~34

Het blijft een tijdje stil. Yu kan alleen maar naar zijn knieen staren en ik kan alleen maar geluidsloos huilen. ‘Waarom Yu? Waarom?’ Ik kijk hem verdrietig aan en Yu probeert nog een keer zijn armen om me heen te slaan. Dit keer geef ik eraan toe en druk ik me tegen Yu aan. Ik blijf maar huilen. ‘Oh, liefje toch.’Fluistert Yu in mijn oor en strijkt over mijn rug. Zachtjes drukt hij een kus in mijn haar en ik kijk hem aan. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, of wat ik moet zeggen. Opeens herinner ik me iets wat ik niet begreep, toen ik het hoorde. ‘Je zei dat ik geen flauw idee had dat je het wilde en waarom.’ Fluister ik zacht, niet instaat er een vraag van te maken. Yu knikt. ‘En nu wil je weten waarom, hè?’ Ik knik. ‘Het is gewoon dat ik voor altijd bij jouw wil blijven. Eerst was dat de enige reden, maar nu ik weet dat Jamie uiteindelijk ook vampier wordt. Wil ik hat nog liever.’ Er knapt iets in me bij die woorden. ‘Is dat het? Is dat de enige reden dat je zelfmoord wil plegen? Een liefde waarvan je niet eens weet, of die eeuwig duurt?’ Ik kan het gewoon niet geloven. Is dat de enige reden? De enige reden dat hij zijn hele leven weggooit. Ik voel geen schuld, dat ik tegen hem schreeuw, hij verdient het deze keer. Witheet van woede spring ik van het bed en wil weglopen. Alleen Yu pakt snel mijn hand. Ik kijk hem vragend aan. Hij smeekt met zijn ogen. ‘Mama?’ Ik kijk langs Yu heen naar Jamie die op het bed ligt. Even lijkt het, alsof zijn ogen rood gloeien en alsof zijn lippen besmeurt zijn met bloed. Geschrokken schud ik mijn hoofd. Het was mijn verbeelding, maar toch is mijn lichaam gevuld met paniek en ik ren de deur uit. Op de gang hijg ik uit. Ik leg mijn handen op de ballustrade en kijk naar beneden. Daar staan alle vampieren. Ze zijn blijkbaar net terug gekomen. Ze staren me aan en ik weet dat ik geen zwakte mag tonen. Maar het gaat niet. De deur gaat weer open en Yu komt naar buiten. Hij ziet de vampieren ook en merkt, dat ik het echt niet meer trek. Hij kijkt even naar de vampieren die hem hongerig aankijken. Daarna slaat hij een arm om mijn schouder en trekt me mijn kamer weer in. Daar stort ik volledig in. Waarom word ik toch steeds gestraft? ‘Rustig maar, er is niks aan de hand.’Fluistert Yu rustig en hij strijkt over mijn rug. ‘Niks aan de hand!’ Gil ik. ‘Jij noemt zelfmoord “niks aan de hand?” Wat denk jij wel niet?’ Yu trekt me tegen zich aan en maakt wat sussende geluiden. ‘Stil nou maar, en denk er even over n-.’ ‘Nee Yu, ik ga er niet over nadenken!’ Onderbreek ik hem Yu kijkt me gekwetst aan, maar ik schud vastbesloten mijn hoofd. ‘Ik ga je geen zelfmoord laten plegen, Yu!’ Yu zucht. ‘Waarom heb je het steeds over zelfmoord? Ik leef daarna toch nog?’ Ik kijk Yu ongelovig aan. ‘Nee, je leeft daarna niet meer. Je wordt een wandelend lijk. Besef je dan niet, dat je alles achter moet laten. Je ouders, Romeo, je carriere. Alles?’ Yu streelt mijn wang en lacht alle bezwaren weg. ‘Mijn ouders hebben toch liever dat ik dood ben. Mijn carriere is vastgelopen en Romeo begrijpt het wel.’ Ik kijk hem ongelovig aan. ‘En nu je weet dat ik het niet wil? Blijf je doorzetten?’Fluister ik. Yu tilt mijn hoofd op en drukt een kus op mijn lippen. ‘Zelfs nu, dus wat moet ik doen om je te overtuigen?’Mijn ogen sperren op en mijn mond zakt open. Ik ben sprakeloos. Verlamd plof ik op mijn bed. Jamie kruipt op me af en knuffelt me. ‘Papa en mama mogen geen ruzie hebben.’ Mompelt hij. Ik kijk hem aan en knuffel hem. Daarna kijk ik hulpeloos naar Yu. Hebben we nou echt ruzie om zoiets? Yu schudt grinnikend zijn hoofd en knuffelt Jamie ook. ‘Rustig maar knul, het zal niet meer gebeuren, beloofd.’ Jamie knikt, maar ik staar Yu aan. Wat moet ik nou toch doen?