-3-

Alexis June POV.
Oké, dit had ik NIET verwacht. Het huis was prachtig, het was luxe en leek hier toch zo perfect te passen, tussen de groene bomen.
“Het is prachtig Micheal,” stootte mijn moeder uit. “Zo mooi,” zuchtte Katelynn. “Betoverend,” was ik het met hen eens. Mijn vader grijnsde. “En dan heb je de binnenkant nog niet gezien.” Zei hij. We liepen over het paadje van niet bij elkaar passende stenen naar de voordeur. Binnen was het ook zo mooi, knus en gezellig, net zoals in LA.
We keken naar de keuken, de grote slaapkamer en Katie’s slaapkamer. Hij was perfect voor haar, met veel roze, maar niet te. Ze was in de wolken. Zelf hield ik ook wel van roze, maar alleen in combinatie met een donkere kleur.
Bij de deur van mijn kamer bleef ik aarzelend staan, bang voor wat ik aan zou treffen. Als het iets was wat ik verschrikkelijk vond, zou ik er jaren aan vast zitten.
“Hee, liefje,” zei mijn moeder die mijn aarzeling opmerkte. “Wij hebben je kamer niet ingericht.” Ik keek verbaasd op; wie dan wel? “In de winkel was er een meisje, Alice Cullen. Ze was de adoptiedochter van Carlisle Cullen, een collega van je vader. Ze bood aan om te helpen, en voordat we het wisten had ze al een idee van hoe je kamer moest worden. Het was heel raar, Lexie, alsof ze je stijl door en door kende. En ze bood aan om je om je rond te leiden op school.” Voegde ze terloops toe. Dus die Alice had mijn kamer ontworpen. Dan zou het zeker minder erg zijn. Ik opende de deur.
Gelijk bleef ik staan. Mijn blik gleed over het bed, de muren, het kleine kastje, de twee deuren, de vloer, het tapijt.
Alice Cullen, dacht ik, je bent hierbij tot een heilige verklaard.