-5-

Alexis June POV.
De volgende morgen werd ik wakker van mijn wekker. Ik trok een gezicht; ik wilde nog niet naar school. Ik strekte mijn hand uit om hem uit te slaan, maar het was te ver, ik kon mijn arm niet ver genoeg uitstrekken. Snel opende ik mijn ogen; natuurlijk! Ik was helemaal niet in Los Angeles, ik was in Forks. De regen roffelde of de glazen deur, ik keek uit op mijn balkon, dat weer uitkeek op de groene bomen. Ze dropen van de regen en ik trok een gezegd. Get used to it girl, dacht ik bij mezelf. Het regende hier 99 procent van de tijd.
Ik wist dat als ik nu mijn bed niet uit zou komen, mijn moeder me eruit zou slepen. Dus stond ik een halve minuut later in mijn inloopkast. Ik had niet veel mee kunnen nemen. Aan de linkerkant van de kast hingen vooral zomerkleren, zoals jurkjes en rokjes, maar die vielen meteen af. Aan de andere kant hingen mijn winterkleren, waar ik er opvallend weinig van had, maar daar werd ik meteen depressief van. Ik sloot een compromis met mezelf door een skinny jeans aan te trekken met een groene strapless top en een grijs jasje (http://www.starpulse.com/Actresses/Bledel,_Alexis/gallery/Alexis-Bledel-gg03/).
“Goedemorgen, mijn engeltje!” begroette mijn moeder me vrolijk toen ik onze woonkamer inliep. “Morgen,” gaapte ik terwijl ik een boterham smeerde. Ik plofte of de bank neer en zette onze nieuwe flatscreen tv aan. Ik zapte even langs alle kanalen tot ik eindelijk bij MTV aankwam, waar ik hem op liet staan.
“Alice komt over een kwartiertje. Je zult haar vast heel aardig vinden, liefje.” zei mijn moeder terwijl ze naast me kwam zitten. “Dat denk ik ook mama. Alice klinkt als een aardig meisje,” mompelde ik terug. Ik lette niet zo op haar; meer op die verwende tieners uit My Super Sweet Sixteen. Ik herinnerde me hoe ik bij dit progamma een keer zo hard had gelachen dat ik van de bank was gevallen en met mijn hoofd tegen de tafel aan was gevallen. Ik had een week lang met verband om mijn hoofd rondgelopen.
Precies 15 minuten later werd er aangebeld. Deze deurbel klonk niet als het vertrouwde, schelle gerinkel dat we hadden bij onze bel in LA, maar als een klok die luidde. Snel sprong ik op, griste mijn tas van de bank en rende naar de voordeur, mijn moeder gedag zeggend. Ik opende de voordeur.
In de deuropening, onder het afdak boven de deur (heeft dat ding een naam?) stond een klein meisje. Ze was waarschijnlijk niet langer dan anderhalve meter en haar huid was spiegelglad en enorm bleek. Haar zwarte haren waren kort en piekerig, zelfs nu ze doorweekt waren. Haar ogen hadden een vreemde kleur goud en staarden me nieuwsgierig aan.
Haar hele gezicht was zo perfect en volmaakt dat ik er buikpijn van kreeg. Ik had nog nooit iemand gezien die zo mooi was. Abnormaal mooi.
“Dus jij bent Alexis? Mijn naam is Alice.” Haar stem was minstens zo mooi als haar gezicht. Het klonk als zilveren belletjes. Ik had even tijd nodig om mezelf te hervinden. “Eh, ja. Maar noem me Lexie, alsjeblieft. Het is heel… Fijn om je ontmoeten.”
De kleine, beeldschone Alice lachte.
“Het is ook fijn om jou te ontmoeten, Lexie. Zullen we maar snel naar school gaan?”
“Ehm… Tuurlijk,” zei ik, afgeleid door haar gezicht. Ik scheurde mijn blik los en keek achter haar – om meteen naar adem te happen.
Daar, in de stromende regen, stond een Porsche. Een kanariegele, gestroomlijnde Porsche.
“Wat vind je ervan?” vroeg Alice toen ze opmerkte dat ik naar haar vervoermiddel keek. Ik vergat dat ik mezelf voor gek zette en sprong hyper op en neer. “Die is zó gaaf! Waar heb die vandaan, Alice?”
Ze grinnikte, maar zweeg mysterieus terwijl we naar de auto toeliepen.
Tijdens de rit bleek ik het goed met Alice te kunnen vinden, we praatten en het gesprek viel niet steeds stil. Ze vertelde me dat haar ouders waren overleden toen ze slechts een paar jaar oud was en dat ze was geadopteerd door dokter Cullen en zijn vrouw. Ik had snel mijn excuses aangeboden, maar ze wuifde het weg. “Carlisle en Esmé zijn de beste ouders die ik me ooit zou kunnen wensen. Ik kan mij mijn echte ouders niet herinneren, om eerlijk te zijn.”
Daarna had ik het onderwerp laten rusten. Misschien konden we er verder over praten als we elkaar iets beter kenden.