#20.

Ik schopte mijn schoenen uit en liep onmiddellijk naar de keuken waar ik iets te drinken haalde. “Chaya?” weerklonk het vanuit een andere ruimte. Ik ging op mijn gevoel af en liep naar de living waar ik hen al zag wachten. “Sinds wanneer ga jij joggen?” was de eerste vraag die op me afgevoerd werd. Ik zuchtte. Dit zou absoluut een vervelend gesprek gaan worden. “Sinds ik gemerkt heb dat ik dik geworden ben”, beet ik hen toe. “En wat doen die koffers hier?” Ik was er natuurlijk nog niet in geslaagd om alles op te ruimen. Er was nog steeds een deel van een van de twee koffers die ik nog niet in de wasmachine gestoken had, maar ik had dan ook meer dingen te doen dan opruimen. “Ik dacht dat je ziek was”, zei de andere stem. Ik zuchtte. Ik had honger, snakte naar een douche en nu moest ik hier eerst dit kruisverhoor doorstaan. “Chaya?” klonk het ongeduldig. “Ja, ik ben op reis geweest en ja ik was ziek en om eerlijk te zijn was ik zelfs ziek toen ik op vakantie was”, antwoordde ik. Aan hun blikken te zien geloofden ze me niet . “Alsjeblieft, mam, pap. Kunnen jullie niet gewoon blij zijn dat jullie me nog eens zien?” Ik draaide me om en liep naar boven, zodat ik me eerst kon douchen. Toen ik terug beneden kwam zaten ze op me te wachten aan de keukentafel. Fijn, nog meer vragen. Er klopte iets niet. Mijn ouders kwamen zelden naar huis en al zeker niet onaangekondigd. Bovendien was ik volwassen en was ik in staat om te doen wat ik wilde. Ze konden me niets verbieden. "Chaya, we hebben eergisteren een telefoontje gekregen van..." Mijn moeder haar stem stokte even, alsof ze bang was om haar zin af te maken. Mijn vader schraapte zijn keel, keek haar even aan en zuchtte toen. "Goed, dan zeg ik het wel", mompelde hij.

Sorry dat hij kort is en dat het lang duurde,
Maar ik zit momenteel écht vast, want
ik moet namelijk ook enkele 'dode stukken' schrijven, die nodig zijn.
Maar ik heb momenteel meer inspiratie voor mijn nieuwe verhaal, dus hoop ik héél hard dat jullie dat ook gaan lezen