That Should Be Me, This Is So Sad

That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me


'Justin, blijf er een beetje bij!' waarschuwde mijn leraar me.
'Sorry, nogal slecht geslapen,' antwoordde ik met een geeuw. Ik loog niet, ik had inderdaad niet goed geslapen. Ik had de rest van de nacht naar de twee zinnetjes gestaard. Ik durfde mijn muziek niet meer aan te zetten, bang weer zo'n confronterend nummer te horen krijgen.
Blijkbaar was ik toch in slaap gevallen, want om zeven uur 's ochtends werd ik weer wakker in een ongemakkelijke houding, slaap kon ik niet meer vatten.
Ik loog dus niet, ik had inderdaad slecht geslapen. Dat was echter niet de voornaamste reden waarom ik niet oplette. Mijn gedachten waren bij jou.

Terwijl mijn leraar doorneuzelde over een door mij allang vergeten onderwerp, dwaalden mijn gedachten weer naar jou. Hoe we samen konden lachen, hoe we nooit samen huilden - we waren beiden te koppig om de tranen los te laten - en hoe we twee passies deelden - muziek maken en Ryan in de zeik nemen.

Ik grinnikte bij die gedachte en kreeg de zoveelste waarschuwende blik van mijn leraar. Ik grijnsde verontschuldigend naar hem en hij slaakte een geïrriteerde zucht. Hij gaf me al wat langer les en wist dat er eigenlijk geen beginnen aan was als ik eenmaal was afgeleid.
Normaal lette ik wel vrij goed op, ik moest immers ook mijn diploma halen, maar die dag ging het echt niet. Jij nam al mijn gedachten in.

'Weet je zeker dat je het wil doen?' vroeg ik Liv nog een keer.
'Natuurlijk wil ze het doen,' antwoordde jij, het brein achter deze actie. 'Toch, Liv?'
Livia knikte zelfverzekerd. 'Lijkt me wel lachen.' Livia was jouw twee jaar oudere zus en hoewel ze nooit zo prachtig als jou zou kunnen zijn, moest ik toegeven dat ze zeker niet lelijk was. Haar haar was een paar tinten lichter dan het jouwe, haar ogen waren blauw en bovendien was ze een stukje langer dan jij. Kortom: helemaal Ryan's type.

Om schijn op te houden, hadden we eerst met z'n drieën een film gekeken. Jij en ik waren onder het mom van pizza maken in de keuken en duwden Livia richting de woonkamer, waar Ryan verveeld aan het zappen was. We hadden door het raampje in de deur een mooi zij-aanzicht op het geheel.
'Hi Ryan,' zei Livia zelfverzekerd, een tikje flirterig. Ryan keek verbaasd op.
'Hi Liv.'
'Hij noemt haar normaal nooit Liv,' fluisterde ik. Jij gebaarde dat ik stil moest zijn.
'Ik zou als ik jou was daar niet heengaan,' ze gebaarde naar de keuken. 'Hoe moet ik het zeggen? Ik hoop dat de pizza's niet zo klef worden zoals zij daar bezig zijn.' Ik had de neiging om heel hard mee te lachen met Ryan, terwijl jij mompelde dat je dat stukje zou wissen. Ja, zo lullig als we waren hadden we een camera in de woonkamer verstopt.
'Is het goed dat ik hier ga zitten?' Livia gebaarde naar de plek naast Ryan.
'Tuurlijk,' zei Ryan schuchter en schoof een stuk op. Livia ging zitten. 'Ik bijt niet hoor,' giechelde ze. Ryan ontspande zichtbaar, alsof hij eerst bang was geweest dat ze dat daadwerkelijk zou doen. Toch was de stilte die tussen hen hing ongemakkelijk. Vol spanning wachtten jij en ik aan de andere kant van de deur af.

Opeens begon Livia te gillen. Ryan schrok nog erger dan wij.
'Wat is er?' vroeg hij hysterisch, terwijl Livia op de bank sprong.
'Een spin,' piepte Livia. 'Daar!' Ze wees met een trillende vinger naar de grond. Ryan keek zoekend rond en haalde toen zijn schouders op. 'Ik zie hem niet.'
'Beter kijken! Hij zit daar!'
Ik wist niet of dit gespeeld was of niet, maar het was hilarisch.
'Ik zie hem echt niet, Liv. Ga maar rustig zitten, het was maar een spin.' Livia leek Ryan te vertrouwen en liet zich voorzichtig weer op de bank zakken, opvallend dichterbij Ryan dan daarnet. Ze liet haar voeten een tijdje boven de vloer bungelen en schudde toen vastberaden haar hoofd.
'No way dat ik mijn voeten op die grond ga zetten!' Zonder verdere waarschuwing zwaaide ze een been op Ryans schoot en de ander gevaarlijk dichtbij zijn kruis. Ik moest nu al heel veel moeite doen om het niet keihard uit te proesten. Ryan was een oversekste zestienjarig met een overdosis testosteron in zich. In combinatie met iemand als Livia, die die dag een heel kort rokje droeg, zou het niet lang duren voordat hij gek werd.
'Oh, dat is lekkere chips,' riep Livia enthousiast en ging een beetje verzitten om bij de bak te kunnen die half achter Ryan stond. Ik zag Ryan op zijn onderlip bijten en moest dat zelf ook doen, maar om totaal andere redenen.
'Pff.. Ik kan er niet bij,' kreunde Livia en ging nog wat verzitten: deze keer duwde ze haar boezem ongeveer in zijn gezicht. Jij lag ondertussen op de vloer, geluidloos te stikken van het lachen. Ryan zette zijn nagels in de bank en zijn gezicht was onbetaalbaar.
'Ik kan er nog niet bij. Wil jij ze even voor mij pakken?' Ik zag nog net hoe Livia met haar wimpers begon te knipperen, toen moest ik bukken aangezien ik anders door Ryan gezien zou worden.
Toen ik Livia 'Oh, dankjewel, Ryan!' hoorde zeggen durfde ik weer op te kijken. Livia gaf hem een kus op de mondhoek en ging weer een beetje anders zitten. Ryan beet nu bijna zijn onderlip door midden en werd langzaam rood.

'Justin!'
'Huh?'
'Dit heeft geen zin,' zuchtte mijn leraar. 'Je zit alleen maar glazig voor je uit te staren en af en toe begin je als een idioot te lachen.' Hij stapelde de boeken op. 'We gaan morgen wel verder, je moet nu toch naar een interview.'
Ik krabde onhandig op mijn achterhoofd. 'Sorry'
'Geeft niet.' Hij zuchtte weer. 'Morgen gaat het vast beter.'

Op weg naar het interview dacht ik aan hetzelfde als waar ik tijdens de les aan had gedacht. Ryans gezicht toen hij erachter kwam dat alles door jou was verzonnen, was hilarisch. We kregen een paar doodsbedreigingen naar ons hoofd geslingerd en toen kon Ryan de humor ervan ook wel inzien. Tot grote opluchting van Ryan bleek de camera al ver voor de grap gestopt te zijn met filmen.

Ik zuchtte. Ik had altijd de grootste lol met jou, Eve. Ook met Ryan, Christian en Chaz natuurlijk, maar dat was anders. Het was triest dat we nooit meer samen Ryan in de zeik konden nemen, of überhaupt samen konden zijn. Ik was stikjaloers op Nathan, omdat hij dat laatste wel kon.

Ik toverde het papiertje waar ik me de hele nacht mee had beziggehouden tevoorschijn en schreef er nog een zin op.

That should be me, this is so sad

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen