#19. - HOOFDSTUK 4

Ik dwong mezelf om verder te gaan, ondanks de stekende pijn. Het zweet stond in fijne straaltjes op mijn voorhoofd, maar ik moest sneller gaan. Gelukkig zweette ik deze keer niet door een vreselijke nachtmerrie. Ik wist niet waarom, maar vanaf het moment dat ik terug alleen moest slapen werd ik iedere nacht wakker, badend in het zweet. Steeds weer zag ik dezelfde flitsende beelden. Ik zag flitsen van mezelf en een rode schijn, maar dat was het ook. Ik was er tot nu toe nog niet in geslaagd om iets meer erin te herkennen. Wat het ook was, het joeg me in ieder geval de stuipen op het lijf. Ik had er nog met niemand over gesproken. Ze zouden het waarschijnlijk weglachen en niet serieus nemen. Er was maar één iemand die de angst dragelijker zou kunnen maken. Bill. Ik kwam voorbij het park waar enkele jongens, die aan het genieten waren van een vrij uurtje, me nawezen. Mijn haar was in een hoge staart, ik had een oude trainingsbroek aan en dat allemaal in combinatie met het veel te grote T-shirt. Het zag er vast niet uit, maar wat kon mij dat schelen. Ik hoorde niets of niemand, behalve de muziek die mijn ipod voortbracht. Ik spande me in en slaagde erin om mijn benen nog sneller vooruit te laten gaan, net alsof ik probeerde om de tijd te versnellen door sneller te gaan lopen. Het dagdagelijkse leven terug opnemen ging moeilijker dan gedacht. Het lukte me wel, zolang ik echt iets had waarop ik me kon focussen. Ik ademde diep uit. Twee maanden. Twee ellenlange maanden voordat ik terug kon zijn bij wie ik thuishoorde. Ik vertrouwde Bill wel, het was alleen het feit dat hij momenteel in Amerika zat. Ik voelde me er niet echt goed bij. Wie weet hoe ze zouden terugkeren... Misschien werden ze daar wel gehersenspoeld. In ieder geval, Tom zou er de tijd van zijn leven wel weer hebben. Mijn zij begon te steken, maar ik gaf niet toe. Er waren nog maar een kleine twee weken voorbij, maar toch was ik erin geslaagd om drie kilo bij te komen. Dat komt ervan als je jezelf volpropt met koekjes en ijs. Toen Ashley me kwam opzoeken toen ik terug thuis was, dacht ze het eerste moment dat ik met liefdesverdriet te kampen had of een verschrikkelijk trauma had opgelopen. Natuurlijk heb ik haar alles moeten vertellen tot in de details. Van mijn kots in het vliegtuig en de Kaulitzspaghetti tot Tom die mijn cupmaat wist, ze had het hele verhaal gehoord. Of toch bijna. Het had me beter geleken om haar niet al te veel details prijs te geven over een naakte, kreunende Bill. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij het denken eraan, maar die veranderde al snel in een pijnlijke grimas. Misschien liep ik wel te veel en te snel. Ik was dit soort activiteiten alles behalve gewend. Nog een halve kilometer en ik was terug thuis. Ik snakte naar een warme douche en naar de verse boterhammen die op me lagen te wachten.
Er stond een auto op onze oprit, dat kon ik van in de verte al zien. Ik gleed met mijn handen door mijn haar. Het hing gedeeltelijk in slierten rond mijn gezicht geplakt en zag er alles behalve verzorgd uit. En ik moest zo bezoek gaan ontvangen? Wie waagde het ook om me voor de middag te komen opzoeken? Ik vertraagde mijn pas, zodat ik alvast niet hijgend en naar adem happend zou aankomen. Naarmate ik dichter kwam, kon ik de donkerblauwe luxewagen steeds beter en beter onderscheiden van al het andere. Ik had de auto nog nooit eerder gezien, maar hij zag er in ieder geval wel stijlvol uit. Ik vroeg me af wie ik kende die zich ook nog maar zo'n auto kon veroorloven. Het had hem of haar vast wel een klein fortuin gekost. Toen ik langs de auto liep en mijn blik toevallig op de nummerplaat liet vallen, bleef ik verstomd stilstaan. Ik keek nog een tweede keer en begon nog meer te zweten toen mijn vermoeden bevestigd werd. "Alsjeblieft. Niet nu", mompelde ik terwijl ik richting de achterdeur liep. Ik raapte al mijn moed bijeen, veegde mijn gezicht schoon met mijn handpalm en haalde de ipodoortjes uit. Onmiddellijk verdween de klank van de stem waar ik zo hard naar hunkerde.