#16.

"Opstaan Chaya!" werd er in mijn oor geschreeuwd en vrijwel meteen daarna belande iemand met zijn volle gewicht op mij. "Bill, alsjeblieft", kreunde ik zachtjes terwijl ik mijn ogen opende. Tot mijn verbazing hing Tom's gezicht boven dat van mij. Ik keek rondom me heen en merkte dat ik alleen in het tweepersoonsbed lag. "Waar is Bill?" vroeg ik verbaasd. "Bill is weg", antwoordde hij vrolijk, "en ik mag, nee, ik moet jou vandaag entertainen." Zijn stem was vol enthousiasme en ik vroeg me af wat ik tot het woord 'entertainen' mocht rekenen. "Waar is hij? En wil je alsjeblieft van me afgaan? Ik word geplet." Voorzichtig liet hij zich van me afglijden. "Euhm, gewoon een paar dingetjes gaan regelen." "Wat voor dingen?" Ik kon de achterdochtigheid in mij niet echt verbergen. Tom glimlachte alleen maar. "Stel je nu maar geen vragen Chaya en maak je maar gauw klaar. We vertrekken straks." Ik wierp een blik op het uurwerk dat op het nachttafeltje van Bill stond en zag dat de wijzers amper half negen aanwezen. "Wat gaan we doen?" vroeg ik terwijl ik me uitbundig uitstrekte. "Shoppen", klonk het droogjes. Ik liet mijn armen geschrokken naar beneden vallen, keek hem verbaasd aan, schudde mijn hoofd en trok tegelijkertijd een fronsende blik. Tom ging shoppen uit eigen initiatief? Stond de wereld soms plots op z'n kop? "Inderdaad", grijnsde hij alleen maar bij het zien van mijn complexe gezichtsuitdrukking. Ik keek hem na terwijl hij de kamer uitliep en slofte mezelf toen naar de badkamer. De tijd ging hier veel te snel. Het was ondertussen al de voorlaatste dag van deze reis en ik probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken dat ik hen straks weer een hele tijd zou moeten missen. Deze keer zou het voor zo'n slordige twee maanden worden. Het was me nog een groot mysterie hoe ik dat in vredesnaam zou gaan overleven. Ik was behoorlijk op hen gesteld geraakt en zij ook op mij. Ik probeerde die gedachten uit mijn hoofd te bannen. Snel nam ik een douche en trok toen een gemakkelijke jeans aan met een knalgeel topje. "Gaan we straks ook een broodje eten in de stad? Ik rammel", vroeg ik Tom toen we naar zijn auto liepen. Josh stond ons op te wachten en zou ons blijkbaar gaan vergezellen. Ik was tot nu toe nog niet in aanraking gekomen met paparazzi en wilde dat het liefst nog een tijdje zo houden. Tom knikte bevestigend. "Misschien had ik je vroeger moeten wakker maken, zodat je nog iets kon eten." Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht toen ik een geeuw onderdrukte. Ik vond naar eigen mening dat hij me al vroeg genoeg gewekt had. Ik liet me neerploffen op de leren zetels van de achterbank, wat een verstandige keuze van mezelf was, want ik kwam Josh het liefst zo weinig mogelijk onder ogen. Ik had het badkamerincident nog niet volledig verwerkt.
"We gaan eerst daar naartoe." Ik volgde Tom's vinger en kwam terecht bij een klein boetiekje dat er peperduur uitzag. Veel te duur voor mijn portemonnee. "Tom, ik denk niet dat ik..." "Geen zorgen, ik betaal", onderbrak hij me alsof hij mijn gedachten gelezen had. We stapten binnen en als een gek begon ik onmiddellijk van het ene rek naar het andere te lopen. "Mijn God, al die prachtige dingen!" riep ik uit. Het zag er allemaal zo stijlvol en piekfijn uit. Ik zag Tom met zijn ogen rollen. Het zorgde ervoor dat ik onbewust moest lachen. Hij had geen idee waar hij aan begonnen was. Al snel had ik een paar kleedjes uitgekozen die ik koste wat het kost allemaal zou gaan passen. "Tom?" Niet veel later kwam hij terug tevoorschijn in de vrouwenafdeling. "Wil je deze even dragen?" Zijn ogen werden groot bij het zien van de hoeveelheid kleedjes. Zonder een antwoord af te wachten duwde ik zo'n vijftien kapstokken in zijn armen. "Ga je die werkelijk allemaal passen?" vroeg hij ontsteld. "Jij wou toch shoppen?" beet ik hem zachtjes toe.
