That Should Be Me, That Should Be Me
That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
Het interview zou uit ingezonden vragen bestaan. Dat gaf me wat meer zelfvertrouwen, want dat betekende meestal vragen die ik al zo vaak had beantwoord dat ik ze kon dromen. Bovendien was het een interview voor een tijdschrift, niet voor op tv, dus kon ik al helemaal ongestoord wegdromen.
'Schrijf je zelf je liedjes?'
Wauw, deze vraag had ik pas honderd keer beantwoord. Als ik dit aan jou had verteld, zou je keihard lachen en de fan die de vraag had ingezonden voor hersenloos verklaren, omdat het antwoord heel gemakkelijk op internet te vinden was. 'Ik schrijf veel van mijn liedjes zelf,' antwoordde ik automatisch.
'Had je ooit gedacht dat je het zover zou schoppen?'
Ik verveelde me zo, dat ik ging schatten hoe oud de interviewster was. Normaal deed ik dat nooit, aangezien ik er altijd grandioos naast zat.
'Nee, het ging heel snel,' antwoordde ik. 'Het is geweldig dat je zoiets met Youtube kunt bereiken.'
Ze probeerde er duidelijk jonger uit te zien dan ze was. 'Wat inspireert je?' Gosh, dat truitje was veel te diep voor haar leeftijd. Ik schatte haar eind dertig, walgelijk gewoon.
'Ik krijg inspiratie van relaties met meisjes.' Hoe vaak had ik dit al gezegd? 'Ik ben nog jong,' Ongeveer even vaak als het antwoord op haar eerste vraag, dacht ik. 'Ik vind het moeilijk om uit te leggen.' Ik hoopte dat het niet heel erg opviel dat ik met mijn gedachten ergens anders was. 'Soms gaat het over wat ik heb meegemaakt. Of is het een verhaaltje en niet waar.' Oké, die zin was krom. Gelukkig was men vaak blind voor dat soort dingen.
'Ben je vrijgezel?'
'Ik ben vrijgezel,' antwoordde ik met tegenzin. Ik voelde mijn gezicht betrekken en camoufleerde het met een gaap. 'Ik ben vrijgezel en heb gewoon lol.' Met moeite perste ik er een lach achteraan. Waar sloeg dat antwoord echt op?
'Ga je wel eens naar school?' Wáárom werd deze vraag mij nog gesteld? Ja, ik tour door heel de Verenigde Staten, maar vlieg elke dag terug naar Atlanta voor school. Natuurlijk. 'Ik heb een leraar die met me meereist.'
'Heb je vandaag ook huiswerk gemaakt?'
Een beetje overdonderd door de vraag antwoordde ik van wel. Ik dacht dat mijn antwoord van vlak daarvoor nergens op sloeg, maar dit was nog aparter. Waar leidde dit heen?
'Wat heb je gedaan?'
'Vanochtend heb ik..' Ik aarzelde. Wat had ik een geweldige dag uitgekozen om alleen maar aan jou te denken. Uiteindelijk koos ik een willekeurig vak, gelukkig nam ze daar genoegen mee.
Een aantal vragen later was het interview gelukkig voorbij. Ik had even wat tijd voor mezelf, voordat ik naar een concert gereden zou worden. Normaal zou ik deze kans met beide handen aannemen en meteen jou bellen, maar dat kon niet meer.
'Eve speaking.'
'Oh, godzijdank neem je op,' zuchtte ik. 'Het is hier niet om uit te houden zonder jou.'
'Ook goedemorgen, Justin! Nou, tell me, wat is er allemaal zo vreselijk?' Jij was mijn luisterend oor. Ja, jongens hebben dat soms ook nodig.
'Die interviews zijn gewoon vreselijk! 'Vertel eens hoe je ontdekt bent.' Want nee, dat weet nog niemand,' riep ik dramatisch. Ik was namelijk zojuist geinterviewd. Ik had ondertussen tussen de vijftig en de honderd interviews gegeven, en was de vragen meer dan zat. Of ik kreeg vragen waarvan het antwoord allang bekend was, of de interviewer probeerde me mijn hele privé-leven te laten onthullen. Beide vreselijk irritant.
