20. Bij de broers thuis.

“Weet je zeker dat het hier is?” vroeg ik nogmaals aan Friedolien. We stonden voor een groot wit huis waar een auto op de oprit stond. “ Een ander huis kan het hier niet zijn,hé Maaike, er staat hier maar één.” Antwoordde ze me terwijl ze haar fiets op slot deed. “ Maar wie zijn auto is dat dan?” vroeg ik. “ Vast die van Bill.” zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. Ook ik stapte van mijn fiets en deed hem op slot. Samen wandelden we langs het tuinpad naar de voordeur en belde aan. We hoorde heel wat gestommel en geblaf vanachter de deur komen. ik en Friedolien keken elkaar aan en op dat moment deed Tom de voordeur open. “Hallo! Kom snel binnen.” Zei hij. Ik en Friedolien stapten de gang in. Ik haf Tom een kus op zijn wang en liep door. Ik kon het tafereel dat achter mij aan het gebeuren was wel raden. Toch kon ik het niet laten om even stiekem achter me te kijken. Inderdaad, daar stonden Tom en Friedolien elkaar af te lebberen, om het even grofweg te zeggen. Ik draaide mijn hoofd terug om en opende de deur die naar de woonkamer leidde. Dat kon ook niet anders, want er was maar één deur. Ik opende de deur en werd overrompeld door 2 honden. Ze kwamen snuffelen en kwispelden vrolijk. Ik gaf ze allebei aan aai over hun kopje. “ Viper! Gucci! Hier!” hoorde ik roepen. Ik kreeg kriebels in mijn buik. “Hey,Bill.” zuchtte ik gelukkig. Ondertussen liepen de 2 honden naar Bill,die de deur schuifdeur naar de tuin openhield. De honden liepen vrolijk naar buiten en terwijl verwelkomde Bill me in hun huis. Het was een mooi,groot, huis met veel licht en ruimte. “Mooi huis.” Zei ik om iets te zeggen. Ondertussen kwamen Tom en Friedolien hand in hand ook de woonkamer binnen. “ Bedankt.” Lachte Bill. “Ik zou ook zo’n genre van huis willen.” Zei ik terwijl ik mijn ogen nog eens door de kamer liet rollen. “Ik weet het, ik heb het hier mooi ingericht.” Zei Tom. Bill hoestte even en zei : “ Je ego zwelt weer op Tom, straks ontploft hij.” Friedolien schoot in de lach,waardoor Tom een pruillipje trok naar haar,waardoor zei hem terug een kusje gaf. Ondertussen waren ze in de zetel geploft. Ik stond nog recht, waardoor Bill zei : “ Durf je niet zitten misschien? Er is nog plaats naast mij hoor. Ik denk niet dat je graag naast de tortelduifjes zou zitten. Dat is ook niet zo gezellig,hé.” En hij gaf me een knipoog. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik ging mij naast Bill zetten. Mijn handtas zette ik op de grond,naast de rugzak van Friedolien.

“ En hoe voelde het?” vroeg Tom plots. Ik keek Friedolien aan met mijn ene wenkbrauw opgetrokken. “ Hoe voelde wat aan?” vroeg Friedolien. “ Als je het hebt over deze morgen, mijn bonzend hoofd, kan ik je vertellen dat het heel slecht voelde.” Floepte ik eruit. Bill keek me aan, ik zag dat hij zijn lach aan het inhouden was. “ Niet lachen jij!” riep ik uit en gaf hem speels een tik tegen zijn schouder. “Ik lach niet!” riep hij terug. “ Deed je wel!” zei ik terug. “ Deed ik niet.” Ging hij door. “ Kunnen we dit onwaarschijnlijk interessant, intellectuele conversatie even stop houden voor mijn vraag?” vroeg Tom terwijl hij van Bill naar mij keek. ik en Bill zwegen en luisterden naar Tom. Je zag hem genieten van de aandacht die hij kreeg. “ Ik vroeg mij af, hoe het voelde om jullie zelf op het nieuws te zien voor de eerste keer.” En er verscheen een lachje op zijn gezicht. “Hola!” protesteerde ik. Bill zijn hoofd keerde zich naar mij. “ Dat was niet de eerste keer dat we op tv zijn gekomen! We zijn al een aantal keer op het journaal geweest vanwege competities.” Legde ik uit met grote handgebaren. “Inderdaad.” Lachte Friedolien vrolijk. “ Verdorie, wat jammer.” Zei Tom. “Maar het was wel de eerste keer dat het niet in competitie verband was, en met jullie.” Lachte Friedolien vrolijk verder en ze gaf Tom een kusje op zijn wang.