Met een ruk schoof ik het gordijn weg waardoor ik pal voor Tom stond. Hij had zich neergezet op een van de stoelen die eigenlijk in de pashokjes hoorden te staan. "Wat vind je?" vroeg ik overbodig, want ik zag hoe zijn ogen lichtjes uit hun kassen begonnen uit te puilen. "In een woord: prachtig", fluisterde hij. "Maar dat zei je bij de vorige vijf ook al." Hij haalde onverschillig zijn schouders op en grinnikte toen zachtjes. "Ze zijn gewoon allemaal mooi hoor." Ik was heel blij met een compliment van de beruchte Tom Kaulitz, maar het was me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom hij dit allemaal deed. Ik schoof het gordijn terug dicht en bekeek mijn silhouet in de spiegel. Het donderrode kleedje viel perfect om mijn lichaam en had een diepe decolleté. Met een paar bijpassende pumps zou het plaatje af zijn. "Ik ga even nog wat rondkijken", zei Tom van achter het gordijn. "Is goed." Zijn voetstappen verdwenen langzaam en ik begon me terug uit te kleden. Het zou verschrikkelijk moeilijke worden om één kleedje uit te kiezen. Ik zuchtte en ging verder met het passen van de resterende kleedjes. "Chaya, dit moet je even passen", hoorde ik Tom zeggen na een poosje. Zijn arm verscheen in het pashokje met in zijn hand een kapstok waar een donkerpaars satijnen kleedje aan bevestigd was waarbij de bovenkant versiert was met een hele rij glinsterende steentjes. Gretig nam ik het aan. "Wauw", mompelde ik. "Dat vind ik ook" hoorde ik Tom instemmend fluisteren. Met de nodige zorg trok ik het langzaam aan. "Wil je de rits even dichtdoen, Tom?" Hij kwam bij me in het hokje en deed de rits voorzichtig dicht. Zijn koude vingers op mijn rug deden me bijna rillen. Samen staarden we naar het beeld van de jurk in de spiegel. Ik vond geen woorden die konden beschrijven hoe prachtig ik het vond. Tom sloeg zijn armen om me heen. "Volgens mij nemen we dit?" fluisterde hij vragend in mijn oor. Ik knikte hevig, nog steeds niet in staat om een woord uit te brengen. "Paars is trouwens Bill's lievelingskleur, na zwart uiteraard", knipoogde hij voordat hij me weer alleen liet in het hokje.
Ik was ontzettend blij toen ik na het kopen van het kleedje en een paar bijhorende pumps eindelijk een broodje te eten kreeg. We zaten neer op een bankje in het park, zodat Tom even op adem kon komen. Hoewel, volgens mij was hij best wel meer gewend, aangezien hij niet altijd uit de klauwen van Bill kon ontsnappen als het om shoppen ging. "Waarom doe je dit eigenlijk, Tom?" Ik had dit helemaal niet van hem verwacht en het maakte me behoorlijk nieuwsgierig. "Hoezo?" zei hij tussen twee happen in. "Jij die mij mee uit shoppen neemt terwijl je shoppen haat..." Tom zette in onschuldige blik op. "Het is niet dat ik shoppen zo haat en trouwens ik doe dit omdat Bill het me gevraagd had." Eerlijk gezegd begreep ik er nu nog minder van. Bill kon toch ook met mij shoppen? Ik zuchtte en kauwde verder op mijn broodje, aangezien het er naar uitzag dat hij me toch geen verdere verklaring zou geven. Ik vond het best wel gezellig, zo samen met Tom. Misschien moesten we dit soort dingen meer gaan doen. Tom stopte het laatste stuk brood zijn in mond en trok me toen recht. "Nog meer winkelen?" vroeg ik verbaasd. "Orders van Bill", glimlachte hij. Volgens mij had ik al meer dan genoeg gekregen. Mijn wangen werden rood als ik nog maar terugdacht aan het prijskaartje van mijn jurkje. "Gelukkig wordt het nu voor mij ook een stuk leuker." Er verscheen een brede grijns op zijn gezicht en ik had al snel door waarom toen ik zag waar hij me naar meetrok.