Jij giechelde zachtjes. 'Je mag dan wel gefrustreerd zijn, ik ben toch blij dat ik je stem weer hoor.'
Ik zuchtte en alle woede en frustratie viel van mijn schouders af. 'Ik mis je, Eve,' zei ik en ik meende het.
'Ik mis jou ook,' zuchtte je. Toen dacht ik dat je het ook meende, later wist ik dat niet meer zo zeker.
'Ik mis jou meer.'
'Na-ah, dacht het niet,' lachtte jij jouw wonderschone lach.
'Dacht het wel,' glimlachte ik. Het was niet mogelijk dat jij mij meer miste. Ik miste jou al zo erg.
'Wedden?'
'Goed,' antwoordde ik. 'Waarvoor?'
Je twijfelde. 'Een kus,' zei je uiteindelijk.
'Dan verlies ik graag van je,' lachtte ik.
'Geef je toe dat je hebt verloren?' vroeg je gretig.
'Voor een kus? Ja.'
'Ha! Zie je wel. Ik wist het. Ik mis je meer.' Ik zou er alles voor over hebben om de triomfantelijke glimlach, waarvan ik wist dat hij op dat moment jouw gezicht versierde, te kunnen zien.
'Justin!' riep Scooter, mijn manager. 'Je moet ophangen, we moeten er vandoor.'
'Ik moet weg, honey, het spijt me,' vertelde ik je.
'Het geeft niet' Ik hoorde hoe je stem doordrenkt was met teleurstelling.
'Ik mis je,' zei ik voor een laatste keer.
'Dag, lieverd.'
Maar dat was niet meer zo. Ik miste je, ja, dat was wel waar, maar je zou nooit meer zo met me bellen, en je zou me al helemaal nooit meer 'lieverd' noemen.
Ik vroeg me af of het normaal was zo ongelooflijk jaloers te zijn op iemand die ik niet eens kende. Ik was er via via achtergekomen hoe hij heette, had hem een keer heel kort gezien. Waarschijnlijk was het niet vreemd, aangezien ik jaloers was op wat hij had, jou als vriendin, niet op wie hij was. Of eigenlijk ook op wie hij was, want jij was gevallen voor wie hij was.
Eerst vond ik het raar dat er allemaal meisjes jaloers waren op Jasmine, het meisje dat ik heb gekust voor de video van Baby - iets waar jij overigens niet heel blij mee was - maar toen begon ik het iets beter te begrijpen. Nog steeds vond ik het raar, ze hadden me immers nog nooit ontmoet en waren niet smoorverliefd - zoals bij mij het geval was - maar ik begreep het toch iets beter.
Als ik aan jou en Nathan dacht, Eve, kon ik maar een ding denken. Een klein zinnetje bezat mijn gehele gedachten. Ik pakte weer eens het briefje vast, waar nu drie zinnen op stonden, en krabbelde er nog een vierde onder.
That should be me, that should be me
Reageer (1)
Oké, mag ik even zeggen hoe vreemd ik het vind dat je nog zero reacties op je story hebt? Misschien dat men hier verdrinkt in JB-stories of zo, maar dan wel de slechte. Want je schrijft echt goed, een stuk beter dan een hoop anderen, maar dat weet je toch al?
1 decennium geledenIk vind het wel mooi dat het standaard vragen zijn, omdat het gewoon zo gaat, als je snapt wat ik bedoel. Dat is cool, of koel, of cuwl, of hoe je het ook wil schrijven.
En ik vind ook dat je JB goed neerzet, al kan ik dat natuurlijk niet echt weten, aangezien ik hem niet ken. Maar toch.
En toch voelt het ergens heel vreemd dat Justin zo verliefd is op ene Eve. Want ik weet niet. Jongens die verliefd zijn is niet mogelijk in mijn hoofd. (':