Chapter 36. The pain from deep inside

'Denk je dat ik doodga?' fluistert ze. Het valt me op dat ze altijd zacht praat. Alsof ze bang is dat iemand haar hoort. Ik kijk nadenkend naar de dekens. Er valt een gespannen stilte. 'Ik weet het niet,' zeg ik na even denken. 'Vandaag was je ook bijna...' Ik durf het woord niet uit te spreken. 'Maar niet helemaal,' is haar weerwoord. 'De dokters zeggen dat het een wonder is,' zeg ik. Faith kijkt weg en ze lijkt weggezonken in haar gedachten. 'Waar denk je aan?' vraag ik nieuwsgierig. 'Waarom was je niet de hele tijd bij me?' vraagt ze. 'Omdat de dokters me niet bij je lieten.' 'Je zei dat je bij me zou zijn.' 'Jij zei dat je ging vechten,' verweer ik mezelf. 'Deed ik ook, toen jij er was.' Verbaasd staar ik haar aan. 'Wist jij wanneer ik bij je was?' Nu kijkt ze ook verbaasd terug. 'Ja, natuurlijk.' 'Maar je was onder narcose.' Verward staart ze voor zich uit. 'Ik.. ik heb dromen gehad... Onder de narcose.' 'Wil je me vertellen waarover?' Ze schud haar hoofd. 'Je zou me niet geloven,' zegt ze. 'Waarom niet?' vraag ik. 'Omdat je me niet kent.' 'Leer me je dan kennen,' smeek ik. 'Je zou het niet begrijpen.' Haar stem klinkt gepijnigd. Weer valt er een stilte. 'Waarom praat je nu opeens met me?' vraag ik om de stilte te verbreken. Ze schud verwoed met haar hoofd. Dan word er op de deur geklopt. Chaz' hoofd verschijnt om het hoekje. 'Ik ben mijn mobiel vergeten,' zegt hij beschaamd. Hij loopt naar binnen en pakt zijn mobiel. Dan begint mijn maag te knorren. 'Wil je misschien even bij Faith blijven? ik heb nog niets gegeten en ik wil niet dat Faith alleen blijft,' zeg ik tegen hem. Hij kijkt aarzelend naar Faith en knikt dan. Ik sta op en loop de kamer uit.

Chaz' pov:

'Dus...' zeg ik als ik naast Faith op een stoel ga zitten. 'Ik ben Chaz.' Ik steek mijn hand uit maar ze kijkt me angstig aan. 'Ik bijt niet hoor,' lach ik. 'Jij heet toch Faith?' Ze kruipt diep weg in haar kussen. Haar zwarte haren vallen een beetje voor haar gezicht maar haar groene ogen zijn nog duidelijk te zien. 'Weet je, Justin is veranderd. Hij was vroeger heel vrolijk, spontaan en druk. Nu is hij stil en verdrietig.' Bij het horen van 'Justin' komt ze een beetje naar voren. 'Als hij bij ons is dan. De manier waarop hij naar je kijkt is zo liefdevol, je kan direct zien dat je belangrijk bent voor hem. En ook aan de manier hoe hij over je praat is te zien dat hij van je houd. Ik denk dat jij de enige bent die hem weer de oude Justin kan maken,' maak ik mijn verhaal af. Ik zie haar lippen bewegen. 'Zei je iets?' vraag ik verbaasd. 'Hij betekent ook veel voor mij.' Het is heel zacht en ze spreekt Hij uit alsof het het dierbaarst in de hele wereld is voor haar. 'Hij heeft ook een naam hoor,' grap ik. Direct verschijnt de angst in haar ogen weer. 'Ho, rustig maar. Wil je zijn naam niet uitspreken?' vraag ik geschrokken. Ze schud haar hoofd. 'Waarom niet?' 'Vroeger,' is het enige wat ze fluistert. 'Je hebt toch geen mensen vermoord?' Ik roep het bijna. Verdriet verschijnt in haar ogen. 'Heb je mensen vermoord?!' roep ik geschokt. Ze duikt ineen door mijn harde stem. 'Niet precies,' fluistert ze en duikt ineen alsof ik nog een keer ga schreeuwen. Ik kalmeer mezelf. 'Hoe bedoel je niet precies?' vraag ik terwijl ik probeer mezelf onder controle te houden. 'Het heeft het gedaan. Het was overal. Bij iedereen die ik lief had.' Van alles schiet door mijn hoofd. Zou ze schizofreen zijn? Maar ze murmelt verder. 'Het leken gewone ongelukken, maar dat was niet zo. Het waren geen ongelukken. Ik mag niet van hem houden. Ik mag niet van hem houden.' Ze lijkt helemaal in trance en wiegt heen en weer. 'Eerst mama en papa. Toen Isabella. Toen mijn pleegmama en papa.' Ze blijft mensen en namen opnoemen. 'Allemaal weg. Allemaal weg.' 'Justin gaat niet weg, Faith. Hij blijft bij je,' probeer ik haar gerust te stellen. 'Allemaal weg. Allemaal weg,' blijft ze zeggen. Haar stem word steeds zachter en langzaam valt ze weg in een slaap.

Niet wetend wat haar te wachten staat