#15.

"Die geboortedatum", begon ik langzaam, "is ook een sterfdatum."
Meteen begonnen de tranen sneller en sneller over mijn wangen te rollen. Mijn gedachten gingen terug naar zo'n twee jaar geleden toen ik ontdekte dat de grootste zekerheid die ik had eigenlijk een grote leugen bleek te zijn. Tussen mijn tranen door zag ik hoe de gezichten van de tweeling nog meer verstomden en ik vroeg me af wat voor redeneringen ze aan het maken waren in hun hoofd. "Niet huilen, Chaya." Bill sloeg zijn armen om me heen en ik liet mijn hoofd op zijn naakte, natte borst rusten. "Twee jaar geleden ontdekte ik dat ik geadopteerd ben. Mijn biologische moeder stierf kort na mijn geboorte en mijn vader was er niet toe in staat om voor een baby te zorgen, dus stond hij me af." Ik staarde recht voor me uit terwijl de woorden moeizaam uit mijn mond vloeiden. Een helse pijn sneed door me heen.
Het was een paar weken na mijn zestiende verjaardag dat ik plots een brief toegestuurd kreeg van een zekere Maarten. Hij schreef me dat hij mijn echte vader was en dat mijn moeder gestorven was kort nadat ik geboren was. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat het om een of andere flauwe grap ging, maar toen ik mijn ouders ermee confronteerde hadden ze alleen maar met een schuldige blik naar hun schoenen gestaard. "We wilden het je wel vertellen, maar je biologische vader wilde het zelf doen als hij er klaar voor was", had mijn moeder gezegd. Hij mocht er dan wel klaar voor geweest zijn, dat was ik niet. Ik was letterlijk nog hard geschrokken van iets als toen. Voor mij zouden de mensen die me opgevoed hebben altijd mijn ouders blijven, maar die brief bracht zoveel vragen en verwarring met zich mee. Maarten had geen adres vermeld, zodat ik zijn brief onmogelijk kon beantwoorden. Het knaagde aan me dat ik niet wist waaraan mijn echte moeder gestorven was. Er moest iets geweest zijn, want het is niet zo dat veel vrouwen sterven tijdens of na een bevalling. In een opwelling van frustratie en opstandigheid die volgde, had ik geëist dat ik een tattoo mocht laten plaatsen. Ik wou iets hebben dat naar haar verwees, iets wat ervoor zou zorgen dat ik het nooit zou vergeten. Mijn geboortedag leek me het beste, aangezien er een soort van ironie in verborgen lag.
Gedurende heel het verhaal zeiden Bill en Tom geen woord. Ik voelde Bill's hand zachtjes door mijn haren woelen terwijl hij aandachtig luisterde. "En daarom heb ik liever niet dat mensen het zien", zei ik uiteindelijk. "Dat klonk behoorlijk... heftig", mompelde Tom. Ik haalde luchtig mijn schouders op. "Iedereen maakt wel eens iets moeilijk mee, toch?" Ze knikten bevestigend. Volgens mij waren ze een beetje overdonderd door alles. Dit hadden ze hoe dan ook niet verwacht. Bill schraapte zijn keel en ik wist dat hij me iets vervelends zou gaan vragen. "Zou je niet graag je biologische vader ontmoeten?" Hij vroeg het uiterst voorzichtig. "Ik weet het niet", bracht ik er bedachtzaam uit. "Aan de ene kant wel, want ik wil ontzettend graag de waarheid weten en antwoorden krijgen op mijn vragen, maar aan de andere kant... Wat als hij me niet mag?" Tom trok zijn wenkbrauw op. "Wie mag er jou nu niet?" glimlachte hij. Mijn mondhoeken trokken zichzelf lichtjes omhoog tot ze een schampere glimlach vormden. "Nu ja, ik sta nergens zonder contactgegevens." "Dat wil niet zeggen dat er geen hoop is, Chaya", zei Bill terwijl hij een kusje op mijn mondhoek drukte. Het bleef een tijdje stil. Waarschijnlijk probeerden ze te bevatten wat ze zonet gehoord hadden. "Zo Tom, nu weet je in ieder geval waarom ik niet echt op mijn zus lijk", grapte ik. Hij keek me eerst geschrokken aan, maar ontspande toen hij me zag knipogen. Ik was blij dat ik het hen verteld had, maar ik was echt niet van plan om mijn vakantie te laten verbrodden door die pijnlijke herinnering. Tijd zou me de antwoorden wel geven.
Vermoeid liet ik me 's avonds neervallen op bed, terwijl Bill als een gek doorheen de kamer liep en me uiteindelijk gedeeltelijk begon uit te kleden. Ik zuchtte tevreden. Zelf had ik geen energie meer om ook nog maar mijn schoenen uit te schoppen. Hij ontkleedde me totdat ik alleen nog maar mijn ondergoed aanhad. Daarna gaf hij me even de nodige privacy en verdween hij in de badkamer om amper na een halve minuut al terug in boxer te verschijnen. Hij keek me raar aan toen hij me zag zitten in een van Tom's veel te wijde T-shirts. "Ben je dat van plan om dat vaak te dragen?" vroeg hij terwijl zijn wenkbrauwen heen en weer wiebelden. "Misschien", glimlachte ik. Het was hetzelfde T-shirt dat Tom me gegeven had die nacht in het hotel en ik was in ieder geval van plan om het te dragen, zolang ik er maar niet mee naar buiten hoefde natuurlijk. Bill keek me fronsend aan en kroop ondertussen onder de zijdezachte lakens. Ik knipperde het licht uit en volgde zijn voorbeeld. Het bed was zo zacht en zo knus dat ik mijn ogen meteen dichtdeed, dicht tegen Bill kroop en mezelf liet meevoeren naar een andere wereld. Ergens ver weg was het gezucht van Bill nog te horen, die blijkbaar alles behalve zin had om nu al te gaan slapen.