I Can't Go On

That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me


'Wat is er mis met je?' Caitlin ging naast me zitten.
Ik schrok op uit mijn gedachtes over jou. 'Huh? Wat? Nee, niks,' was mijn verwarde antwoord.
Caitlin trok een wenkbrauw op. 'Jus, ik ben geen Chaz, Christian of Ryan, dus ik zie het echt wel als er iets fout is. Of eigenlijk, ik ben geen jongen, daarom merk ik het.'
Ik glimlachte flauwtjes. 'Er is niets ernstigs.' Ik hoopte dat ze erin zou trappen. Dat jij de mijne niet meer was, was alles behalve niets ernstigs.
Caitlin keek me onderzoekend aan. 'Je wilt er zeker niet over praten, hè?'
Ik knikte, zij zuchtte. 'In elk geval heel veel succes met wat je probleem ook is,' zei ze en gaf me een knuffel. Ik sloeg mijn armen om haar heen, en beeldde me in dat ik jou knuffelde, Eve, en niet Caitlin. Een klein vlindertje maakte een salto in mijn buik.

Ik wist niet waarom ik het Caitlin niet vertelde. Ik wist zeker dat het op zou luchten, en dat Caitlin met goede raad zou komen. Ik klopte wel eens vaker bij haar aan als ik niet bij mijn jongensvrienden terecht kon. Soms ging het hen niets aan, of ging het over hen en wilde ik jou er niet mee lastig vallen. We zagen elkaar al zo weinig, en om als we elkaar eindelijk zagen alleen te zeuren.. Caitlin zag ik ook niet vaak, maar bij haar was het toch anders. Ze had plezier in het geven van raad en voelde zich vereerd als ik naar haar toe kwam. Bovendien was ik niet de enige die haar altijd om advies vroeg. Christian en Caitlin hadden een sterke broer-zusband en konden alles bij elkaar kwijt, en Caitlin was de enige die Ryan nooit in de zeik nam. Oke, dat was niet waar. Zij nam hem alleen minder vaak in de zeik dan de rest dat deed.

'Wat leuk dat je belt,' zei Caitlin niet heel vrolijk.
'Zo zo, wat een enthousiasme,' antwoordde ik sarcastisch. 'Bel ik ongelegen?'
'Tuurlijk niet, jij nooit,' zei ze, deze keer wat vrolijker. 'Maar als ik hyper op en neer ga springen en je naam ga roepen, dan weet Christian dat ik jou aan de lijn heb en steelt hij de telefoon. En dat wil ik niet, want ik ben sociaal en wil een normaal telefoongesprek met jou kunnen voeren zonder dat mijn jongere broertje aan mijn arm bengelt.'
Ik schoot in de lach. Christian en ik hadden nooit een telefoongesprek langer dan tien minuten. We konden serieus nooit langer bellen, dus zelfs als Christian de telefoon te pakken kreeg, had Caitlin nog alle tijd om tegen mij aan te lullen. Want ja, zij praatte ongeveer negentig procent van de tijd.
'Deze keer heb ik alleen jou even nodig,' glimlachte ik.
'Oeh, ik ben nodig!' riep ze enthousiast. 'Vertel op!'
Ik aarzelde even. 'Ik ben vlak voor mijn en Eve's tweede jubileum, zeg maar, terug, en ik heb geen idee wat ik precies voor haar moet kopen.' Eigenlijk had ik al een cadeautje in mijn achterzak zitten, maar ik wist niet zeker of ik het moest geven.
Blijkbaar had ik een startschot voor een waterval aan woorden gegeven. Caitlin begon te praten, te praten en te praten. Ze filosofeerde over wat ze het liefst van haar eigen vriendje - Daniel - zou krijgen, probeerde jouw persoonlijkheid te ontrafelen en raadde hoeveel geld ik had. Ik liet haar rustig doorpraten, met in mijn achterhoofd de gedachte dat er uiteindelijk wel wat nuttigs uit zou komen. Na een minuut of wat, begon ze echter klinkklare onzin te lullen.
'Ja, Hayley, ja, nee, je moet het echt met haar uitmaken,' gilde ze hysterisch.
'Sinds wanneer is Hayleys vriendje een meisje?' hoorde ik Christian op de achtergrond zeggen.
'Fuck off, Christian,' schreeuwde Caitlin naar haar broertje. Ik begon te lachen.
'Sorry, dat was mijn broertje die langsliep,' mompelde ze.
'En je denkt dat hij nu niets vermoed van dit ultrageheime telefoongesprek?'
'Hij is nog dommer dan hij lijkt,' zei ze nonchalant. 'Anyway, waar was ik gebleven? Oh, ik weet het alweer!'
Ze begon weer te ratelen. Haar verhaal werd steeds onduidelijker, maar toch hield ik mezelf voor dat ze uiteindelijk met een goed idee zou komen.

