We Are On Fire. 1

Ik kijk de hal rond en mijn ogen blijven rusten op een grote deur waarachter het allemaal gaat gebeuren. De deur wordt langzaam maar zeker open gedaan door een jong meisje. Ik schat haar rond de 13, ze komt snikkend naar buiten waar ze wordt opgevangen door een bezorgde moeder die haar troost. Blijkbaar is zei niet door. Ik zucht. ''Wat is het leven toch hard.'' mompel ik tegen mezelf. ''Zei je iets?'' Hoor ik de harde en schelle stem van mijn vriendin Becky knarsen in mijn oor. Ik schud mijn hoofd voorzichtig als teken dat ik niks zei en verder houd Becky gelukkig haar mond dicht. Ik loop richting de balie waar een vriendelijke man met kort bruin haar me opwacht. ''Renée McCoy.'' Zeg ik snel. De man knikt en antwoord: ''U bent nummer 182.'' Hij overhandigt mij een sticker met mijn nummer erop en ik bedank hem vriendelijk. Terwijl ik rechting Becky loop plak ik de sticker op mijn blauw met witte houthakkers blouse. Ze glimlacht naar me en voorzichtig glimlach ik terug. Ook Becky loopt nu naar de vriendelijke man achter de balie toe. Zij krijgt precies dezelfde sticker als mij overhandigt alleen met het nummer 183 erop. Eigenlijk lieg ik nu als ik zeg dat ie precies hetzelfde is.

''Nummer 182.'' hoor ik Via de luidsprekers. Ik schraap mijn keel en open de zware auditie deur. Ik dacht dat het een kamer was maar mijn gedachtes hadden het fout. Hij is een podium, ik kijk rond en zie een volle zaal. Ik probeer zelfverzekerd over het pdium te lopen. De jury lacht me vriendelijk toe. ''Hallo, jij bent zeker Renée.'' Ik knik. ''Wat ga je voor ons zingen en spelen?'' word er gevraagd. ''Ik ga het nummer Mad van Ne-yo voor jullie zingen en ik speel het zelf op de piano.'' antwoord ik. De jury knikt en er word gewezen naar een witte piano aan de voorkant van het podium. Ik loop er heen en ga op de piano kruk zitten. Ik probeer alle mensen in het publiek te negeren en met mijn vingers druk ik de eerste klanken in en begin ik te zingen. ''Ohohoh, Ohohoh, Ohohoh.
He's staring at me. I'm sittin', wonderin' what he's thinkin'. Mmmmm. Nobody's talkin', 'Cause talkin' just turns into screamin'. Ohhh...

And I don't want you to go to bed. (Mad at me) Ohhh no no no...
Sluit ik het nummer af. Ik hoor geen geluid om me heen en wanneer ik opsta barst het publiek in een enorm gejoel uit. Ik glimlach en loop naar de jury toe. ''Nou Renée, dat was prachtig! Meer heb ik er niet op aan te merken eigenlijk.'' antwoord Robbert. Hij was vroeger een bekende zanger in ons dorp. Ik glimlach en mompel iets dat op bedankt lijkt. ''Je ziet er ook nog eens leuk uit, we zien je graag terug in de volgende ronde!'' antwoord het tweede jurylid van de 3. Ik glimlach en bedankt de jury. Ik loop het podium af en voordat ik het goede nieuws aan Becky kan vertellen moet zei alweer naar binnen. Ach, ze gaat toch niet door. Ik heb haar nooit verteld dat ze niet kon zingen. Ik wou haar gewoon niet kwetsen. Ik mag d'r toch niet. Zo who cares?