Look!

Zoveel jaar later en niets was veranderd. Die avond was ik naar huis gerend en had mijn moeder gevraagd wat het was, die vlinders die ik in mijn buik voelde en ze had gelachen. Iedereen had het zien aankomen maar het had veel langer geduurd voor ik me echt had duren overtuigen dat ik verliefd was op mijn beste vriend. Nu ik hier zat, zag ik het. Al die gevoelens waren enkel geworden sinds de dag dat hij vertrokken was. Ik hield van hem en ookal haatte ik hem, toch zou ik van hem houden. Mijn ouders hadden het gezien en Kimey had het zien komen.
“Dat waren leuke tijden,” zei hij zacht, alsof zijn gedachten bij dezelfde herinnering zaten. Ik knikte, schudde dan snel mijn hoofd en schoof bij hem weg.
“Dus ik zal met jou naar dat stomme feest moeten…”
Hij knikte even. “Dit betekend niet dat ik je vergeef… maar ik zal met je mee gaan.”
Zijn gezicht lichtte op, alles van deze dag vergeten als een vage nachtmerrie.
“Ik zie je morgen wel op school…” zei ik snel, keek bij hem weg en klauterde naar beneden en zag dat hij me volgde. Ik liet hem me naar het huis lopen en lachte toen hij bijna over een kabel viel in de woonkamer. De camera’s staarde ons weer aan, zochten naar het laatste nieuws.
“Morgen dus, kom pap… mam!”
Ik nam ze bij de arm en trok ze mee naar buiten. “Naar huis jullie en durf geen omwegen te maken,” zei ik zuchtend, duwde ze de goede richting uit. Ze grinnikte,”ze is terug…”
Ik wou volgen maar een stem liet me hangen. “Lotte wacht?”
Ik keek om, glimlachte naar het meisje die mijn richting uit rende.
“Dankje…”
“Voor wat?”
“Kijk dan…”
Ik keek om haar. Het waren Taylor en Kimey; hij hief haar op en tolde haar rond net als vroeger. Hij was gelukkig op dit moment en dat… was dankzij mij…
Ik glimlachte, voor heel even maar zodat Sanne niet zou merken dat ik ook gelukkig was. “Ik zie je morgen, stuur Kim maar naar huis vanaf ze klaar is.”
Ze knikte, rende ook naar de achtertuin waar haar broer was. Ik keek toe hoe ze hem tegen de grond pinde, hoe ze zag dat haar broer weer nieuwe hoop kreeg. Misschien hadden ze gelijk, misschien had dit lang genoeg geduurd. Hij herstelde zich, stond op en ontmoette mijn blik en glimlachte. Ik probeerde te bewegen, weer weg te gaan maar zijn blik liet me niet gaan. Deze hele ochtend was net als in een of andere film, veel drama terwijl we elkaar ook gewoon zouden kunnen kussen. Het zou veel makkelijker geweest zijn en niemand zou gekwetst zijn. Veel en veel beter. Dit was een eigen twilight, vechten voor liefde en vriendschap terwijl ik ze allebei kon hebben. Bella wist dat ze van Jacob hield maar koos voor Edward… ik hoefde niet te kiezen. Mijn beste vriend en geliefde was één persoon, Taylor Lautner!
Ik glimlachte, voelde Kimey terug aan mijn hand en liep met haar mee naar huis, zijn ogen mijn iedere beweging volgend. Tot morgen… een betere dag, Taylor…