-1-

Alexis June POV.
Boos staarde ik uit het raam van de auto. Hoe konden mijn ouders me dit aandoen? Ik wilde niet naar Forks. Ugh, het klonk alsof daar de vorken zijn uitgevonden. Toen mijn vader het had verteld had ik zeer duidelijk gemaakt dat ik dit beslist niet wilde. Maar hij had zijn poot stijf gehouden: “Gelukkig maakt het niets uit wat jij wil, je gaat mee jongedame.” Daarmee was de discussie gesloten. Ik gromde. Had ik ooit door laten schemeren dat ik in een klein, groen, stinkend stadje wilden wonen? Oké, dat stinkende was misschien niet helemaal waar, maar het was nog steeds klein. Met heel veel regen. Zo anders dan LA, waar ik eerst had gewoond. Ik hield van de drukte, de lichten, de clubs, het prachtige gouden strand met zijn helderblauwe zee. Het dichtstbijzijnde strand hier lag 25 kilometer verderop, in La Soes ofzo. Onwillekeurig begon mijn maag te grommen en mijn hersenen vormden het beeld van een slagroomsoes. Ik kreunde; ik had niets meer gegeten sinds de lunch en het was nu al 7 uur ’s avonds.
“We zijn er, we zijn er!” Mijn jongere zusje Katelynn sprong bijna uit haar gordel van enthousiasme toen het donkerblauwe bord met ‘Welcome in Forks’ voorbijschoot. Nou ja, wij schoten voorbij. “Jeetje Katie, doe even normaal.” Gromde ik. “Alexis, het is voor ons allemaal een lange rit geweest." zei mijn moeder. "Iedereen is moe en…” De rest hoorde ik niet meer terwijl ik de oortjes van mijn iPod indeed en Behind These Hazel Eyes van Kelly Clarkson opzette.
Vaarwel zonnige droom, hallo donkere nachtmerrie.