This Is So Wrong

That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me


Het zou niet lang meer duren voordat ik weer naar huis zou mogen, weer terug zou gaan naar Atlanta. Ik zou mijn vrienden weer zien, net als mijn familie. Maar jou zou ik niet zien. Jij was onbereikbaar, en ik moest ook niet gaan proberen je te bereiken. Soms was iets gewoon te ver weg, en dat moest ik inzien, begrijpen, accepteren. Ik wist alleen niet of me dat ook wel zou lukken.

Ik begon steeds meer te twijfelen aan jouw gevoelens voor mij. Ja, je had geen gevoelens voor mij, dat wist ik wel, maar waren ze er wel ooit geweest? Ik had er vroeger nooit over nagedacht, het was vanzelfsprekend. Ik hield van jou, jij hield van mij. Het kon niets anders, dat was onmogelijk. Dacht ik toen.

Het kon zijn dat alles nep was. Dat twee gehele jaren nep waren. Twee jaren, die zoveel voor mij betekende, nep. In mijn hoofd herhaalde ik telkens hoe jij het had uitgemaakt. Jij was zo kalm, zo koud, zo bot. Het was alsof het je helemaal niets kon schelen, eigenlijk zelfs blij was dat je van me af was. Natuurlijk, je was niet meer verliefd op mij, toen, maar op Nathan. Het was logisch dat je blij was, nu kon je een relatie met hem beginnen.

Maar zou het geen pijn moeten doen als je iemand van wie je bijna twee jaar lang hebt gehouden, zoveel pijn bezorgd?

Je moest toch wel een beetje om me geven? Ergens in je hart, hoe klein dan ook, zou ik toch een plekje moeten hebben, niet?
Niet lang van toen zou ik vrij hebben. Taylor Swift's tour, genaamd Fearless, met welke ik meereisde aangezien ik het voorprogramma was, zou vrij snel afgelopen zijn. Ik zou naar huis gaan. Mijn huis was maar vijf straten van jouw huis vandaan.

Ik kon naar je toegaan. Ik kon naar je toegaan en naar antwoorden vragen. Het was een stom idee, vertelde ik mezelf. Ik wist niet hoe je zou reageren als ik plotseling voor je neus zou staan, en ik wist ook niet of ik dat wel wilde weten.

'Justin! Wat doe jij hier?' zei jij verrast. Ik kon niet anders, ik had mezelf niet kunnen tegenhouden, ik moest naar jou toe om je het goede nieuws te vertellen.
'Mag ik binnenkomen?' vroeg ik jou, het meisje op wie ik stiekem verliefd was.
'Altijd,' zei je met een glimlach en stapte opzij.

'Is het goed nieuws?' Jij pakte twee glazen en schonk voor ons alletwee cola in, terwijl ik ongemakkelijk tegen het aanrecht aanleunde, wanhopig proberend te bedenken hoe ik het moest brengen, want in al mijn vreugde was ik dat vergeten te doen.
'Ja,' zei ik. 'Het is goed nieuws.'
'Vertel!' Je overhandigde me mijn glas cola.
'Dankjewel,' mompelde ik en aarzelde. Jij keek me verwachtingsvol aan.
'Ik ben uitgenodigd om voor Usher te zingen.'
Het geluid van een brekend glas en een luide 'serieus?!' vulden de ruimte. Langzaam knikte ik.
'Oh, gefeliciteerd!' Jij viel me om de hals. 'Ik wist wel dat je het kon, ik heb het altijd al geweten. Je bent ook echt heel goed. Oh, oh, oh, gefeliciteerd, gefeliciteerd, gefeliciteerd! Dat moeten we vieren.' Je drukte een kus op mijn wang.
Overdonderd door jouw waterval aan woorden, de omhelzing en de kus op mijn wang, stemde ik in. Ik had Ryan, Chaz en Christian nog niets verteld, maar op dat moment deed dat er niet zoveel toe.

We vierden het op jouw manier, wat betekende om twaalf uur 's middags aan je vader's champagne. Ik wist niet waardoor het kwam, de alcohol of het gevoel van triomf dat nog door mijn aderen stroomde, maar die middag had ik eindelijk het lef om jou mee uit te vragen.
'Eindelijk,' had je gegiecheld. 'Het duurde zo lang, dat ik net op het punt stond jou mee uit te vragen.'

Met een gelukzalig gevoel reisde ik de volgende week al naar Usher. Ik zong voor hem, met in mijn achterhoofd de gedachte dat jij mij ook leuk vond.
Het ging geweldig.

Het klopte niet, het was gewoon niet juist. Hoe kon het dat ik hier zo ongelukkig was, terwijl jij kilometers verderop waarschijnlijk onvoorstelbaar gelukkig was? Blijkbaar waren wij niet voor elkaar bedoeld. Of was ik wel voor jou bedoeld, maar jij niet voor mij. Zou dat kunnen, zou er iets of iemand zijn geweest die zo duivels was dat hij het zo had geregeld? Had ik de wereld iets misdaan, waardoor ik zoveel pijn moest lijden?

Want ja, Eve, pijn lijden deed ik nog steeds. Jou missen deed pijn. Bedenken dat je niet meer van mij hield, deed pijn. Van jou houden deed pijn. Waar ik het aan had verdiend, wist ik niet, en hoe ik er vanaf moest komen, wist ik ook niet.
Met andere meisjes afspreken. Ik dacht er vaak aan. Jij had een gat in mijn hart veroorzaakt en dat gat moest weer opgevuld worden. Door de liefde van een ander meisje, was mijn logica. Maar ik verafschuwde alle 'Justin, I love you's’ op de spandoeken, plaatjes en video's en kon het niet over mijn hart verkrijgen om überhaupt een meisje, met een romantisch doel in mijn achterhoofd, aan te spreken. Jij dacht dan wel niet zo over mij, maar voor mij was jij onvervangbaar, Eve.

Toen ik weer thuis was, flirtte ik wat met Caitlin, Christians zus. Voor jou, had ik een korte relatie met haar gehad. Als iemand een deel van die leegte die jij had achtergelaten kon opvullen, was zij het, dacht ik.
Maar wanneer ik met haar flirtte, haar onnodig een complimentje gaf, spookte er telkens maar een zin door mijn hoofd. Niet omdat ze Christians zus was, of omdat ze mijn ex was, maar omdat ik nog steeds verliefd op jou was.

Dit is fout, wat het enige dat ik dacht. Het duurde ook niet lang voordat ik ermee stopte. Toen ik weer een keertje alleen was, wat niet veel gebeurde aangezien mijn vrienden me zoveel mogelijk wilden zien nu het eenmaal kon, pakte ik het vertrouwde papiertje, dat ik ondertussen al uren had vastgehouden, en schreef er weer een zin bij.

This is so wrong

Reageer (1)

  • Lalona

    Ik ben hem nog een keer aan het herlezen (had hem al gelezen) en hij is zo mooi (H)

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen