9/11

Het licht dat van het televisiescherm af kwam, maakte zijn gezicht enigszins blauw.
Met een doodse blik keek hij voor zich uit, naar het apparaat. Hij wachtte op een teken. Zijn spullen lagen naast hem, en liefdevol streek hij langs ze. Hij streelde de rondingen van de spullen, liefkoosde ze alsof het zijn lievelingsvrouwen uit de harem waren. Zijn ogen gleden terug naar het televisiescherm, waar de Amerikaanse verslaggever begon te praten.

‘..tien jaar geleden dat de o zo tragische gebeurtenis van elf september zich voordeed. Twee gekaapte vliegtuigen, bestuurd door terroristen vlogen het World Trade Center in. De gevolgen waren rampzalig..’

Hij schudde zijn hoofd vol walging. Zijn broeders waren er nu niet meer. Ze hadden gefaald. Ze hadden hun missie niet volbracht. Zijn broeders waren dood, en alles waar die Amerikanen om gaven, was hun eigen, goddeloze volk? Hij kon niet begrijpen dat het zo was gelopen. Zijn ogen vernauwden zich en hij probeerde de woedeaanval tegen te houden. Het had zo’n goed plan geleken, het was ze bijna gelukt… Maar Ziad had verkeerd gestuurd. Ziad was gestrand op een leeg grasveld. Hij had gefaald, in zijn ogen, in de ogen van Allah, in de ogen van iedereen. De Amerikanen lachten hem uit in zijn graf.

‘..vele slachtoffers geëist. Het Witte Huis is jaren bang geweest voor een nieuwe aanval, maar die lijkt tot nog toe nog niet komende. Toch wordt er ieder jaar gevreesd voor een herhaling van wat is geweest.’

Zijn grijns werd groot en zijn rotte tanden lieten zich zien. Domme, onwetende Amerikanen. Dachten ze nou echt dat zijn volk zich dat over hun kant zouden laten gaan? Ze hadden zijn volk bijna uitgemoord! De Amerikanen hadden zijn vrouw van hem afgenomen, zijn kinderen.. Ze hadden zijn leven weggegooid.

‘Laten we even een paar minuten in stilte doorbrengen, om alle mensen die gedood zijn bij de aanslag te herdenken.’

Een oorverdovende stilte vulde de kamer, tot er hard op de deur werd geklopt. Hij veerde op, meteen nerveus, en liep naar de deur. Achterdochtig keek hij door het kijkgaatje, en zag Muhamed, zijn maat, die op hem stond te wachten. Hij opende de deur, schokkerig ademhalend, en Muhamed knikte. Hij liep daar de bank, sloot zijn ogen en sloot zijn vingers om zijn spullen heen. Hij bad een laatste keer tot Allah, en stopte toen alles in zijn binnenzakken. Het metaal van de granaten voelde koud aan tegen zijn huid. Bijna geluidloos liep hij terug naar de deur, waar Muhamed stond te wachten. ‘Weet je zeker dat we dit moeten doen?’ vroeg Muhamed hem in het Arabisch. Hij zag dat Muhamed’s vingers trilden om zijn geweer heen en knikte. ‘Het moet, Muhamed. Voor ons volk. Voor Osama. Voor Allah.’ Hij was er zeker van. Zijn benen brachten hem naar waar hij moest zijn. Hij ging voorop in de wreking van zijn volk.