik naar mijn kluisje wandel, verstijf ik even. Een beetje verder in de gang staat Evan, samen met Mariah.
Ik slik even, haal eens diep adem en loop daarna dapper verder. Ik negeer ze als ik ze passeer, hoewel ik hun ogen in mijn rug voel branden. Pas als ik aan mijn kluisje aankom, durf ik een blik op ze te werken. Ze staan buik tegen buik, Evan leunt tegen de muur en Mariah is hem aan het aflebberen. Met een gezicht waarop de walging zeker te lezen is, wend ik mijn hoofd weg en verwissel mijn boeken. Daarna loop ik naar buiten, waar Noor, Demi en Amy zoals gewoonlijk op me staan te wachten. Ik loop naar hen toe, geef Noor een knuffel en begroet Demi en Amy.
‘Heb je het al gehoord? Evan en Mariah zijn een koppel…’ Demi kijkt het kringetje rond alsof ze net wereldnieuws heeft verteld. Noor kijkt me aan, maar ik kijk met een stalen blik terug.
Noor is de enige die het weet dat ik verliefd ben op Evan. Zij zegt steeds dat het beter is om het mijn vriendinnen te vertellen, maar dat weiger ik. Eén persoon is al meer dan genoeg, ik wil geen risico’s nemen. Straks vertellen ze het door en weet de hele school het…
‘Ja! Ik zag ze daarnet in de gang, ze stonden aan elkaar geplakt.’
‘Oud nieuws dus Demi,’ zegt Noor met een grijns, ‘maar hé, hebben jullie ook al die toets van Frans gehad? Hij was moeilijk, ik zweer het je…’ Ik glimlach dankbaar naar Noor –ik hou van haar talent om subtiel van onderwerp te veranderen- en panikeer dan samen met mijn vriendinnen mee over die toets van Frans.

Nadat mijn vriendinnen uitgepraat zijn over Frans en andere vreselijke toetsen, gaan we met zijn allen naar een bankje om daar ons middageten op te eten. Noor moet haar broodje nog kopen en ik besluit om even met haar mee te lopen naar de cafetaria.
‘Hé Noor, bedankt van daarnet!’
‘Graag gedaan, ik wist dat het te pijnlijk voor je zou worden… Maar over iets totaal anders nu, mijn ouders zijn er dit weekend niet.’ De blije blik van Noor heeft een ietwat donkere achtergrond. Ze kijkt blij omdat ze het rijk voor haar alleen heeft, maar ook verdrietig, omdat haar ouders weer maar eens weg zijn. Voor ik de verdrietige blik echt opmerk, gaat ze alweer verder. ‘Dat betekent dus dat jij weer uitgenodigd bent om een weekendje te blijven logeren. Alleen wij twee, een dozijn horrorfilms en kilo’s popcorn… Klinkt goed hé?’
‘Klinkt perfect, ik zal er zijn! Wanneer moet ik komen?’
‘Hmm, morgen, rond de middag? Dan bestellen we pizza.’
‘Is goed, ik zal er zijn.’ We lopen allebei met een blije grijns op ons gezicht de cafetaria binnen. Noor is blij omdat ze niet alleen zal zijn dit weekend en ik ben blij dat ik verlost ben van een weekendje treuren om Evan. Ik ben zo blij dat ik amper opmerk hoe Evan en Mariah rechts in de cafetaria weer maar eens staan te zoenen…