2/4 Promise me, promise me

‘Isaline, hier ben je!’ Ik zie Noor naar me toelopen.
‘Waarom ben je in godsnaam weggelopen? Ik heb je overal gezocht, maar ik vond je nergens! Beloof me dat je dat nooit meer doet! Ik was doodongerust!’ Na haar waterval van woorden kijkt Noor me eindelijk aan. Haar boze blik verandert meteen.
‘Hé meid, gaat het wel? Sorry dat ik zo boos was.’
’Het gaat wel, het doet gewoon pijn.’ De woorden komen er fluisterend uit, ik klink zwak.
’Sst, lieverd toch. Het komt vast wel goed, ik ben er voor je!’
Noor komt naast me op het bankje zitten en ze geeft me een knuffel.

De volgende ochtend word ik wakker door mijn zus die onder de douche staat te zingen.
‘Sanne! Hou je mond!’
‘Het liedje is nog maar begonnen!’ Ik kreun terwijl ik mijn hoofd onder mijn kussen stop, een mislukte poging om het gezang van mijn zus niet meer te horen.
‘Trouwens, je moet zo meteen toch opstaan! Het is al twintig na zeven!’ Ik negeer haar en probeer om nog een beetje te slapen. Tevergeefs natuurlijk, als ik wakker word kan ik nooit meer in slaap vallen. Mijn gedachten gaan onwillekeurig naar Evan. Ik probeer hem uit mijn hoofd te bannen, maar ook dat lukt niet.
‘Nee, nee, nee! Ik wil je niet leuk vinden, ga weg uit mijn hoofd!’ Het laatste van mijn zin is enkel nog hysterisch gesnik.
Ik lig nog een paar minuten te huilen in mijn bed, als ik plotseling mijn slaapkamerdeur hoor opengaan.
‘Hé, Isaline? Wat is er?’
‘Ga weg, Sanne…’
‘Hé sst, ik ben je zus. Je weet toch dat je me alles kunt vertellen?’ Sanne loopt mijn kamer binnen en komt naast me op mijn bed zitten.
’Vertel eens, wat scheelt er?’
’Evan..’ 1 woord zegt genoeg: ik zie Sannes blik veranderen.
‘Wat is er met hem? Hij heeft je toch geen pijn gedaan? Want anders, dan ga ik we-‘
’Nee Sanne, hij heeft me niet aangeraakt. Deed hij dat maar. Dat is het niet, hij heeft een vriendin.’ Ik begin terug hysterisch te wenen.
‘Hé meid, het komt allemaal wel goed.’ Sanne knuffelt me en wrijft over mijn rug. Na een paar minuten ben ik gekalmeerd, alleen blijven er tranen over mijn wangen stromen.
‘Hé, sst, het komt allemaal wel goed, geloof me maar.’ Ze geeft me nog een dikke knuffel en staat daarna op.
‘En nu douchen jij! Over een halfuur moeten we op school zijn!’ Ik schrik en kijk naar mijn wekker. Sanne heeft gelijk, het is al twintig voor acht. Als we nog op tijd willen zijn, zal ik me moeten haasten.
Ik spring dus recht, gris wat kleren uit mijn kleerkast en loop de badkamer in. De badkamer hangt nog vol met stoom van Sanne die net gedoucht heeft. Ik trek mijn pyjama uit en ga onder de douche staan. Ik draai de temperatuurknop open en geniet van de warme stralen die op mijn lichaam vallen.

Een halfuur later loop ik samen met Sanne het schooldomein binnen. Althans, ik loop, Sanne loopt wat te struikelen op haar pumps met een hak van 10 centimeter hoog.
‘Had je toch niet beter je sneakers aangedaan?’ Met een grijns op mijn gezicht kijk ik naar Sanne, terwijl zij me een dodelijke blik toewerpt.
‘Ik heb het al gezegd, deze passen zo goed bij mijn rokje!’ Als we bij de kluisjes aankomen, geeft Sanne me een knuffel. Daarna wandelt ze wat trager naar haar klaslokaal, blijkbaar wil ze haar benen toch niet breken.
Terwijl ik Sanne met een grijns nakijk, zie ik Noor die de meisjestoiletten uitwandelt. Mijn beste vriendin ziet er zoals altijd weer prachtig uit. Haar lange benen worden geaccentueerd door haar witte skinnyjeans, ze draagt een topje dat er duur uitziet en haar ballerina’s hebben dezelfde donkerrode kleur als haar topje.
‘Hé, Isaline!’ Noor komt hyper naar me toegelopen en knuffelt me plat.
‘Noor, je plet me!’
’Sorry, ik ben gewoon blij dat ik je zie. Alles goed met je, nog weggelopen?’
’Haha, grappig Noor. Maar het gaat wel, het was gisteren gewoon even een shock voor me.’
‘Ik weet het, maar je moet me beloven dat je je er niets van aantrekt en gewoon verder gaat met je leven. Ik weet dat het moeilijk is, maar er lopen zat leuke jongens rond op school.’
‘Het wordt moeilijk, maar ik beloof het. Ik zal mijn best doen…’
’Het lukt je vast wel, je bent een sterke meid.’ Ze glimlacht naar me. ‘Maar nu ga ik, dit is al de derde keer deze maand dat ik te laat ben voor Frans.’ Ze geeft me nog een knuffel en loopt dan op haar dooie gemak verder.
‘Ik zie je in de speeltijd!’