17. Wat zou ik toch zonder jou doen, Friedolien?

“Heb je hem nog gehoord?” vroeg ik haar. Friedolien zat naar het plafond te staren. “ Ja, we hebben nog zitten sms’en.” Ik begon te grijnzen. “Je laat er ook geen gras over groeien,hé jij.” Friedolien stak haar tong uit naar me. “ Ben je dan officieel het vriendinnetje van de heer Tom Kaulitz?” ging ik verder. “ Ik denk het wel.” Zei ze zacht. Plots sprong ze recht en gaf ze me een knuffel. “ Ik ben zo gelukkig!” riep ze. “ Dat kan ik geloven.” Lachte ik. Ze liet me terug los en zei : “ Zullen we maar om onze fietsen gaan?” ik knikte en stond op. Ik nam een paar schoenen uit mijn kast en we liepen de trap af. “Mama.” Riep ik. “Ja?” hoorde ik haar zeggen. “ Wij gaan eerst om onze fietsen, ze staan nog op de parking van de turnschool.” Riep ik. Maar ondertussen stond mama al in de gang. “ Hoe zijn jullie dan naar het restaurant gegaan en hoe zijn jullie thuisgekomen?” vroeg ze en ze keek van mij naar Friedolien. “ Tom en Bill hebben ons gebracht met de auto.” Was Friedolien me voor. Mama keek Friedolien aan met één wenkbrauw in de lucht. Dat deed ze altijd al ze iets niet vertrouwde. “ Mama, Tom is heus geen gevaar op de baan ofzo. Je ziet toch we zijn heelhuids thuisgekomen.” Probeerde ik haar gerust te stellen. “ Met een kater maar we zijn thuisgeraakt.” Zei Friedolien. Ik gaf haar een stomp met mijn elleboog en deed teken dat ze dat niet mocht zeggen. “ Wat zei je, Friedolien?” vroeg mijn moeder. “ Friedolien zei dat we maar eens moesten vertrekken om onze fietsen.” Zei ik vlug en ik nam Friedolien aan haar arm en sleurde haar mee naar buiten.

Toen ik de deur achter me had dichtgetrokken barstte ik en Friedolien in lachen uit. “ Moest je dat nu echt zeggen?” lachte ik. “ Sorry, het was er sneller uit dan ik dacht.” En ze knipoogde naar me. Samen wandelden we op een rustig tempo naar de turnschool. “ Is er gisteren iets tussen jou en Bill gebeurd eigenlijk?” vroeg Friedolien plots. “ Nee, waarom?” zei ik. “ Ah, gewoon. Jij ziet hem toch zitten dacht ik?” ging ze door. “ Nja, ik denk het wel, alle, eigenlijk weet ik het niet zo goed.” Bekende ik haar. “ Maaike, ik ken jou goed genoeg, jij ziet hem zitten.” Vertelde ze en ze legde haar hand op mijn schouder. Ik slikte even. “ Waarom heb je, je kans niet gewaagd gisteren?” vroeg ze zich luidop af. “ Eerlijk?” ging ik in op haar denken, ik wist dat ik Friedolien kon vertrouwen en ze zou er toch achterkomen. Friedolien keek me aan en knikte. “ Omdat ik denk dat ik Bill zijn type niet ben.” Het was even stil tussen ons, een pijnlijke stilte. “ Waarom denk je dat?” vroeg Friedolien zich af. “ Omdat ik niet echt extravagant ben ofzo, ik denk dat Bill meer op zo’n meisjes valt.” Bekende ik haar. Weer was er een stilte. Ik zag dat Friedolien haar woorden aan het wikken en wegen was. Plots zei ze : “ Maar Bill kijkt je toch veel aan? en hij is zelfs een beetje verlegen in je beurt.” “ Dat wilt niets zeggen,hé Frie.” Toen ik dat zei voelde ik dat de lach op mijn gezicht verdween. “ Ach, dat komt wel allemaal goed, jullie moeten elkaar nog wat leren kennen en desnoods …” ik zag haar even slikken. “ Kunnen jullie nog vrienden zijn. Hij vond je een hele toffe, ik weet het van Tom.” Zei ze er vlug bij. Ze haalde haar gsm boven. Ik keek haar raar aan. “ Kijk.” Zei ze en ze duwde het mobieltje onder mijn neus. Ik las het berichtje, en inderdaad. Tom had in het sms’je gezet dat Bill het ook een toffe avond vond en dat hij mij zeer leuk vond. Hierdoor kon ik al terug wat lachen. Friedolien stak haar gsm terug weg en zei : “ Kom hier, meisje.” En ze gaf me een knuffel.

“Het is wel snel gegaan,hé tussen jou en Tom.” Zei ik toen we bij de turnschool waren aangekomen en we de parking opwandelden. “ Ja, eigenlijk wel.” Zei Friedolien. “ Ik hoop alleen niet dat het van korte duur is ofzo. Ik bedoel, ik hoop dat Tom het meent met mij en het niet is om even mee ‘ te playen’.” “Ach dat zal wel niet, zoals hij naar je keek en hij daar meteen zijn kans waagde gisterenavond.” Probeerde ik het haar zo duidelijk te maken dat ze niet zo mocht denken. Ondertussen deed ik het slot open van mijn fiets en gooide mijn been over het zadel. Ik wachtte op Friedolien, die nu ook op haar fiets ging gaan zitten. We zette terug aan en reden terug naar mij thuis. “ Ik hoop dat we ze snel terug zullen zien.” Zei Friedolien terwijl we de parking affietsten. Ik keek in haar richting en zei : “ Jij Tom vast sneller dan ik Bill.’ “ Waarom zeg je dat nu, Maaike? Bill kan misschien morgen al aan je deur staan ofzo.” Probeerde ze me te sussen. Ik dacht na. Ach, we zouden wel zien wat er de komende weken zou gebeuren met ons en met hun. “Wat zou ik toch moeten doen zonder jou, Frie?” zei ik haar. Ik zei dit wel meer tegen haar. “ Niets!” lachte ze en we reden vrolijk naar mij thuis.