Chapter 3 * [THE END/]

Die keer aan de kerk, ik had hem gevraagd om me mee te nemen, naar een plaats waar we alleen konden zijn. Dat ik zou wachten. En dat eens we een plaats hadden en hij terug was, we zouden weg lopen. Wij twee samen. Ik had gedroom van een prachtig tafereel, Hij de prins en ik de prinses, voor een altaar waar we elkaar het ja-woord gaven. Wat een prachtig liefdesverhaal. Ik zucht. Ik heb al maandan niks meer van hem gehoord. Zelf geen brief, of nog maar een klein teken van leven. Niks.
Dromen zijn bedrog. Maar deze leek zo echt. Zo levens echt.
Romeo zat aan het voeteneinde van mijn bed. en ik vroeg hem om mij te redden uit deze benarde omstandigheden ik zei dat ik zou wachten. Wachten tot hij terug zou keren. Dat ik stand zou houden tegen Vader en Moeders wil. Zij willen immers dat ik met graaf Paris trouw. Dat ik me niet zou laten zeggen hoe ik me moet voellen. Zo'n moeilijke en verwarde liefde. Maar het is Ware Liefde. Onzin, zouden mijn ouders zeggen. Klinklare onzin! 'Liefste, wees niet bang. Ik zal je redden, wij slaan ons hier wel door. We zullen het halen door deze rotooi, wij twee alleen. De rest zal bezwijken.' Had hij gezegd. En toen hij zijn lippen zacht en teder tegen de mijne drukte, werd ik wakker. En ik begon te huilen. Mijn liefdes verhaal zou ik nooit krijgen. Romeo en ik zouden elkaar nooit het Ja-woord geven. En het drong tot me door dat ik hem nooit meer zou zien. Hij was voorgoed uit mijn leven verdwenen. Nee, zei ik tot mezelf, nee, hij is niet weg. Ik zal wachten.

