Chapter 1.3 Panance

Ik had mijn haren ingevlochten en mijn vlecht naar binnen gebogen. Mijn rode jurk paste nog of ik hem de eerste keer aan had. Dat was tijdens het interview op het Capitool. Mijn decolleté was tot net boven mijn navel uitgesneden in een V. Niet te sletterig, maar elegant en sexy. Mijn stylist, Menno, die dacht hier wel sponsors mee te trekken. Het publiek vond de jurk geweldig en ze gaven Menno zo veel complimenten. Door hem steeds weer te dragen wilde ik hem bedanken. Ik maakte me op, niet ‘too much’ maar zeer elegant. Op mijn slaapkamer pakte ik nog even de pumps die bij mij jurk hoorden en liep toen naar benden. Mama stond al op me te wachten. “Hij is zo mooi. Het is net of ik weer terug ga in de tijd, alleen weet ik dat ik je niet meer kwijt kan raken,” zei ze met een glimlach. Nee, mij zou ze niet meer kwijtraken. Ik had de Hongerspelen overleeft. Ik gaf haar snel een kus op de wang. “Ik hou van je mams,” zei ik. “Tuurlijk schat.”

We liepen richting het dorps plein. Het was er al erg druk. “Mam, ik moet me melden ga jij maar bij de rest van het publiek staan,” zei ik “Is goed hoor meis.”
Mijn moeder liep naar de rest het publiek. De spanning was te snijden onder de deelnemers van de boete. Er tikte iemand op m'n rug en ik draaide me om. Ik keek recht in Lexus zijn ogen. “Dag schoonheid. Hoe is het met jou zenuwen?” vroeg hij. “Onder bedwang,” antwoordde ik. “Kom, ik loop met je mee,” zei hij. Er stonden al wat mensen achter het podium. De burgemeester, Joy onze medewinnaar, was ergens in de veertig of zo en natuurlijk Annabel Forfar, vertegenwoordigster van district 11. Weer had ze een ander kapsel. Een soort van overdreven bobline. Van voor hing het tot over haar schouders, maar achter kwam het niet veel verder dan een centimeter of twintig. En ook nu weer was het anders van kleur zo blond dat het bijna wit was. He deed gewoon pijn aan je ogen. Tijdens de 51ste Hongespelen was het pikzwart en aan de rechter kant was het lang en links helemaal gekruld en kort.
“Hallo Alicedee, dat is lang gleden,” zei ze. “Hoi Annabel.”
“Nou jullie zijn er, dan kunnen we beginnen,” zei de burgemeester.
Annabel ging voorop het podium op gevolgd door de burgemeester. Ik volgde hem en Lexus en Joy volgden mij. Gelijk zag ik dat alle camera’s op ons gericht werden. Lexus, ik en Joy gingen op een stoel zitten aan de rechterkant van het podium. Annabel rond naast ons. De burgemeester liep naar de microfoon en schraapte zijn keel. “Beste genodigden…” En dat was alles wat ik van zijn hele gesprek op ving. Ik zag alleen die bange gezichtjes, sommigen nog erger dan andere. Sommige deelnemers probeerde niet te laten zien dat ze bang waren. Maar ze waren het allemaal, niemand wilde de arena in. Hier in ieder geval niet.
De beroep tributen uit de rijkere districten wel, daar was het een eer om gekozen te worden.
Maar zij trainen er voor, wat eigenlijk verboden was maar daardoor hadden ze ook veel meer winnaars.
“Vrolijke Hongerspelen, laat de kans immers in je voordeel zijn,” zei de burgemeester als laatst. De burgemeester en Annabel wisselden van plaats. Nu ging het echt gebeuren.
Annabel ging de tributen trekken. Eerst de vrouwelijken en dan de mannelijken. Ik kon me het moment dat ik uit de bol getrokken nog goed herinneren.

“Alicedee Orincx,” zei Annabel toen. “Nee!” gilde mijn moeder, en ze viel toen flauw en mijn zussen vingen haar op. Ik kon mijn oren niet geloven, en ik voelde mijn ogen vullen met trainen maar ik kon ze bedwingen. Niemand wilde een jankende tribuut. Met trillende benen liep ik naar voren. Niemand schoof naar voren om zich vrijwillig aan te bieden. Ik was de vrouwelijke tribuut van district 11 voor de 51ste Hongerspelen.

Er werd gejoeld in het publiek.
Shit, ik had de naam van de vrouwelijk tribuut niet gehoord? Mijn ogen schoten naar het deelnemers veld, wie was het? Een meisje kwam naar voren uit het van twaalfjarige vak en mijn grootste nachtmerrie bleek waar te worden: Liedewei Adelaer.
Birgit haar kleinste zusje. Mijn blik schoot gelijk naar haar, trainen liepen over haar wangen. Haar moeder zag ik wit weg trekken.
Liedewei ging dit nooit overleven. “Liedewei kom maar op het podium staan,” zei Annabel.
Ik hoorde Lexus naast me zuchten. “Waarom nou weer een twaalfjarige,” mompelde hij zachtjes. “Waarom Liedewei,” zei ik zachtjes tegen hem. Hij wist dat Birgit mijn beste vriendin was. Liedewei liep aarzelend en vol angst naar het trappetje van het podium.
“Ik, ik geef me vrijwillig op!”schreeuwde iemand over het plein. De camera’s schoten het veld van deelnemers op. Dat kon maar een iemand zijn, niemand anders zou voor zo iets doen. Er werd ruimte gemaakt en Sloan stapte naar voren. “Goed, lief wie ben jij?” vroeg Annabel. “Sloan Adelear,” zei ze vast beraden. "Goed Sloan neem de plaats van je zusje maar in." Liedewei stapte van de eerste trede weer op de grond en rende naar haar grote zus en klampte zich aan haar vast. Sloan sloeg haar armen om haar heen en gaf haar nog een kus op haar kruin, liet haar daarna los en liep het podium op.
Annabel gaf haar een hand “Welkom bij de Hongerspelen,” zei ze en draaide zich weer naar het publiek. “Goed nu we de vrouwelijke tribuut weten gaan we verder.”
Annabel grabbelde in de ander bol. Ze haalde er een briefje uit en schraapte haar keel. “En de mannelijke tribuut is Demian Copeland-Page.” Er ontstond een hoop geroezemoes in het publiek. Ook deze persoon kende ik maar al te goed want zijn vader stond naast me, Demian was de zoon van de burgemeester.