Chapter 11 - Happiness Once Again

'Kom maar binnen.' riep ik.
Jason deed de deur open en liep rustig naar binnen. Toen hij binnen was, deed hij de deur dicht en ging hij naast me op m'n bed zitten.
'Hoe gaat het met je?'
'M'n wang doet nog steeds pijn, wat denk je anders.'
'..........' 'Ik wilde m'n excuses aanbieden.'
'Hoezo dat?'
'Aangezien ik Adam, een soort van heb geslagen.'
'Eigenlijk, vond ik dat niet zo heel erg.' zei ik verlegen tegen Jason.
'Waarom niet?' vroeg Jason verbaasd?
'Aangezien ik hem ook in z'n gezicht wilde slaan vanwege wat hij me heeft aangedaan.'
'Dat is best wel logisch ja.' begon Jason te lachen.
En toen was het even stil. Niet zo'n ongemakkelijke stilte, maar zo'n stilte die eigenlijk best wel fijn is.
Jason en ik keken elkaar aan. En toen opeens gebeurde het. Jason pakte m'n gezicht tussen zijn handen en kuste me uit het niets. Gewoon opeens. Toen liet hij los, en liep hij m'n kamer uit. Toen hij m'n kamer uit was hoorde ik dat hij z'n eigen kamer binnen ging.
Ik was nog steeds voor me uit aan 't staren. Het drong niet echt tot me door wat zojuist was gebeurd.
Ik ging m'n huiswerk maken, deed toen m'n pyjama aan en plofte op m'n bed. Ik had geen honger dus ik hoefde niet naar beneden toe. Bovendien ik wilde Jason zoveel mogelijk ontwijken aangezien ik nog steeds niet echt snapte wat er gebeurd was. Ik pakte m'n mp4-speler maar weer en begon met muziek te luisteren.

Ik deed m'n ogen open. Ik merkte dat m'n oortjes (van m'n mp4-speler) uit m'n oren waren gevallen. Ik keek naar links en opeens zag ik daar Jason langs m'n bed zitten.
Z'n gezicht werd helemaal rood en hij keek snel door m'n raam naar buiten. 'Het is tijd om op te staan.' zei hij. En toen liep hij weer m'n kamer uit alsof er (bijna) helemaal niks was gebeurd.
Ik stond op en liep naar de badkamer om m'n tanden te poetsen en dat soort dingen.
Toen ik klaar was liep ik terug naar m'n kamer. Ik deed m'n klerenkast open en begon te denken wat ik aan zou trekken. Uiteindelijk trok ik een rode skinny-jeans aan, een t-shirt met een figuurtje erop en een zwart vest.
Ik liep naar beneden, maakte ontbijt, pakte m'n tas voor school en fietste daarna samen met Jason weer naar school toe.
Op weg naar school zeiden we weer eens niks tegen elkaar, net zoals de dag ervoor.
Toen we op school aankwamen gingen we allebei onze eigen weg. Ik liep naar de kluisjes, pakte m'n boeken en liep toen naar buiten aangezien ik nog een kwartier had voordat m'n lessen begonnen.
Ik keek rond, wie er allemaal waren, wat ze aan 't doen waren, enzovoort. En toen opeens een meisje lopen, volgensmij was ze nieuw op onze school. En toen opeen drong het tot me door, het was Rebecca!