0.08

Ik bleef even stil, ik wil het nu helemaal niet zeggen. “Kan het niet straks?” mompelde ik. “Nee, het moet nu” zei Robin. “Eh nou ja oke” zei ik zacht. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken, nu al! Hoe moet ik het hele verhaal gaan vertellen als ik van te voren al tranen in mijn ogen heb staan? Ik voelde hoe de tranen over mijn wangen stroomden en ik merkte dat Robin me aankeek. “Huil je nu?” vroeg hij verbaasd. Hij ging met zijn hand langs mijn wang. “Ja dus” mompelde hij en hij richtte zijn blik weer op de weg. “Waarom huil je Amy?” vroeg hij zacht terwijl zijn blik nog steeds op de weg gevestigd was. “Ik werd vanmorgen gebeld” zei ik zacht terwijl ik uit het raam staarde. “Dat is toch niet zo erg?” vroeg Robin verbaasd. “Het was een man die bij de gevangenis werkt” vervolgde ik. “Oke, dat is toch wel erg, wat was er aan de hand?” vroeg Robin. “Hij belde om te zeggen dat ik langs moest komen omdat papa elke dag ruzie maakt met andere gevangenen zodat het fout afloopt” mompelde ik. “En wanneer ga je langs?” vroeg Robin geschrokken. “Ik ben al geweest” mompelde ik. “Wanneer ben je er dan heen geweest?” vroeg Robin en hij keek me verbaasd aan. “Let nou maar op de weg” zei ik zacht. “Ik let op de weg als jij het verhaal verteld” zei Robin. “En wat als ik het niet ga zeggen? Je zult toch op de weg moeten letten” antwoordde ik. “Dan stop ik met rijden en wacht ik net zolang totdat jij gaat zeggen wat er gebeurd is” zei Robin. “Je bent serieus, of niet?” vroeg ik zacht. “Inderdaad, dus vertel nou gewoon. Je weet dat je alles kan zeggen” zei Robin en hij legde zijn hand op mijn knie. “Oke oke, ik vertel het al, als jij maar op de weg blijft letten en je handen aan het stuur houdt!” zei ik snel. Robin haalde zijn hand van mijn knie en keek weer naar de weg. “Ik ben na het telefoontje gewoon naar school gegaan en daar heb ik het goedgemaakt met Pearl. En toen bood ze aan om mee te gaan naar de gevangenis” begon ik. Robin knikte maar zei verder niks. “Vanmiddag zijn we daar naar toegegaan, maar toen ik daar was kwam ik erachter wat voor een loser mijn vader is” zei ik en er liepen weer tranen over mijn wangen. “En ik besefte dat ik mijn echte vader miste. De vader die hij was voordat mijn moeder verdween. Voordat mama verdween was hij mijn held, mijn voorbeeld. En nu, nu is het gewoon een klootzak die achter de tralies zit” mompelde ik. “En wat heb je tegen hem gezegd?”vroeg Robin zacht. “Dat hij een eikel is” mompelde ik. “Hmm. Net goed!” zei Robin met een flauwe glimlach. “Heb je ook nog met je oom gepraat?” vroeg hij daarna. “Ja, dat was ook best bizar” mompelde ik. “Hoezo?” vroeg hij verbaasd. “Ja nou, ik was niet van plan om met hem te praten maar hij wou het zo graag. En toen zij hij dat we al een aantal weken in zijn huis wonen en nog maar een week te gaan hebben” mompelde ik. “Nog een week te gaan voordat?” vroeg Robin verbaasd. “Ik heb werkelijk geen idee, ik weet alleen dat ik gek wordt” zei ik zacht. “Gek? Hoezo gek?” vroeg Robin. Oh shit, dat was niet de bedoeling. “Eh.. Ja nou, gewoon van wat hij zei. Ik wil weten wat hij ermee bedoelde” zei ik snel. “Hmm okee” zei Robin. Ik had niet echt het gevoel dat hij me geloofde maar ja wat maakt het uit? Hij gaat er in elk geval niet verder op in. De rest van de rit bleef het stil Ik wou niks zeggen en Robin durfde volgens mij niks te zeggen. Bang dat hij me op een of andere manier zou kwetsen.

“We zijn er” mompelde Robin. Ik keek op en zag dat we inderdaad thuis waren. Ik gaf hem een glimlach en stapte uit de auto. Ik liep alvast het huis in en hing mijn jas op. Robin kwam een paar seconden later ook binnen. “Ik ga even naar boven, ben zo terug”zei ik en ik liep de trap op. Ik trok snel andere kleren aan en ging de badkamer in. Ik bekeek mezelf in de spiegel, ik zie er echt niet uit! Ik lijk wel een zwerver met al mijn mascara wat zowat op mijn enkels zit. Ik waste snel mijn gezicht en bekeek mezelf nog eens. Dit ziet er al een stuk beter uit, maar ik krijg de kriebels van die spiegel. Straks zit er een of andere geest in. Ik liep snel de badkamer uit voordat ik mezelf nog gekker maak! Ik liep naar beneden en ging de keuken in. Robin leunde tegen het aanrecht en toen hij zag dat ik de keuken in kwam liep hij op me af. Hij sloeg zijn armen om mijn middel heen en keek me diep in mijn ogen aan. “En vertel nu het tweede deel van het verhaal graag. Wat is er de laatste tijd met je aan de hand?” vroeg Robin zacht. “Je weet toch dat je me kan vertrouwen” zei hij daarna. Ik keek hem geschrokken aan. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen, maar als ik dit ga vertellen dan denk ik dat hij me gestoord vind…