¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 7

Deidara pov
‘Aah! Je kunt echt niet komen?’ ‘Sorry. Maar pap komt die dag niet en hij weigert om me alleen te laten gaan.’ Ze zucht. ‘Dus. Je bent er niet op mijn vijftiende verjaardag volgende week.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Het spijt me, Aimeka. Het spijt me echt.’ Ze heeft geen idee hoeveel het me spijt. Ze heeft er geen idee van dat dit de laatste keer is dat we elkaar zullen zien. Ze draait haar hoofd naar me toe en glimlacht. ‘Nou, dan vieren wij het een andere keer. Oké?’ Een pijnlijk gevoel trekt door mijn lichaam maar ik laat niks merken. ‘Natuurlijk! En ik geef je een enorm cadeau. Om het goed te maken.’ Ze grijnst. ‘Dah.’ Ik kijk voor me uit en zie Konoha vol bezigheid. Kinderen op straat, ouders die achter hun kinderen aanrennen, mensen in de winkels… Je kunt het allemaal zien vanaf deze heuvel. ‘Deidara? Alles goed?’ Ik kijk naar Aimeka. ‘Ja, hoezo?’ Ze haalt haar schouders op. ‘Je keek zo…verdrietig.’ Ik glimlach. ‘Oh. Was niet mijn bedoeling.’ Ze fronst haar voorhoofd. ‘Je vertelt het me toch als er iets mis is?’ Ik knik en sla mijn armen om haar heen. Ze ligt met haar hoofd op mijn borst en ik strijk zachtjes door haar haren. Dan hoor ik haar grinniken. ‘Wat?’ ‘Niks. Het is gewoon dat… Nou. Ik ken je nu al zo lang. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven zou zijn geweest zonder jou.’ Ik sluit mijn ogen. Waarom moet ze dat juist nu zeggen? ‘Ik weet zeker dat je een leuk leven zou hebben.’ ‘Ja, maar ook saaier.’ Ik schiet in de lach. ‘Dat is waar.’ Ze zucht. ‘Eigenlijk wil ik dat helemaal niet weten. Het is perfect zo. Een lieve moeder, leuk team, leuke Sensei, lieve hond…Yup, perfect.’ Ik grijns en geef haar een stomp. ‘En je beste vriend?!’ Ze heft haar hoofd op en grinnikt. ‘Die zou ik bijna vergeten.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Kleine rat.’ Ze legt haar hoofd weer op mijn borst. ‘Natuurlijk vergeet ik jou niet. Zonder jou was mijn leven echt oersaai!’ Ik zucht zachtjes. Ik haat mezelf. Haar leven wordt verwoest. En het is allemaal mij schuld.

‘En. Heb je iets gezien?’
Sasori en ik staan op onze ontmoetingsplaats.
Ik knik. ‘Ja. Ik heb zijn huis gevonden. Drie straten hier vandaan. Maar hij is niet thuis.’
‘Hoe weet je dan dat het zijn huis is?’
Ik grijns. ‘Rondgezocht in zijn appartement.’
Sasori grijnst. ‘Zo ken ik je weer.’
‘Hmm.’
We draaien ons om en willen weglopen als ik opeens haar stem weer hoor.
‘Morgen, Neji!’
Sasori en ik draaien ons om. Ik zie hoe Sasori zijn hoed iets verder over zijn hoofd trekt en ik doe hetzelfde. Ik kijk naar Aimeka en de jongen.
‘Man, jij bent veel te actief! Weet je wel niet hoe vroeg het is?’
‘Ach, ik was om vijf uur al op. Ik heb Hoshi geholpen in het hotel.’
Sasori kijkt me aan. ‘Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen over een meisje uit Konoha… Maar zij ziet er goed uit. Vind je ook niet?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Jawel.’ Ik draai me om en loop weg.
‘Je bent gestoord,’ hoor ik de jongen zeggen. ‘Klaar voor onze ronde?’
‘Helemaal!’
Ik kijk over mijn schouder en zie hoe ze hem een stomp geeft. Ik sluit mijn ogen. Net zoals ze mij altijd een stomp gaf.
‘Deidara! Je bent langzaam!’
Ik rol mijn ogen en begin sneller te lopen. ‘Waar gingen we ook alweer heen, hmm?’
Sasori geeft me een vernietigende blik. ‘Het zou helpen als je voortaan oplet als ik iets zeg.’
Ik grijns. ‘Sorry, meester.’