18. We're on TV ?

We kwamen terug aan bij mij thuis en we liepen naar binnen. Ik kwam in de gang en hoorde mijn moeder vanuit de keuken roepen : “ Friedolien blijf je eten?” “Als dat mag.” Antwoordde ze. “ Anders zou ze het niet vragen,hé.” Zei ik. Friedolien bleef wel vaker bij ons eten, en ze gaf altijd het zelfde antwoord. Eigenlijk best wel grappig. “ Oké, over ene halfuur eten we.” Zei mijn moeder. We liepen de trap op, om nog even terug naar mijn kamer te gaan. Ik en Friedolien plofte ons op mijn bed en ik stak mijn klein televisietje aan, die ik ooit eens had gekocht met het geld die ik gewonnen had op een wedstrijd. Het journaal begon net en ik liet hem erop staan. Misschien kwam er wel iets in over de komende gymwedstrijd ofzo. Ik en Friedolien waren weer vrolijk aan het keuvelen toen ik plots de namen Bill en Tom Kaulitz hoorde vallen. Ik draaide mijn hoofd met een ruk naar het tv scherm, en ook Friedolien zat met grote ogen te kijken.

“Bill en Tom Kaulitz, van de band Tokio Hotel zijn terug thuis van hun nieuwste tour. Gisterenavond werden de jongens gesignaleerd aan een restaurant in Berlijn samen met twee jonge dames. Misschien kent u deze dames wel, het zijn Friedolien Quintens, die u hier naast Tom ziet lopen en Maaike Van Eeghem die naast Bill liep. Deze dames zijn bekend uit de ritmische gymnastiek en zijn de beste van Duitsland. De vraag is nu maar of dit de vriendinnen zijn van Bill en Tom Kaulitz of niet.” Vertelde de dame. Terwijl ze dit vertelde zagen we onszelf over het scherm lopen, het restaurant binnen. Met Tom aan Friedolien haar zij, en Bill aan de mijne. Constant zag je lichtflitsen over het scherm flikkeren en hoorde je af en toe journalisten vragen afvuren op ons. Nog geen 2 minuten had het filmpje geduurd en gingen ze terug naar de studio voor ander nieuws.

Ik en Friedolien stonden elkaar met openmond aan te gapen. “ Dit kan niet.” Zei ik. “Blijkbaar wel.” Stamelde Friedolien. “ O mijn god.” “ Maaike, Friedolien, eten!” riep mijn moeder onderaan de trap. Ik en Friedolien stonden recht. We waren nog steeds min of meer in shock. Toen we aan tafel gingen zitten en mama ons bord had vol geschept met spaghetti zeiden ik en Friedolien nog steeds niet veel. “Is er iets?” vroeg mijn vader. “ Nee,hoor.” Zei ik vlug. “ e waren gewoon aan het denken aan de komende wedstrijd, we moeten nog veel doen tegen dan.” Sloeg Friedolien uit haar mouw. “ Ach zo.” zei mijn vader. Gelukkig geloofde hij het. Ik wist niet goed of ik het hun moest vertellen dat we op het journaal waren geweest of niet. Gewoon omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren. Het was de eerste keer dat ik op een ‘date’ was geweest, en de eerste keer dat ik zo verliefd was geweest. Voordien had ik nog nooit een vriendje gehad. Nuja, Bill was nu ook mijn vriendje niet, maar ik was bang voor hun reactie. Friedolien was daarin het tegenovergestelde van mij. zij had wel al wat vriendjes gehad en was het gewoon om op ‘date’ te gaan enzo. Gelukkig was ze zo lief, en begreep ze me, dat ik daar liever niet over praatte. Nu toch niet.