Maanden verstreken, ik vroeg me af of het ondertussen al geen jaren waren geworden. Ik werd het wachten moe. Ik wou niet meer wachten op iemand die niet meer zou komen. En toch bleef ik me afvragen of hij soms nog aan mij dacht, of hij ooit nog zou terugkeren. Mijn vertrouwen in hem nam af. Maar het was helder als glas. Ik had een besluit genomen. Als ik morgen avond niks van hem zou horen, zou ik tegen Vader en Moeder zeggen dat ik met graaf Paris zou trouwen, hoeveel pijn me het ook zou doen, hoeveel moeite me het ook zou kosten. Ik zou Romeo nooit uit mijn hoofd kunnen zetten, maar ik moet door met mijn leven. Ik had niet door dat ik ondertussen al op de buitenrand was van de stad. Ik wist niet wat me overkwam toen ik aan de horizon een gedaante zag opdoemen. Een jongen, niet veel ouder dan mij. Met prachtige blauwe kijkers. En weer hoor ik die stem die me al zoveel bekoord heeft zeggen: 'Je bent veel mooier als je lacht, lieve Julliet.' Romeo, mijn geliefde, mijn hele wereld, mijn alles, kijkt me aan. Ik voel tranen opwellen. Eindelijk. Het is zover! Na al die tijd is mijn geliefde terug gekomen! Hij grijnst: 'sorry dat ik je zolang liet wachten' En ik werp me in zijn armen. Mijn tranen kan ik niet langer bedwingen dus laat ik ze maar de vrije loop. Geen tranen van verdriet, maar tranen van vreuge, van blijdschap. Ik klamp me aan hem vast als een drenkeling. Hij is mijn redder. Hij en hij alleen moest me komen redden, of ik zou het niet overleven. En hij heeft het gedaan. 'Ik voelde me zo alleen,' fluister ik,' Ik bleef maar wachten, maar je kwam maar nooit en ik ... ik-' Hij legt zijn hand voor mijn mond. Wat? wil ik zeggen. Maar het lukt niet. Wat wil hij hiermee berijken? Hij heeft me maanden alleen gelaten en nu is hij terug, wil ik hem zeggen wat ik voel en moet ik zwijgen. O mijn God. Dat ik zou zo over hem zou denken. Speelt dit zich af in mijn hoofd? Ik weet niet meer wat ik moet denken. Hij doet iets raars. Hij laat mij los en ik stribbel tegen. Hij mag me niet loslaten! Hij is mijn reddingsboei, zonder hem, verdrink ik in de eindelose diepten van eenzaamheid en verdriet. HIj knielt neer. Oh nee, dit kan niet waar zijn. 'nee...dit meen je niet?' fluister ik. Hij haalt een klein zwart doorje uit zijn binnenzak. Zwart fluweel. Ik weet wat er in dat dooje zit. Hij opent het, neemt mijn hand en schuift de ring rond mijn vinger. Ik kijk naar de gouden ring, waar twee diamantjes met elkaar verweven lijken, die nu de mijne is. 'Juliet, Mijn lieve, lieve Juliet. Trouw met me. Je hoeft ooit van je leven meer alleen te zijn. Ik zal voor altijd en langer bij je blijven. Ik hou van jou. Meer dan je weet. Het is trouwens het enige wat ik ook met zekerheid weet, dat ik van je hou! Ik heb met je vader gesproken, ik heb hem kunnen overtuigen. Het enige wat jij nu nog moet doen is een mooie witte jurk uit kiezen voor ons huwelijk,' Hij zegt de woorden met zoveel liefde en zoveel overtuiging dat ik niet anders kan dan stil worden. Krijg ik dan eindelijk tóch ijn Liefdes verhaal? Gaan mijn dromen dan uiteindelijk tóch werkelijkehid worden? Ik kan geen woord uitbrengen. Ik zie zijn gezicht betrekken. Hij denkt dat ik niet meer van hem hou en dat ik daarom niks zeg. Ik vóél gewoon dat hij dat denkt. Maar ik kán gewoon niks uitbrengen. 'Ik...ik...ik-' meer dan dat armzalige gestotter kan ik niet uitbrengen. 'Juiliet, liefste, zeg ja, alsjeblieft. Ik hou van je met hart en ziel. Ik hoop dat je ja zal zeggen, echt. Maar als je nee zegt zal ik opstaan en weggaan, ik zal voor eeuwig uit je leven verdwijnen, dan zal je voortaan geen last meer van me hebben. Toe mijn lief, verlos me uit mijn lijden. Het doet me al genoeg pijn !' Ik zeg nog steeds niks. Ik kan het niet opbrengen. Ik lijk betoverd. Maar wanneer hij met een diepe, ongelukkig zucht opstaat en zich omdraaid, schrik ik op uit de betovvering. Even blijf ik verstomd staan. Hij loopt weg. Hij loopt verdomme weg. 'Romeo!' roep ik zo luid ik kan. Hij blijf staan en draait zich om. Net op tijd ,of ik was tegen zijn rug gelopen. HIj draait me rond terwijl ik hem duizenden kusjes geef. 'Natuurlijk trouw ik met je! Ik hou van jou, en alleen van jou! Jij hebt mijn hart gestolen, zonder jou kan ik niet leven. Ik dacht dat ik zou sterven toen je er niet was!' hij zet me neer. en knuffelt me. 'Nooit of te nimmer, laat ik jou nog gaan.' fluistert hij in m'n oor. En hand in hand lopen we terug naar de stad, waar onze families, Capulet en Montague, zich eindelijk verzoend hebben. Voortaan zal er in Verona door onze Families geen onrust meer gestookt worden. En zeker niet door Benvolio en Tybald. Hoezeer ze elkaar ook mogen haten.


Ik glimlach. Mijn liefdes verhaal. Uiteindelijk heb ik het toch gekregen. We bleven voor altijd samen, zelfs nu, 25 jaren later, zijn we nog altijd ziels gelukkig. Romeo heeft zich aan zijn belofte gehouden. Hij heeft me sinds die dag nooit meer laten gaan. ja, We waren alle twee jong, toen we elkaar voor het eerst zagen.


The End.

and that was my Story based on Taylor Swifts Love story;
Romeo & Julia,
Romeo & Juliet,
Romeo & Guillieta
Based on Romeo & Juliet
By William Shakespeare.




JULIET;
O Romeo, Romeo! wherefore art thou Romeo?
Deny thy father and refuse thy name;
Or, if thou wilt not, be but sworn my love,
And I'll no longer be a Capulet.

(...)

ROMEO;
I have night's cloak to hide me from their sight;
And but thou love me, let them find me here:
My life were better ended by their hate,
Than death prorogued, wanting of thy love.


Romeo & Juliet,
ACT II
By William Shakespreare.