Hoofdstuk 3
Ik had het al lang uitgehouden maar nu kon ik het echt niet meer aanzien. Met een ruk sprong ik van mijn stoel en liep naar haar toe. Ik ging verdedigend voor Riley staan en smeet haar een boze blik toe. ‘Oh’ zei ze uitdagend terwijl ze naar Riley keek ‘Ik wist niet dat je vriendinnetje hier was, als je wil afspreken, bel je me maar’. Ze griste het bierviltje vanonder haar glas en liep ermee naar bar. Ik keek haar vol verwachting aan tot wanneer ik het niet meer zou kunnen verkroppen. Zo ging het elke keer. Ik dacht dat ik er tegenwoordig wel aan gewend raakte maar het was dus niet zo. Riley was knap, héél knap, geen wonder dat iedereen zat te wachten tot hij het ging uitmaken met mij. Maar ik wist dat dat niet gauw zou gebeuren. Ik en Riley waren soulmates, wat zeg ik? Veel meer dan soulmates alleen. We hadden enkel onszelf en elkaar en dat was voor ons genoeg om van te leven. Vond ik toch. Riley sprak amper over zijn gevoelens, maar voor mij was één blik genoeg om te weten wat er in zijn ongelooflijke knappe hoofd omging. Ze nam de pen aan die ze gevraagd had en schreef iets op het het bierviltje. Ik had geen drie pogingen nodig om te raden wat ze daar schreef. Heupwiegend kwam ze terug en stopte het bierviltje in Riley’s broekzak. ‘Bel me’ hoorde ik haar fluisteren. Ze keek me nog even grijnzend aan en liep naar buiten. Ik staarde nog wat door het raam en werd uit mijn gedachten gesleurd door een felle lichtflits. Onweer. Dit ontbrak er nog aan. Nu moest ik vast naar mijn vader bellen om me te komen ophalen. Met een zucht nam ik mijn gsm uit mijn broekzak en zocht afwezig naar de nummer van mijn vader. Toen ik de stem van mijn vader hoorde zag ik hoe Riley me van kop tot teen bekeek. Het was moeilijk geconcentreerd te blijven wanneer hij stopte bij mijn ogen. Elke keer dat ik me probeerde te concentreren op zijn ogen zakte de wereld rond mij in elkaar. Enkel hij en ik. Alles wat ik nodig had. ‘Kate?’ Ik werd terug bij de werkelijkheid gebracht door de stem van mijn vader. ‘Eh, ja. Zou je me kunnen komen halen?’ Ik wachtte tot mijn vader zijn voldane zucht gedaan was en zei nog ‘tot straks’. Ik had geen zin in een ellelang gesprek over hoe duur de benzine tegenwoordig was en waar ik zonder hem zou staan. Vader kwam eraan en nu moest ik afscheid nemen van Riley. Met een diepe zucht nam ik Riley stevig vast. Ik moest niet opkijken om te weten dat zijn gezicht nu nog onweerstaanbaarder was door zijn scheve en prachtige glimlach. ‘Ik ga je missen’ bracht ik stil uit. ‘Ik jou ook’ fluisterde hij terug. Het was ongelooflijk hoe ik op hem was afgestemd. Alles gebeurde als vanzelfsprekend. Het was net zo makkelijk als ademen. ‘Je kan altijd meerijden’ vroeg ik terwijl ik hem poeslief aankeek. Deze vraag was eigenlijk overbodig geweest, maar toch wou ik het hem voorstellen. Hoe kon ik het over mijn hart krijgen om hem door zo’n hondenweer te sturen. ‘Dat hoeft niet, het is niet ver van hier’ en weer werd zijn gezicht een tikkeltje onweerstaanbaarder door zijn nog bredere glimlach. Soms dacht ik dat zijn gezicht zo veel pracht niet kon dragen. Maar bij hem was het onmogelijke mogelijk. Ik schudde mijn hoofd. Waarom moest hij toch altijd de held uithangen? Ik wou het hem nog eens vragen, en nog eens, tot hij ja zou zeggen maar dat zou dit mooie moment verpest hebben. Ik kon maar genieten van deze laatste momenten van de schitterende zomervakantie die ik met hem beleefd heb. ‘Ik hou van je’ fluisterde ik nu nog stiller. Ik voelde hoe hij me dichter tegen zich aantrok. ‘Voor altijd antwoorde hij’
Ik trok haar nog steviger bij mij en snoof haar geurige parfum op. Ik wou haar nog een goede nacht wensen maar mijn woorden werden ingeslikt bij het horen van haar vaders auto. Met een zucht liet ik haar los. ‘Tot morgen?’ vroeg ik haar terwijl mijn vingers over haar kaak gleden. ‘Tot morgen’ antwoordde ze. Ze nam mijn hand en bracht hem naar de plaats waar ik haar hart kon voelen bonzen. Ze sloot even haar ogen en gaf me een kus op mijn mond. Ze gaf me nog een liefdevolle blik en keek nog even achterom toen ze de deur uitliep.
Reageer (1)
Rileyy(H)
1 decennium geledenGoed begin!