Na een kwartier moest ik haar onderbreken, we zouden niet veel later bij de concertzaal arriveren.
'Kate? Is het goed als ik haar een kettinkje geef met daar een korte tekst in gegraveerd?'
Caitlin was even stil, blijkbaar was ze aan het nadenken. 'Wat laat je er in graveren?' vroeg ze toen gretig.
'Dat is privé,' zei ik zogenaamd beledigd.
'Maakt niet uit, ik kom het toch wel te weten.'
Ik zuchtte toen ik me realiseerde dat ze gelijk had. Als Caitlin iets wilde weten, kwam ze er op de een of andere manier altijd achter.
'Ik weet het niet,' loog ik. 'Voor altijd de jouwe, of zoiets.' Caitlin viel weer stil.
'Wat ongelooflijk lief, Justin,' mompelde ze zachtjes. Ik zuchtte opgelucht, en haalde een glinsterend kettinkje uit mijn broekzak. Cadeau goedgekeurd.

'Kan je Christian nog even geven? Hij vermoordt me anders,' zei ik.
'Natuurlijk. Take care en tot binnenkort!'
'Tot zo snel mogelijk'
'Chris!' hoorde ik haar roepen. 'Hayley wil je spreken!'
Christian nam de telefoon over met een onzekere 'hoi?'
'Hi Chris,' begroette ik hem.
'Dude, ik dacht dat ik een of andere vriendin van Caitlin aan de telefoon kreeg.' Hij was inderdaad nog dommer dan hij leek. Ik grinnikte terwijl hij een paar verwensingen naar zijn zus riep.
'Hé, maar dude, ga je het uitmaken met Eve?'
'Hoe kom je daar nou weer bij?' vroeg ik verbaasd, tikkeltje verontwaardigd.
'Nou, ik hoorde Kate zeggen tegen ene Hayley dat ze het moest uitmaken, en aangezien Hayley blijkbaar jouw nieuwe bijnaam is-'
'Nee, dat was echt helemaal random. Alles zit nog goed tussen Eve en mij.' Dat dacht ik toen.

'Justin! Justin! Dude! Justin!' Christian zwaaide met beide handen voor mijn ogen. Ik knipperde een paar keer en vroeg of er wat aan de hand was.
'Dude, jij kan echt niet meer normaal functioneren! Ik sta hier al vijf minuten te proberen je uit een of andere trance te krijgen terwijl je om de zoveel tijd spontaan begint te lachen!'
Ik realiseerde me dat hij gelijk had. Het was waar, ik functioneerde niet meer zoals normaal sinds jij en ik niet meer samen waren.

Ik dacht aan het idee waar ik een paar dagen daarvoor had gespeeld. Ik kon jou opzoeken. De antwoorden lagen vijf straten van mijn huis vandaan. Misschien kreeg ik naast wijsheid ook een vermogen om te functioneren.
Waarom wist ik niet, maar ik moest aan een zin uit een van mijn eigen liedjes denken.
We can go nowhere but up

Toen ik het schreef, ging het over een totaal andere situatie, maar nu klopte het ook. Ik had niets te verliezen. We waren al uit elkaar en ik functioneerde al niet meer. Ik zou naar jou toe gaan, besloot ik. Snel schreef ik een zin op het blaadje dat ik altijd bij me droeg, voordat ik Christian naar de keuken volgde.

I can't go on

Reageer (1)

  • CrazyChicken

    Een klein vlindertje maakte een salto in mijn buik.
    Die stomme quote-functie werkt nog steeds niet in reacties
    Aw, dit is heel mooi en ook heel zielig en hopeloos tegelijk, vooral vergeleken met de duizende vlindertjes bij de kus.

    Zij nam hem alleen minder vaak in de zeik dan de rest dat deed.
    Ryan is gewoon nogal indezeikneemable. Dat is alweer geen woord, maar vanaf vandaag wel.

    'Ja, Hayley, ja, nee, je moet het echt met haar uitmaken,' gilde ze hysterisch.
    Dat was grappig! Net als veel meer dingen trouwens. Dit hoofdstuk is af en toe enigzins melig (:

    'Dude, jij kan echt niet meer normaal functioneren! Ik sta hier al vijf minuten te proberen je uit een of andere trance te krijgen terwijl je om de zoveel tijd spontaan begint te lachen!'
    Sounds like me. Echt, ik staar naar het beeldscherm en af en toe begin ik spontaan te lachen!

    Ik begin steeds nieuwsgieriger te worden naar het eind, vooral nu hij besloten heeft naar haar toe te gaan.

    Deze reactie is al zo lang, maar ik moet toch nog even zeggen dat ik die flashbacks steeds heel mooi uitgekozen vind. Oké, uitgekozen is niet helemaal het juiste woord, aangezien je ze gewoon uit je duim zuigt, maar dat doe je wel mooi. Net als het zinnetje "We can go nowhere but up." Het past er gewoon allemaal zo goed bij.

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen