We Are On Fire. 2

Zenuwachtig zat ik in de zaal te wachten,mijn accoustisch gitaar in mijn handen. Mijn voet tikte zenuwachtig op de vloer op het ritme van het liedje wat ik zou gaan spelen. Ik staarde naar mijn broek waar ik mijn nummer op had geplakt : 183. Ze zouden vast niet iemand als ik in de band willen,maar proberen kon geen kwaad. Verveeld frunnikte aan mijn platina blonde haar. Volgens velen was het dezelfde als dat van Lady GaGa,maar die konden blijkbaar niet zien. Want mijn haar had een schuine lok en een blauwe pluk,maar goed niet iedereen kon zo goed zien als ik. Plotseling hoorde ik een stem roepen. ‘’NUMMER 183!’’ dit was mijn beurt. Zelfverzekerd stond ik op en liep ik op mijn versleten allstars naar binnen. Ik loop het podium op en kijk glimlachend naar de jury. ‘’Nicol is je naam toch?’’ ik knik. ‘’En wat ga je spelen?’’ Ik kijk de jury lachend aan. ‘’Ik ga nogal een onbekend nummer spelen en zingen : Monster van Meg & Dia.’’ Ik zie hoe de jury lacht en dat is mijn sein om te beginnen. Ik sla de eerste noten aan,speel de hele intro alsof mijn leven ervan afhangt. Plotseling begon ik te zingen,mijn stem helder en sterk. ‘’
His little whispers.
Love Me. Love Me.
That's all I ask for.
Love Me. Love Me.
He battered his tiny fists to feel something.
Wondered what it's like to touch and feel something’’
Nadat ik de laatste regel had gezongen keek ik naar de jury,die me een staande ovatie gaf. ‘’PRACHTIG,PRACHTIG GEWOON!’’ hoorde ik het publiek joelen. Het was gelukt,mijn optreden ging perfect. Ik keek vol verwachting naar Robbert,Elisa en Jack ; de juryleden. ‘’Dit was echt een van de mooiste optredens van vandaag!’’ Zei Elisa door de microfoon. Ik voelde mijn wangen rood worden van verlegenheid,dat was echt een groot compliment. ‘’We zien je graag terug in de volgende ronde.’’ Vervolgde ze. Ik liet een gilletje uit mijn keel ontsnappen en ging van het podium af. Het was me gelukt!