1/4 The pain of love will last forever

Ik moet me haasten om nog op tijd te zijn. Ik zet vlug mijn fiets in de rekken en ren naar binnen. Lichtjes hijgend kom ik aan bij mijn kluisje. Met mijn ene hand probeer ik mijn spullen eruit te halen, terwijl ik met mijn andere hand mijn boekentas probeer te openen. Na een paar seconden geklungel, laat ik mijn boekentas dan maar vallen.
Na een tijdje is het dan toch gelukt om mijn boeken in mijn boekentas te steken en mijn jas in mijn kluisje op te bergen. Terwijl ik me omdraai om naar het lokaal te sprinten, zie ik hem staan. Evan staat op het einde van de gang, redelijk ver, maar ik herken hem uit de duizend. Ik krijg een spontane glimlach op mijn gezicht en met een rood hoofd sprint ik hem voorbij. Ik voel zijn ogen in mijn rug branden, maar ik loop snel door.
Eén minuut en tien seconden te laat kom ik binnen gelopen bij wiskunde. Ik mompel iets in de trant van ‘sorry’ en ga snel naast Noor zitten.
’Waar bleef je?’ vraagt ze, als ik mijn gerei uithaal.
‘Overslapen.’
‘Typisch,’ zegt ze met een grijns op haar gezicht.
‘Ik zag Evan daarnet in de gang,’ fluister ik tegen haar als de lerares iets op het bord schrijft.
‘En? Is er iets gebeurd?’
‘Nee.’ Terwijl ik het zeg, gaat er een vlaag van teleurstelling door me heen.

Als ik na wiskunde samen met Noor naar de aula loop, merk ik dat er wat scheelt met ze.
‘Noor, wat is er? Je doet zo raar sinds ik over Evan begon?’
’Tja, ik wou het je liever niet vertellen, maar je komt het vroeg of laat toch te weten. Kijk maar naar de kant waar de kluisjes staan, dan zie je het vanzelf wel…’
Ik draai me om naar de kluisjes en zie Evan staan. Normaal zou ik blij worden, zou ik beginnen glimlachen en duizenden vlinders in mijn buik voelen. Normaal wel, maar nu niet. Evan staat namelijk niet alleen aan de kluisjes. Hij staat hand in hand met Mariah, het populairste meisje van de school. Ik herken haar meteen. Niemand anders in deze school heeft zo’n blond haar en niemand anders durft zo’n korte rokjes te dragen.
Het doet me pijn, vanbinnen. Ik wist wel dat ik Evan nooit zou kunnen krijgen, maar er was altijd nog een beetje hoop. Hoop dat hij me zou herkennen, me leuk zou gaan vinden.
Ik voel de vlinders één voor één in mijn buik sterven, ik voel mijn hart in stukjes breken. Ik voel hoe mijn ogen zich met tranen vullen.
’Isaline, wacht!’ Noor roept naar me, terwijl ik wegloop. Ik ren de school uit en blijf rennen. Ik weet niet waarheen ik loop en het kan me ook niets schelen. Ik wil zo ver mogelijk weg van Evan en van Mariah. Ik voel hoe de tranen over mijn wangen beginnen te stromen als ik aan Evan denk.
Ik was er zo van overtuigd dat we bij elkaar hoorden, ik leefde op hoop. En nu, nu is al mijn hoop verdwenen. Als sneeuw voor de zon.
Na een tijdje stop ik met lopen omdat ik moe begin te worden. Ik zie in de verte een bankje en ik besluit ernaartoe te wandelen om even uit te rusten. Eenmaal ik op het bankje zit, kijken mensen me raar aan als ze langs me passeren. Ze gapen allemaal, maar niemand heeft het lef om me te troosten, om te vragen wat er met me scheelt.
Als ik rond me heen kijk, besef ik met een hol gevoel in mijn maag dat ik geen flauw idee heb waar ik ben. Ik begin opnieuw te huilen, dit keer niet vanwege Evan, maar omdat ik bang ben. Ik zit midden in een drukke winkelstraat die ik niet ken.
Op dit moment wil ik het liefst zo snel mogelijk naar huis. Ik wil slapen en morgenochtend wakker worden uit deze nachtmerrie.