That Should Be Me, Holding Your Hand

That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me


Met een bodyguard aan mijn zijde liep ik vanuit de studio waar ik net een interview had gegeven, naar de auto die me naar mijn concert zou brengen. Mijn manager, Scooter Braun, had me zojuist verteld dat er nog één nummer ontbrak aan mijn toekomstige album. Ik was niet ver verwijderd meer van My World 2.0. 'Het liefst een rustig nummer,' had Scooter enkele minuten geleden gezegd. 'Hoewel nummers als Baby erg in de smaak zullen vallen, moet er wel wat meer variatie zijn.' Ik schreef de meeste van mijn nummers immers zelf.

Met deze opdracht in mijn achterhoofd, keek ik afwezig uit het raampje van de auto, proberend een nieuwe melodie te verzinnen. Na even gereden en ontdekt te hebben dat mijn hoofd zich toen alleen kon vullen met al bestaande melodieën, zag ik iets wat mijn aandacht trok, iets wat de adem in mijn keel deed stokken, iets wat een jaloers gevoel door mijn hele lichaam deed verspreiden. Op het voetgangerspad liepen twee mensen, hand in hand. Het waren niet zomaar twee mensen, nee, zeker niet.

Daar liep je, jouw bruine haren wapperden sierlijk door de lucht, een brede glimlach versierde jouw al zo vriendelijke gezicht, ondanks je hoge hakken liep je elegant. Je was onmiskenbaar, Eve, onmiskenbaar.

Jouw hand was verstrengeld met de zijne. Hij, die ik tot kort daarvoor nog niet kende, die ik toen al zo verafschuwde. Nathan heette hij, en hij was jouw vriendje, het vriendje van mijn grote liefde. Even snel als jullie in mijn blikveld waren verschenen, reed de chaffeur jullie weer voorbij.

Jouw duim streelde voorzichtig de rug van mijn hand. Glimlachend keek ik opzij. Je keek met een gelukzalige glimlach op jouw gelaat naar het vijvertje voor ons. We genoten van de prettige stilte, keken naar het rustgevende watertje of naar elkaar. Ik was gelukkig, meer dan gelukkig, met jou. Ik had het gevoel, hoe afgezaagd het ook klinkt, dat jij me compleet maakte. Dat ik altijd al iets had gemist, altijd met een leeg, zwart gat had meegedragen en dat jij dat opvulde. Je was het meisje van mijn dromen, dat er ook was als ik wakker was. Jij was ook gelukkig met mij, zover ik wist. Dat was in elk geval wat je me steeds vertelde.
Ik keek nog steeds naar jouw gezicht, het gezicht dat ik al zo vaak en zo lang had bekeken, maar toch nooit verveelde. Ik keek naar de kleine sproetjes op je neus, je volle wimpers, je perfecte lippen. Je was prachtig. Meer dan prachtig. Je straalde schoonheid uit. Ik kende niemand anders die zo mooi was als jij. Je overtrof iedereen. Zelfs de zon verbleekte in jouw gezelschap.

Opeens draaide je je naar mij toe. Jouw lichtbruine kijkers boorden zich diep in de mijne. Je gaf een zacht kneepje in mijn hand en glimlachte. Het was een glimlach die meer geluk uitstraalde dan ik voor mogelijk had gehouden, voordat ik jou leerde kennen. Ik kneep ook zachtjes in jouw hand en glimlachte terug.

Meer hadden we niet nodig. Geen woorden, geen daden. Het enige dat we nodig hadden was een glimlach.

'We zijn er, meneer Bieber,' deelde mijn vaste chauffeur mee. Ik knikte en mompelde een bedankje. Weer vergezeld door een dezelfde bodyguard, liep ik naar de achteringang van het gebouw. Aan de andere kant van het gebouw hoorde ik fans - waarschijnlijk vooral meisjes - gillen, luidruchtig gillen. Ik zuchtte diep. Normaliter had ik veel zin in een concert, maar die dag niet. Het beeld van jou samen met die Nathan, hand in hand, gelukkig, kreeg ik maar niet van mijn netvlies. Ik kon niet geloven dat jij wel gelukkig kon zijn zonder mij, terwijl ik het zo moeilijk had zonder jou. Ik miste je nog elke dag, er ging geen dag voorbij zonder dat ik aan je dacht, en jij had al een nieuwe liefde. Waren jouw gevoelens voor mij nooit hetzelfde geweest als die van mij voor jou?

Na de soundcheck, het oefenen - wat overigens vreselijk ging, met mijn gedachten bij jou in plaats van daar, op het podium - en een korte en mislukte peptalk van mijn manager, die wanhopig probeerde te snappen wat er nou aan de hand was, had ik eindelijk wat tijd voor mezelf in mijn kleedkamer. Eigenlijk was het geen tijd voor mezelf en moest ik me omkleden, maar ik was alleen dus beschouwde het toch als zo. Ik kon nog steeds niet aan iets anders dan jou denken. Het deed ontzettend veel pijn, pijn in mijn hart, pijn in mijn hele lichaam. Ik wilde niet huilen, maar kon er niets aan doen dat er een klein traantje ontglipte. Verdomme. Ik sloeg met mijn vuist tegen de muur en gaf daarna het bankje een harde trap, waardoor het luid omkletterde. Een kort gevoel van opluchting, voordat ik weer werd overvallen door de pijn. Ik kon mijn gedachten onmogelijk verzetten. Ik wilde niets liever dan met Nathan ruilen, bij jou zijn, jouw hand vasthouden, weer kunnen zeggen dat jij mijn vriendin bent. Ik zou mijn leven als beroemde zanger voor jou opgeven. Jij was mijn alles, en nu was ik mijn alles kwijt.

'Justin, nog vijf minuten,' schreeuwde Scooter door de deur heen. Ik slaakte een geïrriteerde zucht, als ik ergens geen zin in had was het optreden. 'Ik kom!' schreeuwde ik terug, proberend mijn stem onder controle te houden. Gelukkig werkte het, ik wilde niet zwak overkomen tegenover anderen. Ik was een wereldster, ik moest me sterk houden. Niemand mocht zien hoeveel pijn ik eigenlijk leed.

Snel griste ik pen en papier van de grond - het had eerst op het bankje gelegen - en krabbelde er nog snel een zin neer voordat ik het papiertje in mijn zak stopte en de kleedkamer verliet om even later als voorprogramma van Taylor Swift op het podium te verschijnen.

That should be me, holding your hand

Reageer (3)

  • samantha141

    Kudo +abo+rea + hoi XD

    9 jaar geleden
  • Agnartecous

    woww je schrijft zo mooi
    snel verder :)

    1 decennium geleden
  • TheseWords

    Ik vind dit echt verwarrend om te lezen. Je gaat namelijk van het ene moment ineens over op het andere. Dan is het erg moeilijk om te zien wat je nou precies aan het lezen bent.

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen