Emmett Is Right?!

Als ik op zoek zou gaan naar het mooiste wezen op aarde, dan had ik haar al gevonden. Ze borstelde haar lange blonde haar, bestudeerde ons beiden in haar enorme spiegel. Emmett keek mee van op een afstand, erg rustig voor zijn doen. Hij leek net als ik in de ban door haar schoonheid. Soms grijnsde hij naar zichzelf, alsof hij tegen zichzelf zei dat hij geen betere vrouw kon gehad hebben. Ze legde langzaam haar borstel neer, glimlachte naar me in de spiegel en draaide rond zodat ze me in de ogen kon kijken. Alles wat ze deed was galant. Haar haren over haar schouder gooien, knipperen en zelfs gewoon lopen, alles deed ze met een sierlijkheid van een zwaan. Ze stond op, ging naast Emmett op de bank zitten en gaf teken dat ik dichter moest komen. Emmett leek me niet aan te kunnen kijken, zijn blik hing vast aan Rose en leek daar niet weg te halen te zijn. Hij keek hem in de ogen, schonk hem een oogverblindende glimlach en kuste voor even zijn lippen. Ik hoefde de vraag niet te stellen. Het waren de meest perfecte wezens die ik ooit gezien had en ze waren gemaakt voor elkaar, ookal wou Rose het zo niet noemen.
Rosalie keerde zich van hem weg, schoof van de zetel af en kwam voor me op de grond zitten. “Wat wilde je vragen?”
Ik wist niet meer wat te zeggen, staarde haar verward aan en zicht naar een manier om het uit te leggen. Ze nam mijn hand, legde het tegen haar wang aan. Ik liet de gesprekken van mijn ouders en die van Jasper door me heen gaan, toonde haar ieder detail in hun bewegingen. Ze grinnikte zacht, liet me mijn hand terug trekken en keek betekenisvol naar Emmett die het al leek door te hebben.
“Liefde is ingewikkeld…” zei ze langzaam,”het heeft zo veel mooie kanten en zo veel dingen die je wenst te vergeten…”
Ik knikte begrijpend en keek op toen Emmett zijn keel schraapte.
“Liefde is… huizen breken. Liefde is… samen weerwolven pesten!”
Hij keek me afwachtend aan, maar ik reageerde niet dus gaf hij zijn poging op om me te doen lachen. “Ik weet dat ik geen diepzinnige woorden heb als Jasper, maar ik weet wel wat liefde is…”
Hij nam Rose op van de grond, verschool haar in zijn enorme handen en ademde diep in en uit. Ik zag de blik in zijn ogen veranderen, een die ik nooit eerder had gezien. Het was de eerste keer dat ik hem zo serieus zag, dat ik zag wie de man achter het kind was. Ik glimlachte naar hem.
“Liefde is leven terwijl je dood bent. Je hart voelen slaan door je hele lichaam terwijl het niet hoort te bonzen…”
“Ik snap het…” zei ik tot mijn eigen verbazing. Rosalie en Emmett keken me geschrokken aan, wisselde een blik. Het was precies wat ik wilde horen. Ik begreep ieder woord dat hij zei, zag voor me hoe het in elkaar zat.
“Dankje Emmett…” grijnsde ik, stond op en sloeg mijn armen om hem heen. Hij wist niet wat te zeggen, leek zelf te verrast dat hij iets goed gedaan had.
“maar het belangrijkste is…” ik bleef in de deuropening staan, had moeten weten dat dit zou komen,”samen weerwolven pesten!”
Ik schudde mijn hoofd, glimlachte dankend naar hun en rende de trap af; negeerde de schreeuw van mijn vader. Ik snelde door de bossen heen, ging op de open plek zitten die ooit aan mijn ouders had toebehoord en luisterde naar de stilte. Ik luisterde aandachtig naar mijn snelle hart slag. Haalde de gesprekken van net op. Ik moest niet zoeken naar niet bekende liefde, ik moest wachten tot ik het voelde, diep in mijn hart. Ik moest letten op de blik in zijn ogen, hoe hij naar me keek want dat leek belangrijk te zijn. Zijn geur leek ook belangrijk en het gevoel, hoe voelde ik me wanneer ik bij hem was. Ik had ieders beeld voor me, een vaag idee wat liefde was. Er miste nog een iemand, van een iemand wist ik het nog niet. Ik opende mijn ogen, grijnsde naar de plek waar het geluid vandaan kwam. “Ik verwachtte je al…”
De stilte werd doorbroken door het kraken van takken en het ritselen van bladeren.