Jacob?!

Die ochtend was het huis rustig, Alice had me bij Jasper weg gestolen om alles voor te bereiden. Ze zag het voor zich, een leven bij hun en niet meer bij mijn zus, mijn ouders. Met iedere seconde zag ik wat Jasper bedoelde, de delen die ik zou moeten opgeven. Ik zou mijn ouders nooit meer kunnen zien, zou veranderen van klein meisje naar drinkende vampier. Ik zei niets, wisselde blikken met Edward die mijn gedachten in de gaten hield. Hij begreep het, hij had het Bella proberen duidelijk maken toen hij haar veranderde. Hij had het niet gewild, was bang geweest om wat ze zou verliezen door te kiezen voor het oneindige leven. Misschien was ik er niet klaar voor, misschien had ik veel meer tijd nodig. Ik hield mijn glimlach strak op mijn gezicht, liet niemand merken dat ik twijfelde. Alice nam mijn maten op, maakte schetsen op haar papieren maar zei niet veel. “Edward, wil je voor me spelen?”
Hij keek me verrast aan, zocht naar de reden van mijn vraag maar stond toch op en ging aan zijn piano zitten. Het geluid vulde de kamer, lieten mijn gedachten weg drijven op de noten die door de kamer zweefden. Bella stond aan het einde van de trap, was in een oogwenk bij hem. Het was haar nummer, een stuk dat hij voor haar en haar alleen geschreven had. Het was prachtig, in detail perfect en gelijk. Ik hoorde nieuwe stappen achter me, het zachte geluid van blote voeten die over de grond bewogen. Ik keek om, zag zijn perfecte gezicht en kuste zijn lippen. Hij zei niets, net als de andere maar hij had vast mijn gevoelens gevonden hier beneden. Carlisle was naar zijn werk en Esmee, Rosalie en Emmett waren aan het jagen. Het leek alsof ze zich meer voedde sinds ik zo dicht bij hun was. Uit veiligheid of angst… wie zou het zeggen. Jasper niet. Hij wachtte tot het absoluut ondragelijk was voor hij zichzelf voedde. Hij probeerde de meeste tijd die hij had bij me blijven. Ik kon het niet helpen, moest iedere keer terug denken aan mijn perfecte droom. Er was zo veel dat ik gemist had. De liefde van Jasper, de vriendschap van Edward, alles had ik gemist. Het deel van Edward miste ik nog het meest. Ik had nooit eerder zo’n vriend gehad, buiten…”Jacob!”
Ze schrokken op, keken me allen verbaasd aan. Bella wisselde een blik met Edward en keek me dan terug aan. Hij stond op,”ik breng je wel…”
Zijn lippen vormden een perfecte glimlach en zijn ogen schenen over me heen. Zelfs die gedachten had hij gehoord. Ik mis je…
“Ik ben er nu, kom op!”
Hij nam zijn jas en sleutels, wachtte op me bij de deur. Alsof ik het hun gevraagd had, stroomde de woonkamer leeg en zelfs Edward ging naar zijn wagen. Ik keek naar Jasper, peilde zijn reactie. Ik wist niet hoe hij het vond, alles was anders dan ik me kon herinneren. Hij wikkelde zijn armen om mijn middel en trok me naar hem toe. “Wees voorzichtig, het blijven wolven…”
“Jake is mijn beste vriend!”
Hij zuchte,”waarom is hij je dan niet komen bezoeken?”
Zijn ogen brandde door mijn ziel heen, boorde zich een weg door mijn hart. Jake was me nooit komen bezoeken. Ik voelde de tranen opwellen, dreigend om uit mijn ogen te ontsnappen. Hij liet me los, gaf me de tijd om er over na te denken. Er was woede en verdriet dat door mijn lichaam stroomde. Liet me zacht rillen.
Er was iets in Jaspers ogen, een soort van hoop. Ik gromde,”ik zie je vanavond…”
Ik zou het hem vragen, vragen waarom ik niet belangrijk genoeg was om te bezoeken. Jasper blokkeerde mijn weg bij de deur, liet Edward zacht grommen uit bescherming. Iets was er mis.
“Misschien moet je er beter niet over beginnen, hij zal wel zijn eigen redenen hebben…”
Er was duidelijk iets. Ik knikte zacht, kuste zijn lippen met een fake glimlachje die hij niet kon doorgronden. Ik glipte om hem heen, stapte in naast Edward en keek hem vragend aan. Hij reed de oprit af maar zei niets, hield e stilte aan tot we ver genoeg waren. “Edward?”
“Ik zeg niets, vraag het aan Jacob…”
Wat was er gebeurt tussen Jacob en Jasper toen ik buiten westen was. Ik gromde in mezelf, liet mijn blik over de weg glijden en luisterde naar de zachte muziek van de radio.