Hoofdstuk 2
Ik liet me vallen op mijn bed. Wat mis ik Riley op zo’n momenten. Ik kon het nog altijd niet geloven dat hij weg was. Ik nam de foto van Riley die op mijn nachtkast stond en liet mijn vingers erover glijden. Hij was getrokken tijdens onze vakantie op Griekenland. Alle mooie herinneringen kwamen weer helder in mijn gedachten. Het deed pijn. Daarvoor miste ik hem te erg. Maar toch voelde het goed om nog eens stil te staan bij de momenten dat hij bij me was. Dat ik hem kon aanraken wanneer ik wou. Dat hij antwoordde wanneer ik iets vroeg. Dat ik hem kon zien. Ik probeerde niet te huilen en beet hard op mijn lip die al helemaal kapotgebeten was. Elke keer dat ik dacht aan Riley en niet probeerde te huilen, probeerde ik het te onderdrukken door op mijn lip te bijten. Ik liet mijn hoofd in een van mijn kussens vallen en legde de foto op de plaats van mijn hart. ‘Ik mis je’ fluisterde ik. Dat hij weg was, was erg voor me. Maar het ergste was dat ik niet wist of hij nog leefde. Bij die gedachte liepen de koude rillingen weer over mijn rug en ik probeerde er niet aan te denken. Welke gek zou Riley iets durven aandoen? Als ik hem ooit zou kunnen krijgen zou zijn laatste uur geslagen hebben. Maar het was nu niet zo. Ik was zwak en was hier. Wachtend op Riley. Ik kwam terug bij de realiteit door het geklop op mijn kamer. ‘Kate, kan ik binnenkomen?’ Het was mijn moeder ‘Ja, eh, wacht even’ Ik zette de foto terug en droog mijn tranen met de tip van mijn deken. ‘Ja, kom maar’ ‘Hey’ haar ongeruste blik en bezorgde toon verraadden dat ze kon zien dat ik gehuild had. Ik gaf haar een kleine glimlach en ze zette zich op mijn bed. ‘Ik weet dat het nu niet het juiste moment is, maar herinner je je nicht Isabella nog?’ Ik groef diep in mijn herinneringen en bleef haar aanstaren. ‘Nee’ Ik vond het wat genant dat ik mijn eigen familie niet kende, maar mijn familie was zo groot. Ik had familie over de hele wereld. ‘Isabella Swan van Charlie, in Forks’ Ik groef nog dieper. ‘Isabella, Isabella’ ik probeerde na te denken terwijl ik haar naam zacht herhaalde. ‘Isabella, Isabella…’ ‘Bella!’ Ik wist het weer. ‘Natuurlijk, met Charlie en Renèe!’ Alles kwam terug en na deze woorden herinnerde ik me weer dat Charlie en Renèe uit elkaar gegaan waren. ‘Ja, zij’ Ik zag dat mijn moeder even twijfelde en ging verder: ‘Isabella is achttien geworden dit jaar en nu ja, ze heeft een vriend.’ Ik beet op mijn tanden en na deze woorden stopte ze even en onderzocht mijn blik. Ik probeerde er niet aan te denken en gebaarde dat ze moest verder gaan. ‘Wel, ze hebben besloten dat ze gaan trouwen.’ Bij het woord trouwen was het net alsof er een zwaard dwars door mijn hart gestoken werd. Trouwen. Dat was voor mij en Riley. Niet Bella. ‘Maar omdat ze onze familie al lang niet meer heeft gezien of gesproken nodigt ze ons uit om kennis te maken met haar vriend.’ ‘leuk’ Ze wist dat ik loog maar ging er niet op in. ‘Dus wanneer gaan we naar Forks?’ ik probeerde opgewonden te klinken. ‘Morgen’ Mijn ogen vielen bijna uit mijn oogkassen. ‘Morgen!’ ‘Ja, dus ik zou maar snel mijn koffers pakken’ Ik sprong recht. ‘Ja, zeg dat wel. Help je me even’ Ik had geen zin om naar Forks te gaan. Maar wat hield me tegen. Het zou me goed doen Bella weer te zien. Alleen hoopte ik dat ze niet teveel bij haar vriend zou zijn. Het zou de pijn alleen maar erger maken.
Reageer (1)
Ik hoop zo dat Riley haar nog gaat zien.
1 decennium geledenSnel verder.