That Should Be Me, Feelin' Your Kiss
That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying your gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying your gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
Voor de zoveelste keer werd ik naar een concert gereden. Verveeld was ik aan het twitteren geslagen. Ik volgde een aantal mensen die mij dat hadden gevraagd, stuurde korte tweets naar mijn beste vrienden. Bijna had ik er ook een naar jou gestuurd, Eve. Ik wilde je zeggen dat ik je miste. Gelukkig kon ik de verleiding weerstaan, je had waarschijnlijk niet gereageerd op de manier die ik in gedachten had. De verleiding om jouw page te bekijken, kon ik echter niet weerstaan. Ik deed het alleen maar omdat ik verveeld was, maakte ik mezelf wijs, maar ik wist beter. Er kon niets gebeuren, dacht ik. Wat was er nou erg aan het bekijken van het profiel van je ex-vriendin? Niets, toch?
Hoewel het te verwachten was, Eve, jij was immers doorgegaan, kwam het voor mij onverwachts. De eeuwige foto, die toen toch niet zo eeuwig bleek, van ons twee had je vervangen. Natuurlijk had je die vervangen, jouw vriendje zou er vast niet blij van zijn geworden als jij die foto nog als achtergrond had. Het was een mooie foto geweest, buiten ons weten om genomen door Ryan. Onze silhouetten staken tegen het licht van de ondergaande zon, dat tussen de huizen door kroop, af. We liepen hand in hand, zoals altijd eigenlijk.
Die foto had je vervangen. Vervangen, alsof het niets was. Een totaal andere foto had de plaats ingenomen. Hij straalde niets van de kalmte, van de schoonheid van de andere foto uit. Hij was druk, onscherp. Toch was het overduidelijk: Jij, zoenend met Nathan.
'Ik heb een geweldige avond gehad.' Jij lachtte jouw tanden bloot. Ik volgde jouw voorbeeld. 'Ik ook.'
Ik moest toegeven dat ik me eigenlijk een beetje ongemakkelijk voelde. Ik had je naar huis gebracht, zoals een echte gentleman betaamd. We hadden die middag een terrasje gepakt - waar we uiteindelijk drie uur waren blijven zitten - en omdat het toen etenstijd was, waren we naar de Mac gegaan. Op het einde waren we nog naar de bioscoop geweest. Het was pas onze tweede date, en eigenlijk was alleen het terrasje pakken gepland, maar we hadden het zo gezellig dat we er nog een paar uur achteraan geplakt hadden. Dat mijn moeder waarschijnlijk moordneigingen zou hebben omdat ik vier uur te laat thuis zou komen - en de volgende dag de eerste dag was dat ik iets zou opnemen - waren zorgen voor later.
Maar wat moest ik op dat moment? Me omdraaien, gedag roepen en naar huis vertrekken leek me één, ietwat bot, en twee, wilde ik nog helemaal geen afscheid van jou nemen. Dus bleven we staan, zwijgend, recht tegenover elkaar. Ik weet niet hoe lang we daar stonden. Seconden, minuten, misschien wel een kwartier? Ik was mijn tijdsbesef geheel kwijt, het enige wat ik nog kon doen was staren naar jou, het mooie meisje dat voor me stond.
Jij was dan ook degene die de eerste stap zette, letterlijk en figuurlijk. Met een klein, elegant stapje overbrugde je het grootste deel van de afstand tussen ons. Jij moest nu omhoog kijken om mij aan te kunnen kijken. Hoewel ik zelf ook niet de allergrootste was, was jij nog een tikkeltje kleiner.
Ik wist niet wie het deed, misschien jij, misschien ikzelf, misschien wij allebei. Maar dat maakte niet uit, onze lippen raakten elkaar en dat was alles dat er toe deed. De vlinders, die maanden daarvoor besloten hadden in mijn buik te wonen, leken allemaal, stuk voor stuk, een salto te maken. Ik proefde jouw zoete, zachte lippen. De tijd stond even stil. Het moment was magisch.
Helaas besloot jouw vader veel te vroeg dat het al lang genoeg had geduurd, en begon met het buitenlicht te knipperen. Je loste jouw lippen van de mijne.
'Misschien moet ik maar naar binnen gaan,' mompelde je, terwijl je met je linkerhand op je achterhoofd krabde en naar de grond staarde. Het zag er schattig uit.
'Misschien is dat inderdaad wel beter,' zei ik tegen mijn zin in. 'Dit lijkt me niet heel goed voor de lamp.'
Jij glimlachte. 'Sorry voor mijn vader.'
'Geeft niets,' zei ik en drukte nog kort een kus op jouw lippen - de lamp begon sneller te knipperen - en liep toen het grindpad af. Niet lang daarna hoorde ik je de deur openen, de helft van een kreet van overduidelijk je zus Liv, die vond dat jullie vader belachelijk deed, een 'waar was dat nou voor nodig?' afkomstig uit jouw mond en een weer sluitende deur. Grinnikend vervolgde ik mijn weg naar huis.
Ik staarde gedachteloos naar de foto. Om een onbekende reden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen Twitter af te sluiten. Ik bleef maar naar jou kijken. Naar jou, terwijl je zoende met een ander. Naar jou, terwijl je blij was met een ander. Naar jou, terwijl je me duidelijk maakte dat je me niet meer hoefde, mij niet meer nodig had.
Het was voor mij onbegrijpelijk dat je al zo snel iets met Nathan had. Waarschijnlijk was hij al lange tijd voor onze breuk in beeld geweest. Je zou me vast hints gegeven hebben, die ik met mijn verliefde kop had gemist. Zo vlekkeloos kon het toch niet gegaan zijn? In een moeite door naar het volgende vriendje? Nee, zoiets zou jij nooit gedaan hebben, dat wist ik zeker. Misschien kende ik jou echter niet zo goed als ik dacht.
Mijn verwarring ging over in woede. Het klopte niet, dit was verreweg van juist! Het moest niet Nathan zijn, die zoenend met jou op de foto stond, die zich jouw vriendje mocht noemen, maar ik. Ik had degene moeten zijn, die jouw lippen op de zijne voelde, Eve.
Ik viste het verfrommelde papiertje, waar steeds meer regels op kwamen te staan, uit mijn zak en schreef er nog een vijfde regel onder.
That should be me, feelin' your kiss
Reageer (1)
Ik krijg nogal de neiging om snel op 'volgend hoofdstuk' te klikken, want het leest zo lekker, maar ik vind het ook een beetje stom om daar "Er zijn nog geen reacties op deze story." te laten staan.
1 decennium geledenIk vind Eve een beetje gemeen, omdat ze Justin 'zo gekwetst heeft. Aan de andere kant, nu hebben we een liedje ^^